Η τελειότητα και η επιτυχία σαν μέσα ανωτερότητας

11:10 - 06 Νοε 2018

Σωτήρης Κυριακού

Ο κ. Σ. Κυριακού είναι διοικητικό στέλεχος επιχειρήσεων και συγγραφέας που ειδικεύεται στην ψυχολογία της ηγεσίας

O φαινομενικά τελειοκράτης ηγέτης διαφέρει τις περισσότερες φορές από αυτό που δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι. Η αγάπη του για την τελειότητα δεν είναι πάντα αληθινή. Παίζει ένα παιχνίδι με τους ανθρώπους, για να κρύψει το πάθος του για εξουσία και έλεγχο στους γύρω του. Είναι το παιχνίδι της υπεροχής τού ενός, που έχει σκοπό να μειώσει τους άλλους για να μπορεί αυτός να λάμψει συγκρινόμενος μαζί τους. Φοβάται την αποτυχία, προσπαθεί να δείχνει τέλειος, φανερώνοντας έτσι τη μεγάλη του φιλοδοξία να είναι πάνω από τους άλλους. Επιμένει να τηρούν οι άλλοι τους δικούς του κανόνες, εξασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα μπορέσουν να τον ξεπεράσουν, εφόσον ανεβάζει όλο και πιο ψηλά τα ζητούμενα standards που θέτει και που ούτε εκείνος δεν μπορεί από μόνος του να φθάσει. Διαπνέεται από έντονο φόβο και ζητά να προστατευθεί με ένα φράγμα από κανόνες και πρότυπα. Του είναι αδύνατη η συνύπαρξη σε μια ομάδα με άλλα ισότιμα μέλη. Πρέπει να κατηγορήσει, να βρει λάθη και να επιρρίψει ευθύνες σε όλους, για να μπορέσει να τους εξουδετερώσει, να τους χαρακτηρίσει κατώτερους και να αποκτήσει την πολυπόθητη ανωτερότητα, έστω και αν αυτό δεν είναι προς το συμφέρον του. Θέλει να κρατά πάντα μια απόσταση ανωτερότητας ανάμεσα στον εαυτό του και τους άλλους, επειδή φοβάται την ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία. Παίζει το παιχνίδι «εγώ ο μεγάλος, εσύ ο μικρός». Στόχος του δεν είναι η δημιουργία από μόνη της, αλλά και ο ανταγωνισμός και η από θέση ανωτερότητας σύγκριση του εαυτού του με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, μέσα από την οποία επιβεβαιώνει στα όνειρά του, την καθολική υπεροχή του μέσα από την φαινομενική επιτυχία του, η οποία όμως συνεχίζει να τον κρατάει μακριά από την ευτυχία.

Και πότε ο τελειοκράτης αισθανεται ότι δεν έχει πετύχει σαν ηγέτης;

Όταν μειώνεται το γόητρό του,

όταν δεν τον αποδέχονται ως τελειο,

όταν δεν ξέρει και

όταν δεν αποδεικνύει συνεχώς και αδιαλείπτως στον εαυτό του, ότι είναι αυτό που θα ήθελε να είναι, και το οποίο δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια δεν θα καταφέρει ποτέ να πετύχει.

Τελικά δηλαδή η επιτυχία είναι αλήθεια ή απάτη?

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει επιτυχία με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τη λέξη. Η επιτυχία είναι μια έννοια καθαρά ανταγωνιστική, ένα ιδανικό πάνω στο οποίο πολλοί ηγέτες βασίζουν τον τρόπο ζωής τους. Η μαγική δύναμη των χρημάτων, της θέσης και της ιδιοκτησίας είναι σήμερα συνδεδεμένη λανθασμένα σε μεγάλο βαθμό με την έννοια της επιτυχίας. Η επιτυχία, στις περισσότερες συζητήσεις περί ζωής, αρνείται ότι μπορεί να υπάρξει χαρά στο παρόν και υπόσχεται ζωή και ικανοποίηση σε κάποιο αόριστο μέλλον. Περιφρονούμε την καθημερινή χαρά της ζωής και την εξ αυτής πηγάζουσα ευτυχία, επειδή τη θεωρούμε μόνο σαν ένα μέσον για να φτάσουμε στον στόχο. Τον στόχο της επιτυχίας. Ναι, αλλά ο στόχος δεν πρέπει να είναι η επιτυχία αλλά η ευτυχία. Δυστυχώς οι περισσότεροι ενδίδουν στον πειρασμό. Και φτάνουν να συγκρίνουν τη δική τους ευτυχία με την ευτυχία που φαντάζονται ότι απολαμβάνουν οι επιτυχημένοι.

«Αν καταφέρω αυτό, θα θεωρούμαι επιτυχημένος και συνεπώς θα είμαι ευτυχισμένος».

Ευτυχία με επιτυχία όμως δεν ταυτίζονται!

Η επιτυχία θα έπρεπε να ορίζεται από το πού θες να φτάσεις δουλεύοντας με τον εαυτό σου και βελτιώνοντάς τον, και όχι από το τι θες να έχεις ή από το πως θες να φαίνεσαι ότι είσαι. Μόνο με αυτό τον τρόπο η επιτυχία θα ταυτιστεί με την ευτυχία.

Θα πρέπει λοιπόν να βρούμε σαν ηγέτες άλλες πηγές αξίας, που να μη συνδέονται με την επιτυχία και το συνεπαγόμενο χειροκρότημα και έτσι η σχέση μας με τον κόσμο που μας περιβάλλει, δεν θα βασίζεται στον ανταγωνισμό.

Ο βασικός παράγοντας της συνδεδεμένης με την ευτυχία, επιτυχίας ενός ηγέτη, είναι το πάθος που προέρχεται από την αγάπη η οποία με την σειρά της εξασφαλίζει την ατέρμονη προσπάθεια για αυτοβελτίωση. Μόνο μέσα από αυτή την προσωπική στάση θα μπορέσουμε να χειριστούμε αποτελεσματικά τη σχέση ευτυχίας και επιτυχίας .

Ετικέτες