Μια μέρα άρχισε να επιθυμεί περισσότερους θαυμαστές της ομορφιάς της, περισσότερους ανθρώπους να μυρίζουν το απαλό της άρωμα, περισσότερους ερωτευμένους να εκθειάζουν την τελειότητά της. Ωστόσο παρατήρησε ενοχλημένη ότι ο κόσμος την κοίταζε κι έπαιρνε εκφράσεις ικανοποίησης, όμως πάντα από μακριά. Κοίταξε γύρω της και ανακάλυψε ότι στην πηγή, πολύ κοντά, ζούσε ένας τεράστιος βάτραχος. Αποφάσισε ότι αυτός ήταν ο λόγος (και όχι τα αγκάθια της) που κανένας δεν πλησίαζε κοντά της. Είχε πεισθεί ότι η ασχήμια του βατράχου τρόμαζε τους επισκέπτες.

Εξοργισμένη με την αλήθεια που της είχε μόλις αποκαλυφθεί, τεντώθηκε και διέταξε περιφρονητικά τον βάτραχο να φύγει από τον κήπο και να μην ξανάρθει ποτέ πια.

Ο βάτραχος, που ήταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής του ρόδου, υπάκουσε.

Εντάξει, είπε, αφού το θέλεις…

Πήρε τα λίγα υπάρχοντά του κι έφυγε πηδώντας από τον κήπο προς το ποτάμι…

Μετά από μερικές εβδομάδες, ο διωγμένος βάτραχος πέρασε κι από την τριανταφυλλιά. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, έριξε μια ματιά στον κήπο και ξαφνιάστηκε πολύ βλέποντάς την εντελώς μαραμένη, με ελάχιστα φύλλα και με τα πέταλά της ζαρωμένα, χωρίς λάμψη.

Τότε, χωρίς κανέναν δισταγμό είπε:

Σε βλέπω χάλια... Τι σου συνέβη;

Εκείνη προσπάθησε να χαμογελάσει, για να τον ευχαριστήσει για τη συμπόνια του.

Από τότε που έφυγες, τα σκουλήκια έφαγαν τα φύλλα μου και μέρα με την ημέρα τα μυρμήγκια κατέστρεφαν τις ρίζες μου, για να φτιάξουν τις φωλιές τους. Αδυνάτισα πολύ και ποτέ δεν ξανάγινα το ωραίο λουλούδι που ήξερες.

Τι κρίμα , είπε ο βάτραχος. Λυπάμαι.

Ναι, είπε εκείνη, ήταν μεγάλη ατυχία.

Δεν ήταν ατυχία, διευκρίνισε ο βάτραχος. Όταν εγώ ήμουν εδώ, έτρωγα όλα τα σκουλήκια και τις προνύμφες των μυρμηγκιών...

Απλά επειδή ήσουν πολύ απασχολημένη με τις δικές σου τις ανάγκες δεν ενδιαφερόσουν να δεις την πραγματικότητα γύρω σου.