Σε συνέντευξή του στην στην οικονομική εφημερίδα Handelsblatt ο κ. Σρέντερ δηλώνει: «Στην αρχή της κρίσης υπήρξε η εσφαλμένη εντύπωση ότι η κρίση του ευρώ θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με τη διάθεση μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ σε δάνεια προς την Ελλάδα κι ότι δε θα υπήρχε κίνδυνος “μόλυνσης” άλλων χωρών. Η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Οι ευρωπαίοι εταίροι ζητούν την αλληλεγγύη της Γερμανίας, γιατί η Γερμανία έχει ωφεληθεί όσο καμία άλλη χώρα από τη νομισματική Ένωση και την εισαγωγή του ευρώ. Αυτό το οικονομικό πλεονέκτημα έχει φυσικά και το πολιτικό του τίμημα. Συνεπώς, μια κατηγορία που μπορεί να προσάψει κανείς στην γερμανική κυβέρνηση αναφορικά με την ευρωκρίση είναι ότι για μεγάλο διάστημα αρνήθηκε να παράσχει στην Ελλάδα την πλήρη αλληλεγγύη της».

Παράλληλα, αναφερόμενος στα μέτρα που καλείται να εφαρμόσει η Ελλάδα στα εργασιακά, σε σύγκριση με τη δική του μεταρρυθμιστική Ατζέντα 2010 ο κ.Σρέντερ λέει ότι σε σύγκριση με την Γερμανία, «οι Έλληνες εφαρμόζουν αυτή τη στιγμή μία Agenda 2010 εις τον κύβο».

«Το πρόβλημα είναι ότι οι απαραίτητες αποφάσεις λιτότητας αφαιρούν αγοραστική δύναμη από την Ελλάδα και ότι οι διασώστες του ευρώ απέτυχαν να συμπληρώσουν τα πακέτα λιτότητας με ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα ανάπτυξης. Συνεπώς η Ελλάδα δε μπορεί να σημειώσει ανάπτυξη βασιζόμενη στις δικές της δυνάμεις. Και χωρίς ανάπτυξη δε λειτουργούν οι δομικές μεταρρυθμίσεις, γιατί η χώρα έχει να πολεμήσει με τις συνέπειες της υψηλής ανεργίας. Αυτό το θέμα δε μπορεί να το πολεμήσει κανένας πολιτικός. Το αντιλήφθηκα με πολύ επώδυνο τρόπο και στο τέλος έχασα την Καγκελαρία, ωστόσο οι αποφάσεις ήταν σωστές για τη Γερμανία», επισημαίνει ο κ. Σρέντερ.