Από τα 55 δισ., τα 35 θα κατευθυνθούν στην κατασκευή 21 μονάδων παραγωγής ενέργειας, 16,5 θα αφορούν διάφορές εμπορικές συμφωνίες ενώ τα υπόλοιπα θα κατευθυνθούν σε διάφορά άλλα έργα υποδομής όπως δρόμοι και σιδηρόδρομοι, αρδευτικά έργα αλλά και υποδομές τηλεπικοινωνιών σε διάφορες επαρχίες της χώρας.

Η συμφωνία αυτή εντάσσεται στο ευρύτερο κινεζικό σχέδιο αναβίωσης του δρόμου του Μεταξιού, και το Πακιστάν παίζει σημαντικό ρόλο. Ωστόσο  η συμφωνία αυτή φέρνει στο προσκήνιο φόβους πως η Κίνα εμφανίζεται πλέον ως αποικιοκρατική δύναμη στα χνάρια της Αγγλίας και δεν είναι λίγοι αυτοί που παρομοιάζουν την Xinjiang Production and Construction με την East India Company.

Ωστόσο είναι ακόμη περισσότεροι αυτοί που λένε πως η μόνη λύση ήταν η Κίνα αφού κανείς δεν ήθελε να επενδύσει στο Πακιστάν σε έργα υποδομής για τον απλό λόγο ότι η χώρα είναι εξαιρετικά ανασφαλής κάτι που δεν φαίνεται να ανησυχεί τους Κινέζους που προτίθενται να αναλάβουν εκείνοι την ασφάλεια των έργων.

Επίσης όπως επισημαίνουν,  η Κίνα προσφέρει στη χώρα ότι δεν μπορεί να προσφέρει η Κυβέρνηση.  Το Πακιστάν χρειάζεται χρήματα, η Κίνα τα προσφέρει και το Χρήμα δεν έχει χρώμα λένε χαρακτηριστικά απαντώντας σε όσους θεωρούν πως η Κυβέρνηση αφήνει ζωτικούς χώρους υπό κινεζικό έλεγχο.