Στο άρθρο του ο Economist υπενθυμίζει ότι τα μεγάλα μουσεία παγκοσμίως κατέχουν εκθέματα που προέρχονται από άλλες χώρες: κάποια από αυτά έχουν ακολουθήσει αμφιλεγόμενη πορεία, είτε πρόκειται για τον αρχαίο ναό της Περγάμου (που βρίσκεται ολόκληρος στο Βερολίνο) είτε για πίνακες Ρώσων αριστοκρατών που κατέληξαν στη δυτική Ευρώπη μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Αν όντως επιστρέφονταν τα Μάρμαρα, συνεχίζει, αυτό θα οδηγούσε σε έναν «γόρδιο δεσμό» αιτημάτων επιστροφής αρχαιοτήτων που θα κατέκλυζαν τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά μουσεία του κόσμου.

Πάντως, σε άλλο δημοσίευμα με αφορμή τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, ο Economist θεωρεί απίθανο να επιστρέψουν τα Γλυπτά, τουλάχιστον με την παρούσα διεύθυνση του Βρετανικού Μουσείου.

Και μόνη όμως η επιμονή του ελληνικού αιτήματος, υποστηρίζει ο Economist, μπορεί να κάνει τους διευθυντές των μουσείων πιο «σφιχτόχερηδες» και τελικά να καταλήξει το κάθε μουσείο να κρατάει τα εκθέματά του αποκλειστικά για τις αίθουσες του.

Ο Economist βλέπει τη χρυσή τομή στην συνηθισμένη πρακτική των μουσείων: δανεισμός αρχαιοτήτων ή και κοινές εκθέσεις, ιδίως όταν πρόκειται για αντικείμενα της μόνιμης συλλογής ενός μουσείο που έχουν προέλευση από άλλες χώρες.

Το δημοσίευμα αναφέρει ως παράδειγμα το δανεισμό της αιγυπτιακής Στήλης της Ροζέτα, που εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο αλλά θα δανειστεί στην Αίγυπτο για τα εγκαίνια του μουσείου της Γκίζας.

Αυτή είναι και η πρόταση του Economist για το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο «αντί να λεονταρίζει, θα έπρεπε να αποδεχτεί την πρόταση» να πάρει ως δάνειο κάποιο κομμάτι των Γλυπτών.