Γι αυτό το λόγο, μη διακόπτετε τους άλλους όταν μιλάνε και μη σπεύδετε να ολοκληρώνετε τις φράσεις τους. Πόσο αρνητική είναι αυτή η συνήθεια, όχι μόνο όσον αφορά το σεβασμό και την αγάπη, αλλά και για την τρομακτική ποσότητα ενέργειας που χρειάζεται ούτως ώστε να βρίσκεστε σε δύο μυαλά ταυτόχρονα! Σκεφτείτε το για λίγο. Όταν διακόπτετε κάποιον ή ολοκληρώνετε εσείς την πρότασή του, πρέπει όχι μόνο να παρακολουθείτε το δικό σας ειρμό σκέψεων αλλά και του προσώπου που διακόπτετε. Αυτή η ένταση - η οποία, επί τη ευκαιρία, είναι πάρα πολύ συνηθισμένη σε πολλούς ανθρώπους - ενθαρρύνει και τα δύο μέρη να αυξήσουν την ταχύτητα του λόγου και της σκέψης τους. Αυτό, με τη σειρά του, κάνει και τα δύο άτομα νευρικά, ευερέθιστα και ταραγμένα. Είναι εξοντωτικό και αποτελεί την αιτία πολλών καβγάδων.
Στο σχολείο μας μαθαίνουν να είμαστε πάνω από τους άλλους, άρα ο άλλος σταματάει να είναι φίλος μου και γίνεται εχθρός μου. Έτσι μαθαίνουμε την εξασφάλιση του γοήτρου. Αντί να θέλουμε νίκη πάνω στις προκλήσεις της ζωής, θέλουμε νίκη πάνω στους άλλους.
Αν είστε χαρισματικό άτομο ως προς τα ηγετικά προσόντα, κατά την άποψή μου, δεν σημαίνει ότι κερδίσατε κάτι. Σημαίνει ότι έχετε κάτι να προσφέρετε. Δεν είστε εδώ μόνο για να αποκτήσετε τα προς το ζην. Είστε εδώ για να βοηθήσετε τον κόσμο να μπορέσει να ζήσει καλύτερα, με μεγαλύτερο όραμα και ένα ανώτερο πνεύμα ελπίδας, ανάπτυξης, επίτευξης και εξέλιξης. Είστε εδώ για να τον εμπλουτίσετε. Σημασία για όλους μας έχει να αφήσουμε πίσω μας, φεύγοντας, έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που μας παραδόθηκε και να δώσουμε όλο μας το είναι για να το πετύχουμε. Μέσω της προσφοράς και της αγάπης, έχουμε την αίσθηση ότι ανήκουμε στην κοινωνία, η οποία μας έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό να έρθουμε εδώ που είμαστε σήμερα, προσφέροντας μας καθημερινά.
Ενα παράδειγμα!
« Ένας μηχανικός στη Λατινική Αμερική πηγαίνει για μετεκπαίδευση στα κεντρικά μιας γερμανικής εταιρείας αυτοκινήτων.
Γύρω από το εργοστάσιο υπάρχει ένα πάρκινγκ με άπλετο χώρο, ώστε να μπορούν να έρχονται όλοι οι εργαζόμενοι στη δουλειά με το δικό τους αυτοκίνητο. Τις δύο πρώτες εβδομάδες, καθώς ο ξένος δεν είχε δικό του αυτοκίνητο, ο διευθυντής του τμήματος των αυτοκινήτων περνούσε να τον πάρει από το σπίτι του για να πάνε μαζί στο εργοστάσιο.
Στο τέλος της ημέρας, τον ξαναπήγαινε πίσω. Ίσως από υπερβάλλοντα ζήλο για τη δουλειά του, ο διευθυντής έφτανε πάντα στο εργοστάσιο αρκετά νωρίτερα από την ώρα που ακουγόταν το κουδούνι έναρξης της βάρδιας. Κάθε πρωί έβρισκαν το πάρκινγκ σχεδόν άδειο, ο διευθυντής όμως άφηνε πάντα το αυτοκίνητό του στο βάθος, αρκετά μακριά από την είσοδο του προσωπικού. Μια μέρα, λέει ο μηχανικός στον διευθυντή: - Αφού ερχόμαστε νωρίς, σχεδόν πριν από όλους τους άλλους, και το πάρκινγκ είναι άδειο, δεν καταλαβαίνω γιατί αφήνεις το αυτοκίνητο... τόσο μακριά από την είσοδο της μονάδας παραγωγής Και ο διευθυντής του απαντάει: - Αυτό είναι κάτι που μου έμαθε ο πρώτος μου προϊστάμενος, αφού είχα λίγο καιρό στο εργοστάσιο. Όσοι φτάνουμε νωρίς, έχουμε αρκετό χρόνο για να περπατήσουμε λίγο, ενώ εκείνοι που φτάνουν καθυστερημένοι είναι βιαστικοί: χρειάζονται περισσότερο από εμάς να βρουν θέση για να παρκάρουν κοντά στην είσοδο, γιατί μόνον έτσι θα φτάσουν στη δουλειά στην ώρα τους...»
Η βασικότερη συνεισφορά τού καθενός μας στον κόσμο είναι η προσφορά της αγάπης μας, του πνεύματός μας και του εαυτού μας. Μόνον όταν δίνεις από τον εαυτό σου δίνεις πραγματικά.