Προτεραιότητες, που οδηγούν τον μόνο τομέα, που μπορεί να τις αναδείξει, τον ιδιωτικό, σε ένα κλιμακούμενο μη βιώσιμο μέλλον, με τις συνεχιζόμενες αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών στην έμμεση και άμεση φορολόγηση προϊόντων και υπηρεσιών κλπ – αν θέλει να θέσει στέρεες βάσεις για σταδιακή αποκλιμάκωση της ύφεσης στην αγορά. Η Ελλάδα, δεν παράγει και δεν έχει ούτε την τεχνολογία ούτε τις πρώτες ύλες για να κατασκευάσει ανταγωνιστικά βιομηχανικά προϊόντα και υπηρεσίες για να εξάγει. Και οποιαδήποτε ενίσχυση των εξαγωγικών δραστηριοτήτων της στα προϊόντα που παράγει, δεν είναι αρκετή από μόνη της για να ανακάμψει η οικονομία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι επιθυμητή.
Ο δε δημόσιος τομέας της Ελλάδας, είναι υπεράριθμος σε ανθρώπινο δυναμικό, με φτωχές υπηρεσίες και προϊόντα, τα οποία παράγονται από ανθρώπους που πληρώνονται από τα έσοδα που εισπράττει από τον ιδιωτικό τομέα ανεξάρτητα, αν ορισμένες δημόσιες επιχειρήσεις από σύστασης τους είναι ζημιογόνες και αντιπαραγωγικές. Κατά συνέπεια, η οποιαδήποτε ουσιαστική ανάκαμψη της οικονομίας θα προέλθει: από την ενίσχυση της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, την εγχώρια κατανάλωση και ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και υπηρεσιών.
Επιπροσθέτως, ο πληθυσμός της Ελλάδας, στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι γερασμένος – και ίσως γερνάει γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλον στην ευρωπαϊκή ήπειρο – κάτι, το οποίο προκαλεί και θα προκαλέσει μεγαλύτερους τριγμούς στο συνταξιοδοτικό αποθεματικό της οικοδόμημα. Το χθεσινό συνταξιοδοτικό της μοντέλο – όπως αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων – απέτυχε και κατέρρευσε, η νέα θεμελιώδης πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στο συνταξιοδοτικό αποθεματικό της οικοδόμημα, πρέπει να αντιμετωπισθεί αφενός, με γνώμονα την ενίσχυση της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα και αφετέρου, με τη μείωση των δημοσίων υπηρεσιών. Έτσι ώστε να φτάσει στο μέλλον να μην έχει την ανάγκη δανειοδότησης προκειμένου να καλύψει τις συντάξεις των εργαζομένων. Οι θέσεις απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, έχουν άμεση σχέση με τη βιωσιμότητα της οικονομίας, αφού ετσι και αλλιώς αποτελούν την κύρια πηγή φορολογικών εσόδων, τα οποία χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουν το κοινωνικό της μοντέλο.
Η Ελλάδα, πρέπει να κάνει στροφή 180 μοιρών, σε αυτές τις προτεραιότητες προκειμένου να δημιουργήσει τις βάσεις για ένα πραγματικά βιώσιμο μέλλον. Θέτοντας τις προϋποθέσεις ως βασικές και με μακροπρόθεσμη ισχύ, σε βάθος δεκαετίας. Αλλά, και την επιδίωξη της αύξησης της παραγωγικότητας του δημόσιου τομέα, ενισχύοντας τις επενδύσεις του, αλλά και μέσω πραγματικής και όχι εικονικής μείωσης του αριθμού των δημοσίων οργανισμών και της γραφειοκρατίας. Τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών, με επιστημονικό, εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο, θα αξιολογείτε βάσει στόχων και απόδοσης (κάτι, που για να επιτευχτεί προϋποθέτει ακόμα και την κατάργηση της μονιμότητας, η οποία δεν παρέχει κίνητρα και λειτουργεί ανασταλτικά), όπως γίνεται και στον ιδιωτικό τομέα!