Ο οίκος θεωρεί πως η πραγματική σημασία της ολλανδικής ψήφου είναι ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει για τις πολύ πιο κρίσιμες εκλογές στη Γαλλία ή ακόμη, ενδεχομένως και στην Ιταλία, αργότερα το τρέχον έτος. Το ότι οι περισσότεροι Ολλανδοί ψηφοφόροι έκλεισαν τα αυτιά τους στις Σειρήνες των λαϊκιστών μπορεί να βοηθήσει λίγο. Εάν είχε κερδίσει ο Wilders, η χιονοστιβάδα δημοσιευμάτων για την ακαταμάχητη άνοδο των αντιευρωπαϊστών που θα ακολουθούσε, ενδεχομένως να πρόσθετε λίγο momentum στην εκστρατεία της Marine Le Pen στη Γαλλία. Αλλά η επίδραση είναι πιθανότατα μικρή. Ενώ το ολλανδικό αποτέλεσμα είναι πιθανό να αμβλύνει τις ανησυχίες της αγοράς για τη Γαλλία και ίσως λίγο πιο μετά την Ιταλία, δεν αποκαλύπτει πολλά για το πώς θα εξελιχθεί η πολιτική σε άλλες χώρες.
Η κατάσταση στην Ολλανδία διαφέρει πολύ από αυτή της Γαλλίας. Ενώ η χώρα των Πόλντερ παραπαίει ακόμη από την βλάβη που προκάλεσε η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση και η επακόλουθη διόρθωση της αγοράς του real estate, η οικονομία έχει ανακάμψει πολύ πιο αποφασιστικά στην Ολλανδία από ό,τι στη Γαλλία στη διάρκεια του 2016. Επιπρόσθετα, η Ολλανδία έχει έναν δημοφιλή πρωθυπουργό ο οποίος κατάφερε να εκτελέσει μια επαγγελματική εκστρατεία. Ο Rutte εκμεταλλεύτηκε επιδέξια τη διαμάχη με την Τουρκία για να δείξει στους ψηφοφόρους πως μπορεί να υιοθετήσει σκληρή στάση απέναντι στην παράλογη συμπεριφορά των ξένων κυβερνήσεων χωρίς να ασπάζεται την ωμή ξενοφοβία του Wilders.
Η Berenberg σχολιάζει ότι παρότι το ολλανδικό αποτέλεσμα από μόνο του δεν μειώνει πολύ τον κίνδυνο νίκης της Marine Le Pen στη Γαλλία, ή ενδεχομένως του Beppe Grillo στην Ιταλία, προσφέρει την ευκαιρία να διατυπώσει εκ νέου το βασικό της σενάριο: ενώ οι πολιτικοί κίνδυνοι είναι πιο σοβαροί από ποτέ στην Ευρωζώνη, η πιθανότητα ότι θα πραγματωθούν παραμένει χαμηλή. Υπό συνθήκες πίεσης, η συνοχή της ηπειρωτικής Ευρώπης και της Ευρωζώνης τείνει να είναι ισχυρότερη από ό,τι πιστεύουν πολλοί εξωτερικοί παρατηρητές.
Το πιο πιθανό αποτέλεσμα φέτος είναι πως η Ιταλία θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει δυσκολίες, ότι η Γερμανία θα επανεκλέξει μία αφοσιωμένη, φιλοευρωπαία Καγκελάριο ή τουλάχιστον θα εκλέξει έναν εξίσου ευρώφιλο διάδοχο και η Γαλλία θα αναθέσει την προεδρία σε έναν μεταρρυθμιστή ο οποίος θα βοηθήσει να θεραπευτεί η εγχώρια κατήφεια και θα συνάψει συμφωνία με το Βερολίνο και άλλες πρωτεύουσες της ΕΕ για να σπρώξουν την Ευρώπη μπροστά. Εν μέσω μιας οικονομικής ανάκαμψης που ισχυροποιείται… η Ευρωζώνη θα καταφέρει πιθανώς να κάνει και πολιτική πρόοδο.