Όπως σημειώνεται, «η παγκοσμιοποίηση των ροών κεφαλαίου ήταν ένα χαρακτηριστικό του μετά το 1995 περιβάλλοντος, όπως ήταν η παγκοσμιοποίηση των εμπορικών ροών» και προστίθεται ότι «οι παγκόσμιες ροές κεφαλαίων συρρικνώθηκαν σημαντικά στον απόηχο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και δεν έχουν ανακτηθεί με τον τρόπο που ανέκαμψε το παγκόσμιο εμπόριο». Αυτό οφείλεται, σύμφωνα με τη UBS, σε μια σειρά από λόγους.

Οι δημοσιονομικοί κανονισμοί έδωσαν προτεραιότητα στη διατήρηση μεγάλων ποσοτήτων κεφαλαίων μέσα στα εθνικά σύνορα, μετά το πλήγμα τραπεζών και επενδυτών από ριψοκίνδυνε διεθνείς συμφωνίες που δεν αντιλήφθηκαν στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Επίσης, υπήρξε αύξηση του πολιτικού ρίσκου, κάτι που καθιστά τις αγορές απρόβλεπτες και αποθαρρύνει τους διεθνείς επενδυτές.

Όπως σημειώνει η UBS, «οι οικονομικές πιέσεις ίσως να είναι τοπικές, όμως οι οικονομικές αρχές είναι εν γένει διεθνείς. 

«Τα πολιτικά ρίσκα, ωστόσο, είναι πολύ περισσότερο στενά από τη φύση τους και το να καταλάβει κανείς το πολιτικό ρίσκο απαιτεί μεγαλύτερες επενδύσεις σε χρόνο και πόρους απ' ό,τι η κατανόηση των οικονομικών κινδύνων. Καθώς οι πολιτικοί κίνδυνοι αυξάνονται, οι επενδυτές πιθανόν να διατηρήσουν τα χρήματά τους κοντά στο σπίτι (όπου η οικειότητα δημιουργεί διασφάλιση)».

Έτσι, οι χώρες που δεν χρειάζεται να βασιστούν σε διεθνείς επενδυτές για να χρηματοδοτήσουν την οικονομική τους επέκταση θα τα πάνε πολύ καλύτερα από εκείνες που εξαρτώνται από τις διεθνείς επενδύσεις, σημειώνει η UBS και προσθέτει ότι έρχεται ένας πόλεμος για κεφάλαια: το διεθνές κεφάλαιο είναι δύσκολο να έρθει.
«Χώρες που δεν έχουν επαρκή εγχώρια κεφάλαια θα πρέπει να παλέψουν για να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών, ειδικά αν αποτελούν μη ελκυστικά μέρη για τις άμεσες επενδύσεις του πραγματικού κόσμου».