Η υπόθεση αφορούσε την καταστροφή της Νέας Ορλεάνης από τον τυφώνα «Kατρίνα». Οι αιτούντες την αποζημίωση υποστήριξαν ότι πέρα από τον τυφώνα μια αιτία της καταστροφής της πόλης ήταν το γεγονός ότι μια φορτηγίδα (η ING 4727) η οποία ήταν ναυλωμένη από τη Lafarge για τη μεταφορά τσιμέντου στην περιοχή, δεν ήταν σωστά προστατευμένη, με αποτέλεσμα να πέσει σε ένα από τα κυριότερα αντιπλημμυρικά φράγματα, να το διαλύσει, με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει η πόλη.

Όπως υποστήριξαν, η φορτηγίδα αυτή δεν ήταν θύμα της καταστροφής, αλλά η γενεσιουργός της αιτία. Την αγωγή υπέγραφαν 40.000 κάτοικοι της Νέας Ορλεάνης, οι οποίοι ζήτησαν συνολικές αποζημιώσεις 100 δις. δολαρίων.

Την ασφάλιση της φορτηγίδας, σύμφωνα με τους κανονισμούς του, έχει το American P&I Club, καθώς η Lafarge σύμφωνα με το συμβόλαιό της, έπρεπε να δηλώνει το οιοδήποτε πλωτό μέσο χρησιμοποιούσε στην περιοχή για μεταφορά των προϊόντων της.

Ωστόσο, η Lafarge ποτέ δεν δήλωσε τις φορτηγίδες από τότε που ξεκίνησε η ασφάλιση της και ούτε πλήρωνε επασφάλιστρα. Σύμφωνα με στοιχεία της υπόθεσης, για 7 χρόνια είχε ναυλώσει 3.000 περίπου φορτηγίδες, οι οποίες έπλεαν στην περιοχή και προσέγγιζαν εγκαταστάσεις της, που είχε κάλυψη από το American P&I Club.

Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με το δικαστήριο, σήμαινε ότι η φορτηγίδα δεν ήταν ασφαλισμένη από το εν λόγω Club κι έτσι αυτό δεν είναι υποχρεωμένο να καταβάλει αποζημιώσεις.

Εάν το δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα των κατοίκων της Νέας Ορλεάνης, δεχόμενο ότι η φορτηγίδα ήταν ασφαλισμένη, ασχέτως αν δεν είχε πληρώσει τα ασφάλιστρα, αυτό θα σήμαινε ότι όλο το παγκόσμιο αλληλοασφαλιστικό σύστημα (τα P&I Clubs) δηλαδή, που καλύπτουν αστική ευθύνη για όλη τη ναυτιλία θα εξαφανιζόταν εν ριπή οφθαλμού, ενώ σοβαρές θα ήταν οι επιπτώσεις και για την παγκόσμια αντασφαλιστική αγορά, η οποία θα έπρεπε να καταβάλει τεράστιες αντασφαλιστικές αποζημιώσεις.