Ορισμένα από βιβλία από το πλούσιο έργο του, τα οποία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά είναι τα εξής: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (1989), «Όνομα ταυρομάχου» (1994), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει» (1996), « Αν δεν έχεις που να κλάψεις» (1997), «Hot line και Γιακαρέ» (1999), «Χρονικά του περιθωρίου» (2000), «Η τρέλα του Πινοσέτ» (2002), «Σημειώσεις εν καιρώ πολέμου» (2004), «Η σκιά του εαυτού μας» (2009), «Ιστορίες από δω κι απο κει» (2010), «Τελευταία νέα από τον Νότο» (2011), «Η ιστορία ενός σαλιγκαριού που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας» (2013), «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό» (2016).
Όπως γράφει η ισπανική εφημερίδα El Pais, o γνωστός συγγραφέας ήταν από τα πρώτα κρούσματα του νέου κορωνοϊού στην Ισπανία και ήταν ο πρώτος που διαγνώστηκε με τον ιό στην Αστούριας, όπου ζούσε. Ύστερα από ενάμιση μήνα στο νοσοκομείο, ο Σεπούλβεδα έχασα τη μάχη με τη ζωή στα 70 του χρόνια.
Γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1949 στο Οβάγιε, της επαρχίας Λιμαρί στη βόρεια Χιλή. Από πολύ μικρός συμμετείχε ενεργά στο αριστερό κίνημα και ήταν ενεργός υποστηρικτής του Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του τη Χιλή το 1977, καθώς διώχθηκε, φυλακίστηκε και βασανίστηκε από την δικτατορία του Αουγούστο Πινοτσέτ. Κατέφυγε στο Εκουαδόρ, όπου οργάνωσε θεατρικό θίασο. Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα και δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία.
Έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ, στο πλαίσιο αποστολής της Unesco, και αποκόμισε εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν, αργότερα, το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: “Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης” (1989).
Μετά από ένα μακρύ ταξίδι στη Λατινική Αμερική που περιελάμβανε τη συμμετοχή του στην επανάσταση των Σαντινίστας στη Νικαράγουα κατέληξε το 1997 στη Gijón της Ισπανίας.