Την ίδια ώρα στην Ισπανία και την Ιταλία υπολογίζεται ότι το ελληνικό ελαιόλαδο που διατέθηκε χύμα ανήλθε σε 58 χιλιάδες τόνους. Να σημειωθεί ότι ειδικά το 2019 οι εξαγωγές προς την Ιταλία και την Ισπανία ήταν ιδιαίτερα υποτονικές, καθώς διαχρονικά προσεγγίζουν ή ξεπερνούν τους 100 χιλ. τόνους χύμα ελαιόλαδου. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το 2018 ανήλθαν σε 118 χιλ. τόνους, ενώ το 2015 σε 133 χιλιάδες τόνους.
Επίσης στο εσωτερικό περίπου η εγχώρια κατανάλωση ανέρχεται στους 110-120 χιλιάδες τόνους όμως τα τυποποιημένα σήματα δεν ξεπερνούν τις 25 χιλ. τόνους. Για το 2020 υπολογίζεται ότι η πανδημία «πριμοδότησε» τα τυποποιημένα ελαιόλαδα στο εγχώριο ράφι, ενώ βελτιωμένη εικόνα αναμένεται και σε επίπεδο εξαγωγών.
Η δυναμική της εγχώριας παραγωγής σε μέσα επίπεδα κυμαίνεται σε 240-250 χιλιάδες τόνους. Πρόκειται για την τρίτη μεγαλύτερη παραγωγή επί ευρωπαϊκού εδάφους και με ιδιαίτερα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ποιότητας, με αιχμή το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, ωστόσο τα ποσοστά τυποποίησης είναι εντυπωσιακά περιορισμένα.
Ερώτημα πάντως παραμένει γιατί δεν υπάρχει προσπάθεια για ανάδειξη των επώνυμων ελαιόλαδων και προώθηση της διείσδυσής τους. Σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς το μικρό περιθώριο κέρδους, σε συνδυασμό με τον έντονο ισπανικό ανταγωνισμό λόγω όγκων αλλά και των Ιταλών που ελέγχουν τα δίκτυα καθιστά δύσκολη την όλη προσπάθεια. Επίσης το υψηλό κόστος παραγωγής λόγω μικρού κλήρου δημιουργούν δυσκολίες που μόνο η ανάδειξη μέσα από επώνυμα σήματα μπορεί να αντισταθμίσει.
Γιώργος Αλεξάκης