Ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή βιοχημείας τροφίμων Φιλίπ Ζαντέ του Πανεπιστημίου της Ρενς, πραγματοποίησαν γευσιγνωσία και χημική ανάλυση σε τρία από τα συνολικά 168 μπουκάλια σαμπάνιας του 19ου αιώνα.

Οι επιστήμονες - με βάση τις ενδείξεις στους φελλούς - βεβαίωσαν ότι μερικές από τις σαμπάνιες προέρχονταν από τον γνωστό γαλλικό οίκο Veuve Clicquot Ponsardin (VCP), αλλά και άλλους γνωστούς οίκους όπως ο Heidsieck και ο Juglar.

Η έρευνα έδειξε ότι ο αφρώδης οίνος, όχι μόνο είχε σχεδόν παρόμοια σύνθεση με τη σύγχρονη γαλλική σαμπάνια, αλλά διατηρούσε και την εξίσου καλή της γεύση, με την περιεκτικότητα της σε σάκχαρα πάντως να είναι αρκετά μεγάλη, χάρη στην προσθήκη σταφυλιών πριν την εμφιάλωση. Η «ζαχαρένια» σαμπάνια ήταν χαρακτηριστική για τις γευστικές προτιμήσεις εκείνης της εποχής.

Η παλαίωσή της είχε γίνει σε ξύλινα βαρέλια επί έξι έως οκτώ μήνες, με την χημική ανάλυση να δείχνει περισσότερα μέταλλα (σίδηρο, χαλκό, άλατα κ.α.) σε σχέση με τις σημερινές αύξηση που αποδόθηκε είτε στα σιδερένια καρφιά των ξύλινων βαρελιών, είτε σε σιδερένια όργανα που χρησιμοποιούνταν τότε από τους οινοποιούς.

Το σκοτάδι του βυθού η συνεχώς χαμηλή θερμοκρασία των δύο έως τεσσάρων βαθμών που επικρατούσε στο φινλανδικό αρχιπέλαγος αποτέλεσαν τις δυο ιδανικές συνθήκες για την αργή παλαίωσή του, με τους επιστήμονες να δηλώνουν εντυπωσιασμένοι από το πόσο καλά είχε διατηρηθεί το κρασί στο βυθό.

Πιθανότατα, πρόκειται για την παλαιότερη σαμπάνια που έχει ποτέ δοκιμαστεί, αλλά όχι και για το παλιότερο κρασί, καθώς το 2009 ο οίκος Perrier-Jouet άνοιξε ένα κρασί που φύλαγε στα κελάρια του επί 184 χρόνια.

Ένα μπουκάλι σαμπάνιας από το ναυάγιο της Βαλτικής πουλήθηκε σε δημοπρασία αντί 15 χιλιάδων ευρώ το 2012, ενώ ένα άλλο είχε πιάσει την τιμή - ρεκόρ των 30 χιλιάδων ευρώ το 2011.