Το ένα τρένο οδηγείται από τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, με τους περισσότερους από τους 28 ηγέτες της ΕΕ ως επιβάτες, το άλλο από τον Βρετανό Πρωθυπουργό, Ντέιβιντ Κάμερον, με τους λίγους επιβάτες του να προσπαθούν διακριτικά να πηδήξουν έξω από αυτό.
Εκτός εάν ένα από τα δύο τρένα αλλάξει πορεία στο τελευταίο λεπτό, η σύγκρουση είναι σίγουρη και δεν θα αφορά την ατζέντα πολιτικής, αλλά την επιλογή του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στο τιμόνι της Κομισιόν. Ο Κάμερον επιμένει ότι είναι ο λάθος άνθρωπος σε λάθος χρόνο για να ηγηθεί της επιτροπής, η οποία προτείνει και εφαρμόζει τους νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Καμία πλευρά δεν δείχνει κάποιο σημάδι διάθεσης για αλλαγή πορείας, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει μια μικρή πιθανότητα ότι κάποιος μπορεί να τραβήξει το φρένο έκτακτης ανάγκης και να αναβάλει την "σύγκρουση". Μια σύγκρουση κατά τη σύνοδο κορυφής θα έχει μακροχρόνιες συνέπειες για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Αν κυριαρχήσει ο Γιούνκερ, θα μπορούσε να ωθήσει τη Βρετανία, την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ και την βασική στρατιωτική και διπλωματική δύναμη μαζί με τη Γαλλία, κοντά στην πόρτα εξόδου του μπλοκ. Ο βρετανός πρωθυπουργός έχει υποσχεθεί να διαπραγματευτεί μεταρρυθμίσεις της ΕΕ πριν το δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι στην ΕΕ το 2017, αν ο ίδιος επανεκλεγεί το επόμενο έτος.
Το αντι-ευρωπαϊκό Ανεξάρτητο Κόμμα της Βρετανίας και οι σκεπτικιστές στο δικό του Συντηρητικό Κόμμα, θα υποστηρίξουν ότι, αν δεν μπορεί να εμποδίσει την φεντεραλιστική, "παλιά φρουρά", να γίνει επικεφαλής της Κομισιόν, δεν θα έχει καμία τύχη να ανακτήσει σημαντικές εξουσίες από τις Βρυξέλλες. Η δύναμή του θα αποδυναμωθεί, ακόμη και αν οι ηγέτες της ΕΕ δώσουν στη Βρετανία "βραβεία παρηγοριάς" για τις φιλικές προς τις επιχειρήσεις πολιτικές της χώρας και μια θέση -κλειδί στην Κομισιόν για να επιβλέπει τις μεταρρυθμίσεις, όπως το χαρτοφυλάκιο της εσωτερικής αγοράς.
Ο διορισμός του Γιούνκερ θα είναι μια νίκη για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ωστόσο ο Κάμερον λέει ότι οι ηγέτες της ΕΕ θα πρέπει να υποστηρίξουν τις αρχές της Ένωσης, ότι οι εθνικές κυβερνήσεις είναι η πρωταρχική πηγή της δημοκρατικής νομιμότητας στην Ευρώπη και να μην αφήσουν το κοινοβούλιο να σφετεριστεί την εξουσία που τους έχει ανατεθεί από τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Η Συνθήκη αναφέρει μόνο ότι οι ηγέτες πρέπει να λάβουν υπόψη το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στην επιλογή υποψηφίου τους, ο οποίος πρέπει να εγκριθεί από την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Αλλά το τρένο έχει ήδη φύγει από τον σταθμό. Για να είχε κάποια πιθανότητα εκτροχιασμού του, ο Κάμερον θα έπρεπε να έχει μαζί τους συμμάχους που ήταν γνωστό ότι έχουν επιφυλάξεις, όπως η Μέρκελ, πριν από ένα χρόνο. Πλέον είναι πολύ αργά. Τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Οι νομοθέτες πάντως, δεν θα χάνουν καμία ευκαιρία να υπενθυμίζουν στον Γιούνκερ ποιος τον έκανε βασιλιά.
Ωστόσο, μια τέτοια αλλαγή στην ηγεσία της Κομισιόν, είναι απίθανο να είναι δραματική, διότι οι εθνικές κυβερνήσεις κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης της ΕΕ και τους οικονομικούς πόρους. Ο Γιούνκερ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να πηγαίνει κόντρα στα μεγάλα κράτη-μέλη της.
