Αυτά τουλάχιστον υποστηρίζει πολύ τεκμηριωμένα το περιοδικό Fortune. Ας τα δούμε ένα - ένα:
1. Επικίνδυνα παιχνίδια
Πριν απο μερικά χρόνια, τα περισσότερα κέρδη προήρχοντο απο επιχειρηματικές εργασίες, όπως εξαγορές και συγχωνεύσεις, αναδοχές σε αυξήσεις κεφαλαίου και διαχείριση ενεργητικού. Απο το 2000 όμως μέχρι το 2006, η συμμετοχή του trading αυξήθηκε απο 41% σε 54% των κερδών για τις Πέντε Μεγάλες (Big Five) και έφτασε σε 70 δις δολάρια τον χρόνο. Η ενασχόληση με την εκτέλεση χρηματιστηριακών συναλλαγών δίνει στις τράπεζες εσωτερική πλκηροφόρηση, την οποία ακόμη και αν διαλαλούν οτι δεν χρησιμοποιούν, την αξιοποιούν κατά κόρον, σύμφωνα με όσους γνωρίζουν, όπως πχ ο αναλυτής της Standard & Poors κ. Scott Sprintzen. Απο εκεί και πέρα, ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει απο μόνος του αν και πόσο εκμεταλλεύονται την εσωτερική πληροφόρηση για να τοποθετηθούν αναλόγως με τα δικά τους χαρτοφυλάκια οι ίδιες οι επενδυτικές τράπεζες και τα στελέχη των τραπεζών και των επενδυτικών εταιριών.
Εκτός όμως απο τις συναλλαγές σε μετοχές οι τράπεζες προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους επενδύουν σε νομίσματα, επικίνδυνα ομόλογα και σε άλλες κερδοσκοπικές τοποθετήσεις. Και έτσι, οι τοποθετήσεις σε ομόλογα σταθερού επιτοκίου μειώνονται, οι τιμές των ομολόγων ανεβαίνουν τα P/E πολλπλασιάζονται πέρα απο κάθε λογική και όλοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν σε «μαγικές» ιστορίες, όπως γιοα παράδειγμα οτι οι τίτλοι αμφιβόλου αξιοπιστίας στεγαστικών δανείων μπορούν να μεταμορφωθούν σε «αλεξίσφαιρους» τίτλους. Δυστυχώς μόλις οι αγορές αλλάξουν κατεύθυνση όλοι αυτοί οι «μάγοι» της Γουόλ Στρήτ σκάνε σαν μπαλόνια.
2. Υπερβολική μόχλευση
Το να παίζεις με δανεικά λεφτά είναι πολύ δελεαστικό, αλλά αποτελεί μια απο τις βασικε΄ς αιτίες της κρίσης στη Γουόλ Στρήτ. Απο το 2002 μέχρι σήμερα, ημόχλευση των Πέντε Μεγάλων αυξήθηκε απο 30 σε 41 φορές τα ίδια κεφάλαια τους. Περισσότερα απο τα μισά κέρδη των ετών 2003-2007 οφείλεται ακριβώς στον υπερβολικό δανεισμό.Ο δανεισμός όμως αυτός σε κακές εποχές μπορεί να είναι καταστροφικός. Φανταστείτε οτι αν μια εταιρία επενδύει με μόχλευση 33 προς 1, χρειάζεται μια πτώση των τιμών των μετοχών μόνο κατά 3% για να πτωχεύσει.
3. Οι αμοιβές και τα μπόνους
Το σύστημα αμοιβών ευνοεί την κερδοσκοπική συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα, απο τους νεοπροσληφθέντες μέχρι τους Διευθύνοντες Συμβούλους. Είναι χαρακτηριστικό οτι αν οι traders φέρουν μεγάλα κέρδη στην εταιρία για ένα ή δυο χρόνια, παίρνουν τόσο υψηλό μπόνους που μπορούν άνετα να «συνταξιοδοτηθούν». Το 2006,οι εξι επικεφαλής της Lehman πήραν 150 εκατ. Δολάρια, ενώ οJames Cayne της Bear Sterns πήρε 40 εκατομύρια δολάρια αμοιβές. Το 26% των μετοχών κάθε μιας απο τις Πέντε Μεγάλες τράπεζες ανήκει στους εργαζόμενους τους. Απο τα 64 δις δολάρια κέρδους των Πέντε Μεγάλων, τα 31 δις πήγαν το 2002 σε αμοιβές, ενώ το 2007 δαπανήθηκαν σε αμοιβέςτα 66 δις δολάρια απο τα 110 δις των κερδών.
Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
1. Η Γουόλ στρήτ πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες της, δηλαδήσε βασικές τραπεζικές εργασίες. «Πρέπει να μάθουν να ζούνε απο τις βασικές δουλειές τους και πάλι θα είναι πολύ κερδοφόρες» υποστηρίζει το περιοδικό. Πρέπει επίσης να μειώσουν την χρήση της εσωτερικής πληροφόρησης, αλλά αυτό θα το κάνουν τα αυτόματα συστήματα συναλλαγών που δίνουν πολύ μεγάλη ανεξαρτησία στον πελάτη χωρίς να χρειάζεται να παρεμβαίνουν οι επενδυτικές τράπεζες για την εκτέλεση των συναλλαγών.
2. Οι ίδιες οι εταιρίες πρέπει να θέτουν αυστηρά όρια στη σχέση ιδίων και δανεικών κεφαλαίων για τις συναλλαγές ώστε να περιορισθεί η μόχλευση.
3. Το σύστημα αμοιβών πρέπει να αλλάξει έτσι ώστε οι managers και οι traders να εισπράττουν τα μπόνους τους σε μελλοντικό χρόνο. Η αμοιβή τους πρέπει να εισπράτεται μόνο αν η εταιρία έχει διατηρήσιμα κέρδη για περισσότερα χρόνια, φερειπείν για έξι χρόνια. Αυτό βεβαίως είναι δύσκολο να συμφωνηθεί, αλλά αν γίνει θα ευνοεί περισσότερο τους μετόχους απ ότι τους εργαζόμενους.
Οι τρείς αυτές προτάσεις του περιοδικού σε συνδυασμό με την παρέμβαση της αμερικαν