Το να θέλω να είμαι καλύτερος από τον άλλον (κοινωνική φιλοδοξία) είναι μια φιλοδοξία που δεν πιάνεται ποτέ. Δηλαδή η αίσθηση μειονεξίας είναι φαντασία. Δεν είμαι λίγος στην πραγματικότητα. Αντίθετα, εγώ θέλω να είμαι πιο πολύ από τον άλλον. Άρα, αν έχω τη θέληση και την εξυπνάδα να σταματήσω τη σύγκριση, θα απαλλαγώ και από τη μειονεξία. Συγκρίνουμε με δύο τρόπους. Ο ένας  είναι συγκρίνω με τους άλλους, που λέγεται οριζόντια σύγκριση, και ο άλλος είναι συγκρίνω με το ιδανικό του εαυτού μου (κάθετη), που είναι επίσης λάθος, γιατί το ιδανικό του εαυτού μου, το πλάθω με την ιδιωτική μου λογική που είναι απόρροια των απόψεων της κοινωνίας που μου επιβάλλει τα διάφορα μοντέλα. Όσο μεγαλύτερη η διαφορά αυτού που είμαι σαν ηγέτης και αυτού που θα ήθελα να είμαι, τόσο μεγαλύτερη η μειονεξία μου.

Δυστυχώς έχουμε δυσκολία να βρίσκουμε πολλά θετικά στοιχεία για τον εαυτό μας, γιατί πρέπει να κάνουμε θεϊκά πράγματα για να μας αρέσει ο εαυτός μας. Όσο καλοί ηγέτες και αν είμαστε, αν δεν μοιάζουμε Σωκράτηδες ή Μέγα Αλέξανδροι, αισθανόμαστε λίγοι. Χαιρόμαστε και αυτο-αναγνωριζόμαστε μόνο όταν καταφέρνουμε κάτι πολύ δύσκολο ή ακατόρθωτο κατά την άποψή μας.

Όταν αποδέχεσαι τη μειονεξία σου, παίρνεις εσύ αποκλειστικά την ευθύνη του εαυτού σου. Τότε γίνεσαι συνεργατικός. Όταν δεν την αποδέχεσαι και θες να κρύψεις ότι νιώθεις μειονεκτικά, τότε είναι που επιτίθεσαι. Είναι δύο θέσεις διαφορετικές. Ή το αποδέχομαι, δεν κατακρίνω ούτε τον εαυτό μου ούτε τον άλλο και ψάχνω για λύσεις, οπότε συνεργάζομαι, ή κατακρίνω τον εαυτό μου ή τον άλλο, οπότε επιτίθεμαι. Η μειονεξία μειώνεται αυξάνοντας τα θετικά μας και τα θετικά μας αυξάνονται μέσα από την αυτοβελτίωση, που είναι προϊόν ιδίας προσπάθειας αλλά και συνεργασίας.

Η μειονεξία με υποχρεώνει να θέλω να είμαι φιλόδοξος, να θριαμβεύω, και οι περισσότεροι σύγχρονοι άνθρωποι ζουν μία ζωή στην αναμονή ενός θριάμβου. Και αφού νιώθω λίγος πώς γίνεται να θριαμβεύσω; Και έτσι θυμώνω. Δεν υπάρχει εμφάνιση θυμού χωρίς την ύπαρξη μειονεξίας. Η μειονεξία είναι η γενεσιουργός αιτία.

Να γιατί χρειάζεται να μειώσουμε το αίσθημα της μειονεξίας. 

Σαν ηγέτες πρέπει να συνεργαζόμαστε προκειμένου να νικήσουμε τις μειονεξίες και τις φιλοδοξίες μας .  Είναι υγεία να το θέλουμε και να το επιδιώκουμε.

Το αντίθετο της μειονεξίας είναι η αποδοχή της μοναδικότητας και πολυτιμότητάς μας, ως ένα από τα θαύματα αυτού του κόσμου. Καθένας μας είναι μοναδικός, αναντικατάστατος και πολύτιμος, είτε είναι μεγάλος ηγέτης, είτε όχι.