Η αποπαγκοσμιοποίηση μπορεί να οριστεί ως κίνηση προς έναν λιγότερο συνδεδεμένο κόσμο, που χαρακτηρίζεται από ισχυρά εθνικά κράτη, τοπικές λύσεις και συνοριακούς ελέγχους, παρά από παγκόσμιους θεσμούς, συνθήκες και ελεύθερη κυκλοφορία.

Αναφέρουν δε συγκεκριμένα ότι, η πρόσφατη ανάπτυξη του προστατευτισμού, τα προβλήματα με τις αλυσίδες εφοδιασμού, ο μειωμένος ρόλος των παγκόσμιων θεσμών, οι γεωπολιτικές αλλαγές, ο τεχνολογικός ανταγωνισμός και η πτώση των ξένων επενδύσεων, καθώς και οι κρίσεις ενέργειας και τροφίμων, συνοδεύτηκαν από γεγονότα όπως ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο COVID -19 πανδημία, Brexit, αυταρχισμός στην Κίνα και λαϊκισμός στις ΗΠΑ και αλλού.

Από την άλλη πλευρά, τονίζουν ότι, φαινόμενα όπως η πανδημία του κορονοϊού, το διεθνές έγκλημα και η κλιματική αλλαγή καταδεικνύουν τη συνεχιζόμενη σημασία της παγκόσμιας συνεργασίας.

Αυτό το σημείωμα προσφέρει συνδέσμους με πρόσφατα σχόλια, μελέτες και εκθέσεις από διεθνείς δεξαμενές σκέψης σχετικά με τη μεταβαλλόμενη ισορροπία μεταξύ των δυνάμεων που καταποντίζουν και της αποπαγκοσμιοποίησης.

Νίκος Ρούσσης – Στρασβούργο

Ολο το ενημερωτικό έγγραφο, στα αγγλικά, ΕΔΩ