Η εικόνα όμως άρχισε να αλλάζει από τον προηγούμενο μήνα. Οι ψίθυροι για το εύρος των επισφαλειών των Ιρλανδικών τραπεζών άρχισαν να γίνονται όλο και πιο έντονοι, μέχρι που έσκασε η «βόμβα» της Standard & Poor’s, η οποία, σε έκθεσή της, δεν απέκλεισε το πρόγραμμα διάσωσης του Ιρλανδικού χρηματοπιστωτικού συστήματος να κοστίσει μεταξύ 50 και 58% του Ιρλανδικού ΑΕΠ. Πρόκειται φυσικά για ένα νούμερο που προκαλεί ίλιγγο, τη στιγμή που είναι ήδη δεδομένο ότι το Ιρλανδικό δημόσιο χρέος θα τετραπλασιαστεί στην τετραετία 2008-2012 (από 25 σε 100% του ΑΕΠ). Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ιρλανδική οικονομία συρρικνώθηκε εκ νέου το περασμένο τρίμηνο, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα ανάκαμψης. Επιπλέον, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι τιμές των ακινήτων υπέστησαν πραγματική κατάρρευση στην Ιρλανδία, κάτι που δεν συνέβη στην Ελλάδα, ενώ οι τράπεζες της είχαν φερθεί απολύτως ανεύθυνα, εκτιθέμενες σε επισφαλή προϊόντα, κάτι που επίσης δεν συνέβη σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα.
Από την άλλη πλευρά, όμως και η χώρα μας έσκαψε μόνη της το λάκκο της. Μπορεί να μην εκτέθηκαν οι τράπεζές της, αλλά εκτέθηκαν οι πολίτες της και το κράτος, αρνούμενοι να συμμαζέψουν τα του οίκου τους στις εποχές των παχιών αγελάδων. Επίσης, το εύρος των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα, προκειμένου να επιβιώσει, είναι σαρωτικό, κάτι που δεν χρειάζεται η Ιρλανδία. Τέλος, η Ελλάδα δεν έχει το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, όπως η Ιρλανδία – μάλλον το αντίθετο ισχύει.
Συμπερασματικά, αν και οι δύο χώρες επλήγησαν εξίσου από την οικονομική κρίση, οι ρίζες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν είναι διαφορετικές. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν αποκλείουν πλέον το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουν πρόβλημα χρηματοδότησης και ρευστότητας και οι Ιρλανδικές τράπεζες, όπως είχε συμβεί την περασμένη άνοιξη με τις ελληνικές. Ήδη μάλιστα, διαβάζει κανείς άρθρα σε εφημερίδες όπως οι Financial Times που συζητούν το ενδεχόμενο όχι μόνο να προσφύγει η Ιρλανδία στο ΔΝΤ, αλλά να επιλέξει τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ (σας θυμίζει κάτι;). Εξάλλου, και στις δύο περιπτώσεις, ο ελέφαντας στο δωμάτιο έχει πια εντοπιστεί. Σε κλίμα οικονομικής ύφεσης και διεθνούς δυσπραγίας, τα περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα είναι ένα φάρμακο τόσο επικίνδυνο, όσο και η νόσος που προσπαθεί να γιατρέψει. Και δεν αποκλείεται «η εγχείρηση να αποδειχθεί επιτυχημένη, αλλά ο ασθενής να αποβιώσει».