Η σημερινή πραγματικότητα γύρω από το χύμα τσίπουρο, η αναχρονιστική σχετική νομοθεσία και το «χαριστικό» φορολογικό καθεστώς που διέπει τους λεγόμενους «διήμερους παραγωγούς» έχουν εξαιρετικά αρνητικά αποτελέσματα στα φορολογικά έσοδα της χώρας που εκτιμώνται στα 300 εκ. ευρώ, αυξάνουν τα κίνητρα για λαθρεμπόριο με επιπτώσεις στην υγεία των καταναλωτών, ενώ παράλληλα «ροκανίζουν» τους νόμιμους αποσταγματοποιούς, οι οποίοι στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι μικρομεσαίοι παραγωγοί κι όχι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και πολυεθνικές, όπως τυχόν μπορεί να νομίζει ο πολύς κόσμος.
Η Πολιτεία έχει αφήσει τους νόμιμους αποσταγματοποιούς στο έλεος του αθέμιτου ανταγωνισμού και είναι τελείως απούσα από κάθε είδους ελέγχους, ειδικά σε ό,τι αφορά τους διημέρους, οι οποίοι καταβάλλοντας ελάχιστο φόρο και παραβαίνοντας κατά συρροή τις αγορανομικές διατάξεις, θησαυρίζουν σε βάρος του κράτους και των νόμιμων μικρομεσαίων αποσταγματοποιών. Ενδεικτικά, ο φόρος που καλούνται να πληρώσουν οι διήμεροι είναι μόλις 0,59 ευρώ ανά κιλό τελικού προϊόντος, το οποίο αντιστοιχεί σε 1,70 ευρώ ανά λίτρο άνυδρης αλκοόλης, τη στιγμή που το εμφιαλωμένο τσίπουρο των νομίμων αποσταγματοποιείων φορολογείται αντίστοιχα με 12,70 ευρώ, ενώ για τα αλκοολούχα ποτά ο ΕΦΚ ανέρχεται σε 25,50 ευρώ. Η διακριτική φορολόγηση του χύμα τσίπουρου οφείλεται στο γεγονός ότι αρχικά η παραγωγή και διακίνησή του είχε στόχο την ενίσχυση των αγροτών και αμπελουργών για μία εξ ορισμού μικρή παραγωγή και σχεδόν ιδιωτική χρήση. Γι’ αυτό άλλωστε έμεινε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται «αγροτικό» προϊόν, παρ’ όλο που δεν αποτελεί προϊόν άμεσης μεταποίησης των σταφυλιών -όπως π.χ. το κρασί- και το δίκαιο της Ε.Ε. αποκλείει ποικιλοτρόπως τον χαρακτηρισμό του ως αγροτικού προϊόντος.
Στην πράξη, ένα μικρό μόνο ποσοστό τσίπουρου παράγεται βάσει του καθεστώτος των διήμερων παραγωγών, που τους επιτρέπει να αποστάζουν τις πρώτες ύλες της παραγωγής τους με απλούς χάλκινους άμβυκες χωρητικότητας μέχρι 130 λίτρων ή με πήλινους άμβυκες χωρητικότητας μέχρι 40 λίτρων και να διαθέτουν το έτοιμο προϊόν οι ίδιοισε γυάλινα δοχεία χωρίς οποιαδήποτε μορφή τυποποίησης. Αντιθέτως, το μεγαλύτερο ποσοστό παράγεται με καταστρατηγήσεις της υφιστάμενης νομοθεσίας, όπως απόσταξη άνω των δύο ημερών ή ακόμα και απόσταξη από μη δικαιούχους, παραγωγή από μη επιτρεπόμενες πρώτες ύλες, χρήση αδήλωτων στις αρχές συσκευών απόσταξης ή συσκευών ασυνεχούς απόσταξης μεγαλύτερης χωρητικότητας από τις επιτρεπόμενες, συσκευασία σε πλαστικές φιάλες, κ.ά. Κι όλα αυτά γιατί στην ουσία δεν υπάρχει βούληση απ’ την πλευρά της Πολιτείας να ελέγξει την κατάσταση και επειδή ακόμη και να υπήρχε η βούληση, δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί στην πράξη η συγκεκριμένη τόσο ελαστική νομοθεσία για τον έλεγχο στην παραγωγή αλλά και διακίνηση του λεγόμενου «τσίπουρου διημέρων».
Με τα παράνομα αποστάγματα και όλες αυτές τις παραβάσεις, το κράτος χάνει φόρους από παντού: ΕΦΚ, ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος και ασφαλιστικές εισφορές. Είναι ένα ολόκληρο κύκλωμα που δεν φορολογείται, ενώ την ίδια στιγμή το κράτος ψάχνει οπουδήποτε έσοδα και κόβει μισθούς και συντάξεις. Πριν την κρίση το κράτος εθελοτυφλούσε στο πλαίσιο της αποφυγής του πολιτικού κόστους και της γενικότερης ευμάρειας. Πλέον, το μέγεθος της φοροδιαφυγής είναι τέτοιο που αναγκάζει την Πολιτεία να πάψει να στρέφει την πλάτη στο φαινόμενο και να «αφυπνιστεί» ετοιμάζοντας νομοθετικές αλλαγές για την αντιμετώπιση των φορολογικών στρεβλώσεων και της δράσης των παράνομων κυκλωμάτων εξυπηρετώντας διττό στόχο, αφού και η δημόσια υγεία θα προστατευθεί από τις ρυθμίσεις, αλλά και το κράτος θα συλλέξει διαφυγόντες φόρους από το παρεμπόριο. Διαφορετικά, όσο η Πολιτεία θα κωφεύει στις εκκλήσεις για πάταξη του φαινομένου, η αγορά θα συνεχίζει να κατακλύζεται από προϊόντα χύμα τσίπουρου, τα οποία δεν υπόκεινται σε υγειονομικούς ελέγχους με παρενέργειες για την υγεία, ενώ παράλληλα θα χάνονται σημαντικά έσοδα από διαφυγόντες φόρους με αποτέλεσμα οι νόμιμοι αποσταγματοποιοί να στραγγίζονται και οι παράνομοι να κερδοσκοπούν ανενόχλητοι.