Στη Μόσχα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ενίσχυσε τη θέση του στην εσωτερική πολιτική της χώρας του, ενώ την ίδια στιγμή εντατικοποίησε τον κυβερνο-ψηφιακό “πόλεμο επιρροής” με τη Δύση. Στο Πεκίνο, ο κινέζος πρόεδρος Σι απέκτησε κάποιου είδους “αθανασία” ότι οι σκέψεις του εντάχθηκαν στη χάρτα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Και στην Ουάσιγκτον, ο Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζει να μετατρέπει σε παρωδία τον προεδρικό θεσμό, συνδυάζοντας την εξουσία που έχει στα χέρια του με την άγνοια που επίσης διαθέτει σε έναν ανησυχητικό βαθμό, σημειώνεται στο δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας.
Το μοντέλο του “σκληρού ηγέτη”
Σύμφωνα με τον Guardian, το μοντέλο του “σκληρού ηγέτη” φαίνεται πως βρίσκει ωστόσο και αρκετούς επίδοξους μιμητές, πολλούς “μικρούς μεγάλους άνδρες” όπως λέει χαρακτηριστικά ο Guardian. Μεταξύ αυτών ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο δικτάτορας της Β. Κορέας που απειλεί με πυρηνικά και ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε από τις Φιλιππίνες που ανοιχτά επικροτεί δολοφονίες. Στην Τουρκία, ο Ταγίπ Ερντογάν εργάστηκε ακούραστα για να ξηλώσει τις κοσμικές δημοκρατικές παραδόσεις της χώρας του, χρησιμοποιώντας το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 ως αφορμή. Και την ίδια στιγμή, ο διάδοχος του θρόνου στην Σαουδική Αραβία, Μοχαμαντ Μπιν Σαλμάν, επιδόθηκε σε μια σειρά παιχνιδιών εξουσίας με τις γειτονικές χώρες.
Το αποτέλεσμα της ανόδου τέτοιων ηγετών στην εξουσία ήταν το αίσθημα μιας περίεργης αδυναμίας ανάμεσα στις δυτικές δημοκρατίες και μια κατάρρευση της μεταπολεμικής στρατηγικής και νομική τάξης. Η άνοδος του μονοκομματικού κράτους της Κίνας και η λαϊκιστικές και εθνικιστικές τάσεις παλινδρόμησης μέσα στην ίδια την Ευρώπη υπογραμμίζουν το ίδιο δίλημμα. Οι δυσκολίες της Δύσης συνδυάστηκαν με την αβεβαιότητα αναφορικά με το πώς θα έπρεπε να χειριστεί τον Τραμπ και το πώς θα μπορούσε να κινηθεί σε μια περίοδο που η παγκόσμια ηγεσία των ΗΠΑ φθίνει.
Η πυρηνική απειλή της Κορέας
Όπως εκτιμά ο Guardian, η Βόρεια Κορέα αναδείχθηκε ως η μεγαλύτερη διεθνής απειλή ασφαλείας του 2017. Η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς από τη Β. Κορέα, κατά παραβίαση των επιταγών του ΟΗΕ, δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο. Εκείνο που είναι όμως καινοφανές είναι η αντίστιξη δύο άπειρων και ανόητων ηγετών, που βρίσκονται σε δύο αντίπαλες πλευρές: του Κιμ Γιονγκ Ουν και του Ντόναλντ Τραμπ.
Η κρίση στην Κορέα μπορεί να αναζωπυρωθεί ανά πάσα στιγμή όπως έδειξε η πρόσφατη πυραυλική εκτόξευση του Κιμ τον Νοέμβριο. Η απάντηση του Τραμπ ήταν η ανάπτυξη ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων στη χερσόνησο. Τέτοιου είδους κινήσεις ωστόσο μπορεί να άποδειχθούν πολύ επικίνδυνες καθώς μπορεί να πείσουν τον Κιμ ότι επίκειται επίθεση εναντίον του. Αρκεί ένας μικρός λάθος υπολογισμός ή εκτίμηση από οποιαδήποτε πλευρά και η καταστροφή θα είναι άμεση.
Ο Σι, ο Πούτιν και ο Τραμπ
Από την άλλη, σύμφωνα με τη βρατνική εφημερίδα, η σχέση του Τραμπ με τον κινέζο πρόεδρο Σι απεδείχθη μια σχέση που ευνοούσε τη μία μόνο πλευρά. Εχοντας ανάγκη τη συμμετοχή του σε μια ενδεχόμενη συμφωνία με τη Β. Κορέα, άφησε στον Σι τον χώρο ελεύθερο για την συνέχιση της κινεζικής επέκτασης στο εμπόριο. Την ίδια στιγμή, δεν του έθεσε το θέμα της στρατιωτικού επεκτατισμού της Κίνας στην Νότια Κινεζική Θάλασσα, τις απειλές προς την Ταϊβάν, το θέμα του Θιβέτ, το δημοκρατικό έλλειμμα της χώρας και την αδυναμία προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποσύροντας μάλιστα τις ΗΠΑ από την TPP, ο Τραμπ έδωσε μια ακόμη ευκαιρία επέκτασης στους Κινέζους.
Ο Τραμπ δεν ήταν ο μόνος ηγέτης που επωφελήθηκε από την αφέλεια του Τραμπ και την ροπή του προς τον αυταρχισμό. Ο Πούτιν κατάφερε να πείσει τον Τραμπ ότι η Ρωσία θα μπορούσε να είναι ένας σύμμαχος των ΗΠΑ άξιος εμπιστοσύνης στα θέματα της Συρίας, παρά το γεγονός ότι είναι γνωστό που η Μόσχα στηρίζει τον Άσαντ. Ο Πούτιν πίεσε ακόμη για την άρση των κυρώσεων προς τη Ρωσία μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, κάτι που αρχικά ο Τραμπ έβλεπε με θετικό μάτι. Οι Ευρωπαίοι πάντως κατάφεραν -για την ώρα- να τον μεταπείσουν.
Η Ευρώπη
Στην Ευρώπη το 2017 ήταν ένα έτος μεγάλης πολιτικής αναταραχής. Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις και την αύξηση των λαϊκιστικών και ευρωσκεπτικιστικών τάσεων, το πολιτικό Κέντρο κράτησε στις κάλπες που στήθηκαν σε Γαλλία, Ολλανδία και Γερμανία.
Στη Γαλλία η νίκη Μακρον συνοδεύτηκε ωστόσο από αύξηση των ποσοστών της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν. Στη Γερμανία, μήνες μετά τις κάλπες, η συγκρότηση κυβέρνησης παραμένει ακόμη στον αέρα, ενώ στην Ιταλία μια δεξιά πολιτική συμμαχία υπό τη σκέπη του Μπερλουσκόνι ετοιμάζεται για επιστροφή το 2018.
Καθώς ασχολείτο με τα εσωτερικά της ζητήματα, η Ευρώπη έδωσε λιγότερη προσοχή στις περιφερειακές κρίσεις και άσκησε μικρότερη επιρροή. Οι σχέσεις με την Τουρκία επιδεινώθηκαν, ενώ παρά το γεγονός ότι οι προσφυγικές ροές μειώθηκαν, υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί το 2018, σημειώνεται στο δημοσίευμα.