Αποτυχία κατά τον φιλόδοξο ηγέτη υπάρχει, όποτε δεν αισθάνεται ανώτερος και όποτε οι άλλοι μπορούν να παρατηρήσουν τη μη επίτευξη του σκοπού του. Είναι απαίτηση ανωτερότητας. Επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει συνέχεια όμως, ο κόσμος γύρω του φαντάζει εχθρικός.
Αναρωτιέμαι δε, υπάρχει ρεζίλεμα χωρίς θεατές για έναν ηγέτη;
Υπάρχει ήττα χωρίς να βλέπει την αποτυχία μου και κάποιος άλλος;
Αν ο θεατής είναι ένας δικός μου άνθρωπος μειώνεται ο φόβος, αν είναι άγνωστος, σε ένα περιβάλλον όπου αναζητώ την αποδοχή, ο φόβος μεγαλώνει. Υπάρχει μικρότερη ήττα ψυχολογική όταν είμαι μόνος μου γιατί τότε μόνο εγώ κατακρίνω τον εαυτό μου.
Ένα καλό παράδειγμα είναι το «τρακ» που παρουσιάζει ένας ηγέτης όταν ανέβει στη σκηνή. Κάποιος που εξαρτάται από την καλή γνώμη των γύρω του, φοβάται να μιλήσει μπροστά στο κοινό. Φοβάται ότι δεν θα επηρεάσει ευνοϊκά το ακροατήριο, κι αυτό θα τον απορρίψει. Προετοιμάζει τον λόγο του, βλέπει ότι τον λέει άνετα στο σπίτι, μπροστά στους δικούς του ή στον καθρέφτη, μόλις όμως βρεθεί μπροστά στο κοινό, τα λόγια του χάνονται από το μυαλό του και δεν μπορεί να θυμηθεί ούτε μια λέξη. Στέκεται άλαλος και τρέμει.
Τι συνέβη; Από την αρχή, δεν ήθελε πραγματικά να βγάλει λόγο, γιατί αυτό ενέχει την πιθανότητα να χάσει την εκτίμηση των άλλων, αν δεν κάνει καλή εντύπωση. Επιζητούσε μόνο την προσοχή. Όταν τελικά βρέθηκε αντιμέτωπος με το μεγάλο κοινό, έστρεψε όλη του την προσοχή στο να κάνει καλή εντύπωση και να κερδίσει προσωπική αναγνώριση. Έτσι ξέχασε τελείως το περιεχόμενο τού λόγου του. Δεν του έμεινε ψυχική δύναμη για το έργο που ανέλαβε – να εκφωνήσει έναν λόγο.
Η κοινωνική πλεονεξία ή ανωτερότης, είναι η φιλοδοξία. Πώς θα είμαι άξιος δόξας σε σύγκριση με τους άλλους. Η φιλοδοξία περιμένει οι άλλοι να τον ανεβάζουν. Περιμένει χειροκρότημα και ο φιλόδοξος πάντα σκέφτεται το δικό του πρόβλημα, τη δική του επιθυμία και τη δική του δόξα, άσχετα με τους άλλους, με αποτέλεσμα να μην εξελίσσεται.
Υπάρχει όμως και η λανθασμένη εννούμενη φιλοδοξία. Είναι εμποδιστική για τη ζωή μας και οδηγεί πάντα στην αυτοκατάκριση και κατά συνέπεια στην κατάκριση των άλλων. Ο εγωισμός και η φιλοδοξία είναι δύο κομμάτια του χαρακτήρα που μας χαλάνε τη ζωή...
Καμία επίτευξη όμως που είναι ευεργετική για το σύνολο δεν μπορεί να περιέχει μέσα της μόνο φιλοδοξία. Ενέχει πάντα και ενδιαφέρον για τους διπλανούς μας. Συχνά ακούει κανείς τη θέση ότι δεν θα μπορούσαν χωρίς τη φιλοδοξία να πραγματοποιηθούν τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα είναι πολλές φορές ένα πρόσχημα. Μια λάθος άποψη. Δεν είναι εύκολα πραγματοποιήσιμο ένα μεγαλοφυές επίτευγμα χωρίς κοντά σ’ αυτό να λογαριάζεται με κάποιον τρόπο η κοινωνία. Προϋπόθεση είναι τις περισσότερες φορές η σύνδεση με την κοινωνία, και η θέληση αυτή να προαχθεί.
Αντίθετα, πρέπει να απορρίπτουμε την καταστροφική και την άμετρη φιλοδοξία που πηγάζει από τη σύγκριση μας με τους συνανθρώπους μας.
Η φιλοπρόοδη φιλοδοξία εν τέλει κάνει έναν ηγέτη να γίνεται κάθε μέρα καλύτερος.