Μπορεί ο γενικός διευθυντής του ΙΙF να δηλώνει σίγουρος πως το deal με τις τράπεζες για το swap των ελληνικών ομολόγων θα στεφθεί με επιτυχία και θα πειστεί «εύκολα» το 90% των ομολογιούχων να συμμετέχουν, ωστόσο προς το παρόν έχουν «υπογράψει» μόνον οι μισοί περίπου και οι αναλυτές υπογραμμίζουν πως όσο περνούν οι ημέρες γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως αρκετές τράπεζες διστάζουν να δεσμευτούν, τουλάχιστον μέχρι να έχουν περαιτέρω λεπτομέρειες και πληροφορίες γύρω από το deal. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο προτείνουν μία στρατηγική που εγγυάται απόλυτη επιτυχία.

Προς το παρόν λοιπόν, 29 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν υπογράψει ότι θα συμμετέχουν, τα οποία συνολικά έχουν ελλληνικά ομόλογα αξίας 74 δις ευρώ. Για να πετύχει η ανταλλαγή θα πρέπει να υπάρξει 90% συμμετοχή, που μεταφράζεται σε ελληνικά ομόλογα αξίας 150 δις ευρώ. Ετσι, το IIF και η Eλλάδα πρέπει άμεσα να προσπαθήσουν να πείσουν πιστωτές που να κατέχουν τουλάχιστον 60 δις ευρώ ελληνικά ομόλογα.

Σύμφωνα με τους αναλυτές, μία στρατηγική που μπορεί να υιοθετηθεί έτσι ώστε να διασφαλισθεί υψηλότερη συμμετοχή, είναι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και άλλοι επίσημοι πιστωτές της Ελλάδας, το ΔΝΤ δηλαδή, να προειδοποιήσουν πως δεν θα υπάρξουν περαιτέρω εκταμιεύσεις χρημάτων εάν το 90% τουλάχιστον του ιδωτικού τομέα δεν συμμετέχει στο ελληνικό swap.

Η Barclays Capital τονίζει ότι αυτό ακριβώς συνέβη στην Ουρουγουάη το 2003 όταν η χώρα ζήτησε από τους ιδιώτες ομολογιούχους να ανταλλάξουν τα ομόλογα που κατέχουν με τίτλους πιο μακροπρόθεσμης διάρκειας, δηλώνοντας πως η συμμετοχή θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 90%.

Το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ στη συνέχεια, ανακοίνωσαν ότι δεν θα συνεχίσουν την στήριξή τους εάν δεν υπάρξει τουλάχιστον 80% συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, υπονοώντας πως η μόνη εναλλακτική είναι η άτακτη χρεοκοπία της χώρας.

Κατά τη διάρκεια της άσκησης, το επίπεδο συμμετοχής παρέμενε ένα «μυστικό» έτσι ώστε να διατηρηθεί το κίνητρο της συμετοχής, κι έτσι τελικά η συμμετοχή άγγιξε το 93%.

Οπως τονίζει ο αναλυτης της Barclays κ. Piero Ghezzi λοιπόν, το παράδειγμα της Ουρουγουάης δείχνει πως ένα καλά οργανωμένο πρόγραμμα – με μία δόση αξιόπιστης απειλής - μπορεί να εγγυηθεί την απόλυτη επιτυχία του deal.