Δυστυχώς πάρα πολλοί δημόσιοι ή ιδιωτικοί οργανισμοί στον ευρωπαϊκό χώρο, είναι σήμερα κοιμητήρια μυαλών. Διοικούνται από ανθρώπους, που, βοηθούσης και της τρέχουσας συγκυρίας, ασχολούνται μόνο με το κόστος – υποκρινόμενοι ότι συμπάσχουν με τους ανθρώπους που απολύουν. Αυτοί οι επονομαζόμενοι διοικητικοί χειρουργοί με τις καλοθρεμμένες φάτσες, τη γεμάτη κλισέ φρασεολογία και το γεμάτο στόμα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η μόνη λύση είναι το νυστέρι. Εσείς αλήθεια θα εμπιστευόσασταν την υγεία ή και τη ζωή σας σε κάποιον που ξέρει μόνο να κόβει και καθόλου να ράβει; Και όμως οι ανίκανοι είναι ικανοί για τα πάντα. Γι’ αυτό και στην είσοδο αρκετών οργανισμών θα έπρεπε να υπάρχει η προειδοποιητική επιγραφή: «Προσοχή, διευθυντές!» (να αναβοσβήνει, κατά προτίμηση). Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο η ανάπτυξη απειλείται, αργεί ή σταματά στην ευρωπαϊκή οικονομία είναι γιατί οι οργανισμοί έχουν αναπτύξει μια λειτουργική τύφλωση απέναντι στα μειονεκτήματά τους. Δεν πάσχουν μόνο επειδή δεν μπορούν να τα λύσουν, αλλά και επειδή δεν μπορούν να τα δούν.
Ακούω πολλούς ανθρώπους να μιλάνε συνέχεια για τους «σημαντικούς» φίλους, γνωστούς ή συγγενείς τους ακόμη και για τα παιδιά τους, (το γνωστό name dropping) που έχουν κάνει ή πει κάτι σπουδαίο και αξιομνημόνευτο. Όλοι αυτοί «ηγούνται» … μέσα απο τισ στενωπούς της εξουσίας.... Είναι αφηγητές της ζωής των άλλων,που ζουν μέσα από την ζωή των άλλων και που αισθάνονται ότι παίρνουν και οι ίδιοι μερίδιο αναγνώρισης για των άλλων τα επιτεύγματα. Αυτοί, θα έπρεπε να ξέρουν ότι οι μελλοντικές γενιές θα τους κρίνουν για τα δικά τους έργα και όχι για τα έργα των άλλων. Όταν ακούτε ανθρώπους να κάνουν αυτού του τύπου το τρομακτικό self boosting, κρατήστε τους μακριά από την εταιρεία σας. Δε θα σας βοηθήσουν. Θα εξελιχθούν σε σαράκι που ροκανίζει κάθε προσπάθεια να δώσετε στην εταιρεία σας την κουλτούρα που θα θέλατε –και θα άξιζε- να έχει. Είναι ελαττωματικά μυαλά. Και ανεπαρκείς ηγέτες. Που όλοι τους ανεξαιρέτως κατέφυγαν στο τέλος στο αγαπημένο άλλοθι των losers. Πως κάποιος άλλος ευθύνεται για τις αποτυχίες τους. Ας είμαστε σοβαροί. Όταν κάποιος κατηγορεί τους άλλους για τις αποτυχίες του, καλό θα είναι να χρεώνει στους ίδιους άλλους και τις επιτυχίες του. Δυστυχώς όμως αυτή τη μεγαλοσύνη της ψυχής, αυτού του τύπου οι άνθρωποι δεν την έχουν.
Ακόμη χειρότερα: από τα λάθη που έκαναν, δεν πήραν κανένα μάθημα. Παρέμειναν ανεπίδεκτοι και επιδεικτικά αυτάρεσκοι. Θέλουν να ονομάζονται ηγέτες! Βρίσκουν και τα κάνουν, θα πει κανείς. Αφού και η κοινωνία –λόγω των ανήκουστων συμφερόντων που υπάρχουν γύρω μας- πολλές φορές τους επιβράβευσε, δίνοντάς τους και άλλες ευκαιρίες. Ζήτησε έναν ακόμη γύρο αποτυχιών και καταστροφής. Αν δεν μάθεις όμως από τα λάθη σου, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα τα επαναλάβεις. Καταστρέφοντας και άλλους ακόμη οργανισμούς και κοινωνίες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ενδιαφέρονται προς τα πού πάει το καράβι και αν μπορούν να είναι καπετάνιοι του. Αρκεί να είναι στο πηδάλιο.
Ένας και μόνο τρόπος υπάρχει ώστε οι οργανισμοί να ευτυχήσουν. Να υπάρξουν –επιτέλους!- δίκαιες διαδικασίες, βάσει των οποίων οι «ηγέτες-καταστροφείς» των κυβερνήσεων,οργανισμών και επιχειρήσεων θα τιμωρούνται.