Περπατώντας στους δρόμους και τις πλατείες της Βερόνας, ή ρεμβάζοντας στο Bund της Σανγκάης, ή ακόμα και οδηγώντας στους δρόμους της Φινλανδίας, οι διεστραμμένοι του επαγγέλματος παρατηρούμε με προσοχή τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή τους.

Το μάρμαρο Rosso Verona σε αποχρώσεις του κόκκινου στα πεζοδρόμια και τα πλακόστρωτα, γρανίτες από διάφορες περιοχές της Κίνας σε διάφορους χρωματικούς συνδυασμούς στις όχθες του ποταμού Huangpu, και αυτοκινητόδρομοι στρωμένοι αντί για άσφαλτο με κόκκινο η καφέ θρυμματισμένο γρανίτη από την Hamina και την Lappeenranta.

Το ίδιο ισχύει και για τις περισσότερες χώρες του κόσμου που παράγουν αντίστοιχα πετρώματα. Χρησιμοποιούν τα τοπικά παραγόμενα υλικά για τις υποδομές τους. Και στην Ελλάδα το μάρμαρο εκτός από την χρήση του σαν διακοσμητικό υλικό είχε χρησιμοποιηθεί σαν δομικό για πολλές χρήσεις και όχι μόνο στην αρχαιότητα.

Περίφημα δείγματα τα πλακόστρωτα του Πικιώνη γύρω από την Ακρόπολη και του Φιλοπάππου και ακόμα τα ρείθρα των οδών Σταδίου, Πανεπιστημίου και άλλων.

Φτάσαμε στην «σύγχρονη» εποχή των αρχιτεκτόνων με πτυχία από κάπου στην γειτονιά, στην εποχή του Εργολάβου Δημόσιου Εργου (σκεφτείτε μόνοι σας ότι θέλετε) και του Τοπικού Δημοτικού Άρχοντα !!!, που με ιδιαίτερη επιμέλεια και «καλαισθησία», προδιαγράφουν υλικά για πεζόδρομους και πλατείες χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, χρησιμοποιώντας εισαγώμενα υλικά, δήθεν άφθαρτα, την στιγμή που τα Ελληνικά λατομεία μαρμάρου μπορούν να ικανοποιήσουν κάθε απαίτηση. Επτά στις δέκα πλατείες που κατασκευάστηκαν τις δυο τελευταίες δεκαετίες χρησιμοποίησαν εισαγώμενα πετρώματα.

Και καλά οι Πρώτοι και οι Δεύτεροι, αλλά οι Άρχοντες του τόπου αντί να συμβάλλουν με τις επιλογές τους σε λύσεις διαχείρισης των παραπροϊόντων των λατομείων, ενισχύοντας την προσπάθεια για την περιβαλλοντική ισορροπία του τόπου μας, προτιμούν να ξοδευτεί συνάλλαγμα για την αγορά κυβόλιθων απο την Κίνα, την Τουρκία ή την Βουλγαρία. Λες και οι μαρμάρινοι κυβόλιθοι από την Ελλάδα δεν θα αντέξουν στον χρόνο λόγω τριβής.

Τα Ελληνικά μάρμαρα που έχουν χρησιμοποιηθεί στους περιβάλλοντες χώρους του Ολυμπιακού Σταδίου της Αθήνας από το 2004, δεν έχουν παρουσιάσει σημεία φθοράς εκτός από τις κολλημένες τσίχλες.

Η  πραγματικότητα μας έχει δείξει ότι οι αστοχίες τοποθέτησης από αμφιβόλου κατάρτισης τεχνίτες, καταστρέφουν τα έργα πολύ νωρίτερα από την φθορά των υλικών.

Το φαιδρό της ιστορίας είναι ότι πολλοί τοπικοί Άρχοντες εισπράτουν πάγια και αναλογικά μισθώματα για τα ενεργά λατομεία της περιοχής τους και με αυτά πληρώνουν επιλογές που χρειάζονται εισαγόμενα προϊόντα.

Είναι δυνατόν να εισάγουμε χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα διακοσμητικών πετρωμάτων αντί να χρησιμοποιήσουμε τα Ελληνικά Μάρμαρα στις επικαλύψεις των τοίχων στους σταθμούς των Μετρό; Δεν θα διαφωνήσουμε στα δάπεδα υψηλής κυκλοφορίας για εισαγόμενο γρανίτη, αλλά στους τοίχους κύριοι των προδιαγραφών;

Το 70% της γήινης επιφάνειας είναι γρανίτης και βρίσκεται παντού. Λίγες είναι οι προνομιούχες χώρες με αποθέματα μαρμάρων και κατά γενική ομολογία μια από τις κορυφαίες τόσο στην ποιότητα του προϊόντος αλλά και την τεχνογνωσία της επεξεργασίας του είναι η χώρα μας.

Ελληνικά μάρμαρα σε όλα τα δημόσια έργα Άρχοντες. Χωρίς κρατική οδηγία που ίσως  αντιβαίνει διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας μας.

Η προσπάθεια γίνεται με την χρήση κοινού νου για το κοινό καλό. Όταν λείπει το πρώτο μην ψάχνετε το δεύτερο.