Κάθε 20 χιλιόμετρα έπρεπε να συμπληρώσει ψυκτικό. Καθώς δεν υπήρχαν ακόμα δεξαμενές καυσίμων, έπρεπε να αγοράζει βενζίνη με το λίτρο από το φαρμακείο. Κατά καιρούς το όχημα έπρεπε να σταματάει σε μεγαλύτερες αποστάσεις, καθώς ο κινητήρας δεν ήταν ακόμα δυνατός.
Και δεν ήταν μόνο η διαδικασία του να πηγαίνεις προς τα εμπρός που επιφύλασσε τόσες εκπλήξεις. Το να σταματάς δεν ήταν επίσης απλή υπόθεση. Το φρενάρισμα γινόταν χρησιμοποιώντας τη λεπτή δερμάτινη επένδυση των φρένων. Η επένδυση άρχισε να σιγοκαίγεται στην πρώτη διαδρομή και τελικά έσπασε. Ευτυχώς, ο τσαγκάρης του χωριού έδωσε τη λύση με μια λωρίδα δέρματος - μάλλον το πρώτο ανταλλακτικό στην ιστορία του αυτοκινήτου.
Η καρφίτσα από το καπέλο της Bertha χρησίμευσε ως ειδικό εργαλείο. Τη χρησιμοποίησε για να καθαρίσει αποτελεσματικά το σωλήνα εισαγωγής. Την εποχή εκείνη έπρεπε να ξέρει κανείς πώς να επιδιορθώνει τα πράγματα μόνος του. Για αυτό, το καλώδιο της μίζας, που είχε φθαρεί, απομονώθηκε γρήγορα με μια καλτσοδέτα.