Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ήταν, σύμφωνα με το δημοσίευμα, η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας τον προηγούμενο μήνα που, τουλάχιστον προς ώρας, έχει περιορίσει τις νέες ροές μεταναστών προς την Ένωση, εκτονώνοντας μια κρίση που έμοιαζε με «θείο δώρο» στους υποστηρικτές του Brexit.
Το επόμενο όμως μεγάλο αγκάθι στην επίτευξη του στόχου των Ευρωπαίων, είναι η τελευταία αντιπαράθεση Ελλάδας– πιστωτών στις διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα διάσωσης, ένα θέμα που αν παραμείνει άλυτο υπάρχει κίνδυνος τα πράγματα να φτάσουν σε οριακό σημείο τον Ιούνιο, οπότε και η Ελλάδα καλείται να αποπληρώσει ομόλογα που λήγουν, ακριβώς δηλαδή την περίοδο που οι Βρετανοί θα κληθούν να ψηφίσουν.
Παρά τις προσπάθειες να αρθεί το αδιέξοδο στο περιθώριο της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον την προηγούμενη εβδομάδα, οι συζητήσεις για το ελληνικό πρόγραμμα εξακολουθούν να παραμένουν κολλημένες στο ίδιο σημείο με αυτό που έχει παραλύσει την χώρα τα τελευταία δύο χρόνια. Η Γερμανία μαζί με άλλους Ευρωπαίους εταίρους δηλώνει πως δεν διατίθεται να δανείσει νέα χρήματα στην Ελλάδα χωρίς την συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα.
Από την πλευρά του το ΔΝΤ δεν επιθυμεί καμία ανάμειξη αν, από τη μία η Ελλάδα δεν συμφωνήσει σε σκληρές μεταρρυθμίσεις και από την άλλη η Γερμανία δεν δώσει το πράσινο φως σε μια ελάφρυνση από το βάρος του χρέους. Το πρόβλημα είναι ότι καμία από τις δύο πλευρές δεν θέλει να προβείς ε αυτές τις υποχωρήσεις και μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν φαίνεται να έχει βρεθεί κάποια χρυσή τομή που θα οδηγήσει σε λύση του προβλήματος και ξεμπλοκάρισμα των διαπραγματεύσεων, σημειώνει στην ανάλυσή του ο Nixon.
Τουλάχιστον, τονίζει ο ίδιος, Ευρώπη και ΔΝΤ συμφώνησαν σε ένα πράγμα στην Ουάσινγκτον: πώς να επιλύσουν τις διαφορές τους όσον αφορά τους στόχους της επόμενης φάσης του ελληνικού προγράμματος.
Με βάση τη συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού, η Ελλάδα θα πρέπει να εμφανίσει πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Η Κομισιόν θεωρεί πως για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η Ελλάδα θα πρέπει να εφαρμόσει νέα μέτρα λιτότητας φέτος της τάξης του 3% του ΑΕΠ. Το ΔΝΤ από την άλλη εμφανίζεται πιο απαισιόδοξο και κρίνει πως η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να πετύχει τον στόχο του πλεονάσματος χωρίς την υιοθέτηση πρόσθετων μέτρων της τάξης του 4,5% του ΑΕΠ ή εναλλακτικά προτείνει να μειωθεί ο στόχος του πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ ώστε να χρειαστούν μέτρα 2,5% του ΑΕΠ φέτος.
Οι δύο πλευρές βρήκαν μια συμβιβαστική λύση, που δεν θα μπορούσε παρά σκληρή να είναι για την Ελλάδα. Συμφώνησαν λοιπόν στην Ουάσινγκτον να κρατήσουν ως βασική γραμμή τους υπολογισμούς και τον στόχο πλεονάσματος 3,5% της Ευρώπης. Ωστόσο, η Ελλάδα καλείται να δεσμευτεί – και πιθανότατα να νομοθετήσει – επιπλέον μέτρα λιτότητας αν ο ευρωπαϊκός στόχος δεν επιτευχθεί και επιβεβαιωθούν οι απαισιόδοξες προβλέψεις του Ταμείου.
Το τι θα συμβεί μετά, εξαρτάται από την Αθήνα, η οποία καλείται να συμφωνήσει τώρα σε νέα μέτρα, τα οποία μάλιστα θα πρέπει κατά το ΔΝΤ να είναι «αξιόπιστα». Όπως επισημαίνεται στο ίδιο δημοσίευμα, παρόλο που η Ελλάδα έχει καταγράψει σημαντική δημοσιονομική προσαρμογή από την αρχή της κρίσης, αυτή έχει προέλθει κυρίως από την επιβολή νέων φόρων στην ίδια στενή φορολογική βάση έναντι της περικοπής των δημοσίων δαπανών και τη μείωση του δημοσίου τομέα.
Το ΔΝΤ επιμένει πως ο μόνος τρόπος βιώσιμης ενίσχυσης των δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας, είναι μέσω της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και της μείωσης των συντάξεων.
Το «καρότο» για την Αθήνα είναι, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, πως αν εμμείνει στους στόχους της τότε θα μπορέσει να πάρει την πολυαναμενόμενη ελάφρυνση του χρέους, κάτι που θα άνοιγε τον δρόμο στην εξομάλυνση των οικονομικών της, καθώς και την επιλεξιμότητα των ελληνικών τίτλων από την ΕΚΤ.
Όπως έχουν τα πράγματα όμως, υπάρχει μεγάλο χάσμα στο πως αντιλαμβάνεται το ΔΝΤ και πως η ΕΕ έναν ρεαλιστικό δημοσιονομικό στόχο για την Ελλάδα – πράγμα που θα καθορίσει το μέγεθος της ελάφρυνσης του χρέους – και τον χρόνο διενέργειας οποιασδήποτε μείωσης του χρέους. Το Βερολίνο ανησυχεί πως αν δοθεί κάτι τέτοιο στην Αθήνα, τότε θα αρχίσει να δανείζεται και να ξοδεύει ξανά.
Τέλος, ο Nixon θεωρεί πως ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί συμφωνία το Μάιο είναι αν γίνουν υποχωρήσει από την Αθήνα και το Βερολίνο. Και οι δύο θα πρέπει να θυσιάσουν σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο. Η εναλλακτική είναι η Ευρώπη να βρεθεί ξανά μπροστά δίλημμα του Grexit, την ώρα που θα έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματική απειλή του Brexit.