Όταν αισθανόμαστε ότι ανήκουμε σε συγκεκριμένες ομάδες της επιλογής μας, αισθανόμαστε ασφαλείς, και από την άλλη, όταν αισθανόμαστε ασφαλείς, θεωρούμε ότι μπορούμε πιο εύκολα να ανήκουμε.
Για να μπορέσουμε να πετύχουμε το τελευταίο, προσπαθούμε διαρκώς και απεγνωσμένα να κάνουμε καλή εντύπωση ούτως ώστε να γινόμαστε αποδεκτοί. Ο άνθρωπος θέλει να νιώθει ότι ανήκει, και νιώθω ότι ανήκω μόνο όταν νιώθω ότι έχω σημασία για το κοινωνικό περιβάλλον άμεσο και μη. Το πρώτο πράγμα που προσπαθεί λοιπόν το παιδί από μικρό είναι να νιώσει ότι έχει σημασία, ότι είναι σημαντικό, ότι ανήκει, και το κάνει ζητώντας προσοχή. Θέλει να νιώθει ότι ο άλλος είναι εκεί γι’ αυτόν. Ο μικρός μου γιος, την ώρα που μιλάει η μαμά του στο τηλέφωνο, πάει κοντά της και λέει συνέχεια «μαμά, μαμά, μαμά». Υπάρχουν πολλές συμπεριφορές που τα παιδιά χρησιμοποιούν με στόχο ο άλλος να είναι εκεί γι’ αυτά. Όσο και αν η μαμά τα προσέχει, όσο και αν η μαμά τα υπηρετεί, το αίσθημα του «ανήκειν» δεν αρκεί ποτέ στο παιδί και έτσι πάει στην πιο ανταγωνιστική συμπεριφορά που λέγεται μάχη για δύναμη.
Το πραγματικό ενδιαφέρον του ηγέτη για τους άλλους όμως συνεπάγεται την αποδοχή της ισοτιμίας ως βασικής ανθρώπινης αξίας.Ας δούμε αυτό το φαινόμενο από άλλη γωνία. Ποιος κάνει στον κόσμο αυτό που θέλει; Ο ηγέτης; Ο δικτάτορας; Ο αρχηγός; Tο αφεντικό; Όχι μόνο. Πολλές φορές αυτός που κάνει αυτό που θέλει, είναι αυτός που πιστεύει ότι είναι ανώτερος, αυτός που πιστεύει ότι έχει τη δύναμη.
Κάποιος αναφέρει ότι η εξουσία είναι δύναμη, ένας άλλος λέει η γνώση είναι δύναμη, άλλος ότι τα χρήματα είναι δύναμη, άλλος ότι η σωματική δύναμη είναι δύναμη και άλλος ότι το να είσαι καλλιτέχνης είναι δύναμη. Η κοινωνία μας τα έχει μετατρέψει όλα σε δύναμη. Όταν όμως αναφερόμαστε στη δύναμη εννοούμε επιβολή πάνω στους άλλους.
Γιατί έχουμε ανάγκη για δύναμη; Γιατί έχουμε ανάγκη να υπερτερούμε;
Γιατί έτσι μόνο νομίζουμε ότι μπορούμε να ανήκουμε. Γιατί θέλουμε οι άλλοι να μας θαυμάζουν ούτως ώστε να είμαστε αποδεκτοί και έτσι να μη μείνουμε μόνοι μας στη ζωή, χωρίς στήριξη. Η διάθεση για δύναμη, ανωτερότητα και κυριαρχία νομίζουμε ότι οδηγεί στον θαυμασμό και άρα στο να μας θέλουν οι άλλοι κοντά τους.
Σύμφωνα πάντα με την πυραμίδα ιεράρχησης αναγκών του Μaslow, έχοντας καλύψει τις βασικές μας ανάγκες, τόσο τις φυσιολογικές όσο και τις βιολογικές, καθώς και τις ανάγκες ασφαλείας μας, μπορούμε να περάσουμε στα επόμενα επίπεδα, στην αγάπη, στο ανήκειν, στην κοινωνική αναγνώριση και εν τέλει στην αυτοεκτίμηση. Έτσι θα έχουμε ολοκληρώσει και τον κύκλο των ψυχολογικών μας αναγκών.
Μέσα από αυτή την ισορροπία των βασικών και ψυχολογικών αναγκών, ο μεγάλος ηγέτης θα μπορέσει να αναδειχθεί. Μέσα από αυτή την ισορροπία ο ηγέτης θα είναι ευτυχής και όχι απλά ανώτερος..
Ο υγιής ηγέτης θέλει να ζει ευτυχισμένα αυτός και οι άνθρωποί του.