Ο Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Κορωνάκης μετείχε τη Δευτέρα σε σύσκεψη ενημερωτική στο υπ. Οικονομικών ενώ και χτες η ενημέρωση του Αλέξη Τσίπρα στο προεδρείο της Κ.Ο. αλλά και στην Πολιτική Γραμματεία είχε το στόχο στάθμισης αντιδράσεων, αλλά και καθορισμού στρατηγικής.
Ήδη στο ΣΥΡΙΖΑ βαρούν τα «τέλια».
Στις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις στα πηγαδάκια της Βουλής καταγράφεται προβληματισμός στις τοποθετήσεις στελεχών. Στο φόντο αυτό στην ηγεσία αναζητείται φόρμουλα συνεννόησης, με κύριο στόχο να αναδειχθούν αντίβαρα πολιτικής που «κτυπούν» έχοντες και κατέχοντες, που ουσιαστικά θα αμβλύνουν εντυπώσεις από τα ενδεχόμενα σκληρά μέτρα. Η ανησυχία για το πώς θα διαμορφωθούν οι εσωτερικές ισορροπίες είναι δεδομένη αν και μέχρι στιγμής ο Αλέξης Τσίπρας έχει ακόμα το πολιτικό κεφάλαιο να επιβάλλει λύσεις. Με δεδομένη όμως τη σκληρή μάλλον λύση που προωθείται π.χ στο ασφαλιστικό τα ερωτήματα θα τεθούν επί τάπητος και εμφατικά.
Ήδη οι εσωκομματικές φωνές τείνουν να γίνουν ηχηρές. Το μέλος της κίνησης και μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Λάσκος με άρθρο του υπό τον τίτλο «Ρήξη, ο δρόμος για τον «αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό» σημειώνει ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο υπαναχωρήσεων στα πεδία των συντάξεων και των εργασιακών, στη φορολογική επιβάρυνση, στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας: «Ή θα μας δοθούν τα χρήματα ή δεν θα πληρωθούν οι δόσεις: με δική τους επιλογή» καταλήγει στο άρθρο.
Παράλληλα ο Άκης Μπαδογιάννης με άρθρο του στον ιστότοπο ISKRA σημειώνει: «Ας μην αυταπατώμεθα. Η λύση του ελληνικού δράματος δεν μπορεί να προέλθει μέσα από διαπραγματεύσεις και κινήσεις αποκλειστικά εντός των ευρωατλαντικών και υπερατλαντικών σχέσεων της χώρας. Ο μόνος δρόμος επιβίωσης και προοπτικής για τη χώρα μας είναι μια νέα ριζοσπαστική προοδευτική πορεία με άμεσες κινήσεις ‘’σοκ’’ στο εσωτερικό πεδίο, η οποία για να στηριχτεί χρειάζεται απαραιτήτως και κατεπειγόντως δύο πράγματα: Πρώτον άμεση ενημέρωση και κινητοποίηση του λαού και Δεύτερον, μια νέα πλεύση στις εξωτερικές πολιτικές, οικονομικές και ενεργειακές σχέσεις της χώρας».
Από κοντά και το pressing του ΚΚΕ που περιμένει στη γωνία να συμπιέσει πολιτικά το ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως οι σχέσεις των δύο είναι περισσότερο από «άσπονδες» τόσο στην κορυφή όσο καις τη βάση. Οι πρόσφατες εκδηλώσεις (5-6/4/2015) του Καραβανιού Αγώνα και Αλληλεγγύης στο οποίο της αποτέλεσαν αφορμή για άλλη ένα επεισόδιο στο σήριαλ των σχέσεων «αγάπης» που έχουν το ΠΑΜΕ και κάποια από τα συνδικάτα που λειτουργούν υπό την ομπρέλα του και των κινημάτων της άλλης αριστεράς, που συνομιλούν με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λόγος για την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών (ΠΟΕΕΠ) η οποία προσπάθησε να συμματάσχει στο Καραβάνι αλλά οι διοργναωτές της είχαν αρνηθεί εξαρχής τη συμμετοχή.
Πολλοί σημειώνουν ότι τα μεγάλα απεργιακά κινήματα, με παραδείγματα αυτοδιαχείρισης (ΒΙΟ.ΜΕ., αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ, καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών) που αναπτύχθηκαν τα χρόνια του μνημονίου διαχωρίζουν τη θέση τους από την ΠΟΕΕΠ, την οποία αντιμετωπίζουν με καχυποψία, καθώς η εξυπηρέτηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων στην οποία επιδίδεται ως όργανο του ΠΑΜΕ απέχει από τη δική τους λογική. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Θεσσαλονίκη στη ΒΙΟ.ΜΕ. ούτε που θέλουν να ακούσουν για αυτήν και τις δραστηριότητές της, τις οποίες ως φαίνεται γνωρίζουν καλά χρόνια τώρα και δεν τις εγκρίνουν. Άλλωστε, ακόμα και πολιτικά έχουν επιλέξει διαφορετικά στρατόπεδα με τα μεγάλα απεργιακά κινήματα να πρόσκεινται στον ευρύτερο χώρο του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και την ΠΟΕΕΠ στο ΚΚΕ.
Η εμμονή της ΠΟΕΕΠ να συνδέσει το όνομά της με τα μεγάλα απεργιακά κινήματα, παρά τις απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες προκαλεί εύλογα ερωτήματα.