Η αλαζονεία καταδικάζει τον κάτοχό της, ο οποίος ζει και πεθαίνει με το αίσθημα της ανεπάρκειας. Τον κατατρέχει ένα αδιάλειπτο αίσθημα στέρησης. Είναι μια στάση επαιτείας και μια μορφή φθονερής και ανταγωνιστικής συμπεριφοράς. Θέλουμε πάντα να βρισκόμαστε πιο ψηλά από τους άλλους και αυτό να αναγνωρίζεται από το περιβάλλον μας.

«Πώς μπορώ να είμαι πιο πάνω από τους άλλους;» Είναι η μόνη έκφραση που τριγυρίζει στο μυαλό όλη την ημέρα. Είναι ένα εχθρικό παιχνίδι που παίζουμε για να διατηρήσουμε τη ψευδαίσθηση ότι είμαστε ανώτεροι από τους άλλους.

Είναι πάντοτε σημάδι ότι στηριζόμαστε στη γνώμη των άλλων και ότι μας λείπει η συναισθηματική αυτάρκεια. Είναι μια διαρκής αναζήτηση προσωπικής αναγνώρισης, επαίνου, υποστήριξης, επιείκειας και συναισθηματικής επιδότησης από τους γύρω μας. Ο όρος «εγώ» και ο όρος «αλαζονεία» εκφράζουν και οι δύο το ίδιο μειονέκτημα του χαρακτήρα μας. Είναι αποτελέσματα της ίδιας έλλειψης αυτάρκειας. Όταν κάποιος αντλεί την πρωτοβουλία και την αυτοπεποίθησή του από τις προσωπικές του ικανότητες, χωρίς να γυρεύει στήριγμα, δεν νιώθει την ανάγκη να ικετεύσει την αναγνώριση της προσωπικότητάς του ή των επιτευγμάτων του. Η ανταμοιβή του είναι η έγκριση του ίδιου του, του εαυτού, χωρίς ανάγκη εξωτερικής επιδοκιμασίας.

Ανέκαθεν στην ιστορία οι καταστροφές προκλήθηκαν μετά την άνοδο στην εξουσία ανθρώπων που θεωρούσαν τον εαυτό τους καλύτερο. Τη μεγαλύτερη ζημιά την έκαναν πάντα κάποιοι που έλεγαν: «Ιδού ποια είναι η αλήθεια».

Το αισθημα μειονεξίας είναι που μας αναγκάζει να θέλουμε να αισθανόμαστε σπουδαίοι και ανώτεροι, αντί να μας ενδιαφέρει να προσφέρουμε στην κοινωνία και τους συνανθρώπους μας. Άρα είναι αυτό που μας εμποδίζει να βλέπουμε την πραγματικότητα και αυτό σαν γεγονός μας κάνει να μην προοδεύουμε.

Ποτέ ένας αληθινός ηγέτης δεν έσπρωξε άλλους σε μια μοναδική κατεύθυνση, που αντιπροσώπευε τα δικά του αποκλειστικά πιστεύω. Αν το έκανε, τότε δεν ήταν καλός, όχι γιατί απαραίτητα του έλειπαν οι γνώσεις, αλλά γιατί, οπωσδήποτε, δεν είχε ως κίνητρο την αγάπη.

Οι μεγάλοι ηγέτες ανοίγουν για τους άλλους δρόμους αναζήτησης και τους βοηθούν να τους περπατήσουν. Δεν επιβάλλουν τους δρόμους της δικής τους αλήθειας.