Συγκεκριμένα, ο κ. Σάλλας, σε συνέντευξή του στη Realnews, προτείνει «να παρασχεθεί η δυνατότητα στους κατόχους ακινήτων να συμψηφίζουν στο μέλλον όλον ή μέρος του ΕΝΦΙΑ με το φόρο μεταβίβασης των ακινήτων τους. Με τον τρόπο αυτό δεν θίγονται τα σημερινά έσοδα του Δημοσίου από τον ΕΝΦΙΑ και υπάρχει η δυνατότητα ετεροχρονισμένης αποκατάστασης μέρους της επιβάρυνσης των ιδιοκτητών κατά τη μεταβίβαση των ακινήτων. Θα μπορούσε αυτό το δικαίωμα να είναι μεταβιβάσιμο για τις συγκεκριμένες χρήσεις. Έτσι, μεταξύ των άλλων θα βοηθούσε και στην επανεκκίνηση της αγοράς ακινήτων».

Ο επικεφαλής του ομίλου της Πειραιώς κατέθεσε επίσης μια σειρά προτάσεων που έχουν ως στόχο να δοθούν φορολογικά για επενδύσεις. «Ενα μέτρο άμεσης απόδοσης είναι η θεσμοθέτηση της απόσβεσης του συνόλου του κόστους μιας επένδυσης από τον πρώτο κιόλας χρόνο κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Ενα δεύτερο μέτρο είναι η νομοθέτηση της αποκλιμακούμενης φορολογικής επιβάρυνσης των επιχειρήσεων για τα επόμενα 5 χρόνια σταδιακά, πάντοτε μέσα στα όρια που επιτρέπει η δημοσιονομική μας κατάσταση. Ομως, αν θέλουμε να τονώσουμε μακροπρόθεσμα το επενδυτικό περιβάλλον, θα πρέπει να θεσμοθετήσουμε έναν σταθερό και αξιόπιστο φορολογικό νόμο με ρήτρες για την εφαρμογή του, που να δίνει τη βεβαιότητα στον επενδυτή, για τα επόμενα 15 τουλάχιστον χρόνια, ότι το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται δεν πρόκειται να αλλάξει ή να χειροτερεύσει».

Ο κ. Σάλλας, ανέφερε μεταξύ άλλων πως, «το μεγάλο ύψος του χρέους αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στη πορεία προς την οικονομική ανάκαμψη. Κατά τη γνώμη μου, τόσο η δομή όσο και η αρχιτεκτονική του χρέους θα πρέπει να αναθεωρηθούν σε σημαντικό βαθμό, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ο λεγόμενος «δημοσιονομικός χώρος». Δηλαδή περιθώριο χρηματοδότησης στοχευμένων και μακρόπνοων αναπτυξιακών δράσεων.

Μια ρεαλιστική προσέγγιση, που δεν ακούγεται πρώτη φορά και θα την εκτιμούσαν πιστεύω ιδιαίτερα οι raters και οι διεθνείς αγορές, περιλαμβάνει:

α) Επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης δανείων, μεταφέροντας το 50% της κάθε ετήσιας χρεολυτικής υποχρέωσης 30 χρόνια μετά.

β) Μείωση του επιτοκίου δανεισμού στο κρατικό χρέος, πλην ΔΝΤ και εξασφάλιση σταθερών επιτοκίων για περίοδο μεγαλύτερη από 10 χρόνια.

γ) Ύπαρξη προληπτικής πιστωτικής γραμμής για χρήση στην περίπτωση κατά την οποία η άντληση από την αγορά κεφαλαίων θα ξεπερνούσε ένα προσυμφωνημένο ύψος επιτοκίου, ανεξάρτητα αν ο λόγος απόκλισης των επιτοκίων οφείλεται στη χώρα μας ή στις συνθήκες που θα επικρατούν στις διεθνείς αγορές.

Ενα τέτοιο πλαίσιο ρυθμίσεων θα περιόριζε το ύψος του δημόσιου χρέους και θα συνέβαλλε στην ομαλή και ασφαλώς φθηνότερη ροή χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος και της ελληνικής οικονομίας».

, .