Όταν αποκτούμε παιδιά γινόμαστε την ίδια στιγμή ηγέτες αλλά και υπηρέτες. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη να θυσιάσουμε τη ζωή μας για χάρη κάποιου άλλου, να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα τις δικές μας επιθυμίες και φιλοδοξίες, δίνοντας προτεραιότητα στο συμφέρον των παιδιών μας. Είναι σίγουρο ότι μόνο υποτάσσοντας τον εγωισμό μας, μπορούμε να νιώσουμε ολοκληρωμένοι. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους συνεργάτες μας. Δεν πρέπει να είναι σκοπός της ζωής μας να είμαστε επικεφαλής και μπροστά από τους άλλους, παρά μόνο από τον εαυτό μας. Γι’αυτό και οι απαιτήσεις που οφείλουμε να έχουμε από τον εαυτό μας πρέπει να είναι υψηλότερες από εκείνες που έχουμε για τους άλλους. Το τελικό τεστ για κάθε ηγέτη περιλαμβάνει όλα εκείνα που ενσυνείδητα ο ίδιος χρειάζεται να αφήσει πίσω του σαν κληρονομιά, προκειμένου να βοηθήσει τους άλλους να συνεχίσουν κάνοντας την ίδια καλή δουλειά.

Οι ηγέτες που φέρνουν τα καλύτερα αποτελέσµατα δε λένε ποτέ «εγώ». Όχι επειδή έχουν εκπαιδεύσει τον εαυτό τους να µη λέει «εγώ», αλλά επειδή δε σκέφτονται ως «εγώ». Σκέφτονται ως «εµείς». Σαν οµάδα. Έχουν συναίσθηση πως αποστολή τους είναι να κάνουν την οµάδα να λειτουργήσει εξαιρετικά. Και αναλαµβάνουν την ευθύνη γι’αυτό, χωρίς υπεκφυγές, µολονότι γνωρίζουν πως τελικά η οµάδα είναι αυτή που θα λάβει τον όποιον έπαινο και όχι αυτός. Αυτή τους η συµπεριφορά και ο τρόπος σκέψης δηµιουργεί την εµπιστοσύνη που επιτρέπει στη δουλειά να ολοκληρωθεί επιτυχώς. Ο καλός ηγέτης αναλαµβάνει πάντα µεγαλύτερο µέρος από την ευθύνη που στην πραγµατικότητα του αναλογεί και εισπράττει µικρότερο µέρος από τα µπράβο που του ανήκουν.