Η μεγαλύτερη ένωση ελεύθερου εμπορίου στον κόσμο είναι γεγονός. Περιλαμβάνει συνολικά 12 χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και φυσικά την Κίνα, που είναι ο μεγάλος κερδισμένος της συμφωνίας. Γιατί θα έχει στη διάθεσή της μια τεράστια αγορά 2,2 δις ανθρώπων. Πρόκειται λοιπόν για ένα γεγονός ιστορικής σημασίας, όπως επισημαίνει, σύμφωνα με την DW, ο σχολιαστής της οικονομικής επιθεώρησης Handelsblatt.
Σε ρόλο παρατηρητή
Η Κίνα πρωταγωνιστεί και η Δύση μένει σε ρόλο παρατηρητή” σημειώνει. “Ενώ η Ευρώπη εδώ και χρόνια έχει εγκλωβιστεί στη συζήτηση για το Brexit και η Αμερική υπό τον Ντόναλντ Τραμπ έχει αναγάγει τον προστατευτισμό σε κεντρική γραμμή της οικονομικής της πολιτικής, η κυβέρνηση του Πεκίνου επέτυχε μιαν ιστορική συμφωνία” …. “Η συμφωνία κάνει χωρίς καμιά αμφιβολία σαφές ότι η Κίνα διαθέτει και την αξίωση και τις ικανότητες να αφήνει το στίγμα της στους κανόνες διεθνούς συνεργασίας. Όσο κι αν είναι θετική η αναγνώριση των κανόνων ελεύθερου εμπορίου στην περιοχή του Ειρηνικού και της Ωκεανίας σε εποχές απομονωτισμού, η συμφωνία στην Άπω Ανατολή αποτελεί προειδοποιητική βολή για τη Γερμανία και την Ευρώπη. Γιατί σε μια τόσο τεράστια αγορά κινδυνεύουν να μείνουν εκτός επιχειρήσεις από την ΕΕ” επισημαίνει ο γερμανός σχολιαστής.
Η Tagesspiegel του Βερολίνου προχωρά σε μακροσκελή ανάλυση όλων των παραμέτρων. Ας διαβάσουμε τι γράφει για τις επιπτώσεις στην Ευρώπη. “Με τη συμφωνία η Ευρώπη χάνει σε προοπτική σημασία. Μελλοντικά η Κίνα δεν θα εξαρτάται τόσο πολύ από το να εξάγει προϊόντα της στη Γερμανία ή τη Γαλλία. Από την άλλη πλευρά οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, όταν παράγουν στην Ασία ή όταν θέλουν να πουλήσουν τα προϊόντα τους εκεί. Γιατί η Ευρώπη δεν κατάφερε μέχρι τώρα να κλείσει από τη δική της πλευρά συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ένωση Χωρών Νοτιοανατολικής Ασίας. Η ΕΕ διαπραγματεύεται εδώ και 7 χρόνια με την Κίνα, αλλά σκόνταψε στην ετοιμότητα του Πεκίνου να διευκολύνει την είσοδο ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στην κινεζική αγορά και να μειώσει την κυριαρχία των δικών της κρατικών επιχειρήσεων”.
