Οι άνθρωποι με ναρκισσιστική διαταραχή, έχουν μια μεγαλομανή αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό τους και κινούνται από φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας και ομορφιάς. Δεν ενδιαφέρονται για τίποτε και κανέναν άλλον εκτός του εαυτού τους. Θεωρούν ότι δικαιούνται τα πάντα και απαιτούν συνεχή προσοχή και θαυμασμό. Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και να βιώσουν το πώς νιώθουν οι άλλοι, και τις περισσότερες φορές τρέφουν συναισθήματα φθόνου. Οι ναρκισσιστές δεν βλέπουν κανένα πρόβλημα με τον ναρκισσισμό τους λόγω της έλλειψης προβληματισμού και κατάλληλης παιδείας.
Ένα μεγάλο μέρος αυτού του ορισμού μπορεί να ισχύει για οποιονδήποτε από μας.
Οι θεωρίες για τον ναρκισσισμό εντοπίζουν τα αίτια όλων των περιπτώσεων, με εξαίρεση τις πιο σοβαρές και ακραίες, σε παιδιά που μεγάλωσαν νιώθοντας ότι είναι σημαντικά λόγω της ύπαρξής τους και μόνο, εντελώς ξέχωρα από οτιδήποτε μπορεί να κάνουν στη ζωή, και νιώθοντας ότι ο κόσμος τούς χρωστά την ιδανική αγάπη, την οποία δεν είναι υποχρεωμένα να ανταποδώσουν. Έχουν δηλαδή μεγαλώσει με την αίσθηση ότι ήταν το κέντρο του γονικού ή του κοινωνικού σύμπαντος. Ο πιο σίγουρος τρόπος για να το καταφέρουν αυτό οι γονείς, είναι να παραχαϊδέψουν τα παιδιά τους, να τους αφαιρούν τα εμπόδια από τον δρόμο τους και έτσι να μην τα βοηθούν να γίνουν αυτάρκη αλλά αντιθέτως να είναι μονίμως εξαρτώμενα από το εξωτερικό περιβάλλον.
Ο ναρκισσισμός μπορεί να προέρχεται, κατά την άποψή μου και από μια μεγάλη αίσθηση μειονεξίας, η οποία αναγκάζει τούς ούτως αισθανόμενους να την αντισταθμίζουν με υπέρμετρη φιλοδοξία, που οδηγεί σε ναρκισσιστικές συμπεριφορές. Το να ασχολούνται συνέχεια με τον εαυτό τους και τη διαρκή και αδιάλειπτη ευχαρίστησή τους, οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους στο να κρύβονται από την αλήθεια των χιλιάδων μικρών βελτιώσεων και του κόπου που χρειάζεται, προκειμένου αυτές να επιτευχθούν και να οδηγήσουν σε έναν πιο ώριμο και χρήσιμο για τον κοινωνικό περίγυρο χαρακτήρα. Δυστυχώς εκείνοι που δεν έχουν όλα όσα θέλουν, είναι το ίδιο απογοητευμένοι με εκείνους που τα έχουν, αλλά ανακαλύπτουν ότι δεν τους κάνουν ευτυχισμένους.
Ο στόχος της ανθρώπινης ανάπτυξης ιδιαίτερα στην μεταπολεμική εποχή της αφθονίας έπαψε να είναι η προσπάθεια προσωπικής και συνεχούς αυτοβελτίωσης και έγινε η απόκτηση δημοτικότητας και φήμης.
Η κουλτούρα της ευδαιμονίας των τελευταίων 70 ετών (χωρίς εκτεταμένους πολέμους στον αναπτυγμένο κόσμο) παραχάιδευε και διαβεβαίωνε τους αδαείς ότι το χρωστούν στον εαυτό τους. Το ίδιο και πολλές σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις.
Η διαφήμιση επίσης έγινε ένας βασικός παράγοντας, που συνετέλεσε στη διαμόρφωση του εγωκεντρικού μας κόσμου.
«Ζεις μόνο μια φορά και πρέπει να αρπάξεις όλες τις απολαύσεις που μπορείς» (YOLO)
Δυστυχώς μπορούμε να καταλάβουμε τη ζωή εκ των υστέρων, αλλά δεν μπορούμε να τη ζήσουμε εκ των υστέρων. Αν αργήσουμε να καταλάβουμε και να κάνουμε την ανάλογη δράση απομάκρυνσης των τοξικών ναρκισσιστών από τη ζωή μας, τότε οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν θα μας βοηθήσουν να πραγματοποιήσουμε το όραμα μασ, αλλά θα εξελιχθούν σε σαράκι, που ροκανίζει κάθε προσπάθεια να εμφυσήσουμε στην ομάδα μας την κουλτούρα που θα θέλαμε και που αυτή θα άξιζε.