Για την ώρα, το μεγάλο «χάσμα» που εμποδίζει τη «γεφύρωση» των δύο μεριών, δεν είναι άλλο από τη δημοσιονομική τρύπα από το 2018 και μετά, για όσο δηλαδή διάστημα η ελληνική κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να έχει πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ. Από αυτό, εξαρτάται η δρομολόγηση ή όχι των ήδη έτοιμων από τεχνικής πλευράς "βραχυπρόθεσμων μέτρων” για το χρέος, ωστόσο οι αριθμοί -σύμφωνα με το ΔΝΤ- απλά δεν... βγαίνουν!
Τα τρία σενάρια του ελλείμματος
Πιο συγκεκριμένα, η «τρύπα» για το 2018 κυμαίνεται από τα 600 έως 800 εκατ. ευρώ ενώ όσο θα κρατήσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, αναμένεται να... αυξομειώνεται ανάλογα με την πορεία της οικονομίας και του ΑΕΠ για την οποία υπάρχουν τρία διαφορετικά σενάρια.
Στο ενδεχόμενο που το πρωτογενές πλεόνασμα περάσει σε επίπεδα κάτω από το 3,5% του ΑΕΠ μετά το 2018, η τρύπα αυτή θα μπορούσε ακόμα και να εξαφανιστεί οριστικά. Όμως στο σημείο αυτό, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ακόμα και μεταξύ των Θεσμών.
Οι... Ευρωπαίοι των Θεσμών (ΕΚΤ, Κομισιόν ESM) έχουν ως βάση τους στη συζήτηση για το χρέος, την απόφαση της 24ης Μαΐου κατά την οποία το 3,5% του ΑΕΠ ως πρωτογενές πλεόνασμα είναι "κόκκινη γραμμή” για μεσοπρόθεσμη περίοδο χωρίς όμως να έχει καθοριστεί το πραγματικό εύρος του τι νοείται ως μεσοπρόθεσμη περίοδος.
Στον αντίποδα, το ΔΝΤ υποστηρίζει πως το 3,5% του ΑΕΠ ως πρωτογενές πλεόνασμα δεν μπορεί να επιτευχθεί με τις υπάρχουσες προϋποθέσεις με τρόπο που να ενισχύει τη βιωσιμότητα του χρέους.
Στο ενδεχόμενο που η ευρωπαϊκή πλευρά των θεσμών επιμένει, τότε θα πρέπει να υπάρξουν επιπλέον μέτρα περικοπής δαπανών για να επιτευχθεί κατ' αρχάς για το 2018 αλλά και για τη συνέχεια για όσα χρόνια θα προβλέπεται. Στο ενδεχόμενο αυτό, το Ταμείο θεωρεί πως θα πρέπει να «μπαλωθούν» τα κενά είτε με περαιτέρω συρρίκνωση του Δημοσίου (μείωση απασχολουμένων), είτε με σταδιακή συρρίκνωση της περιβόητης "προσωπικής διαφοράς” μεταξύ των παλιών και των νέων συντάξεων, είτε με συνδυασμό των δύο.
Ωστόσο, αν και φαινομενικά το πρόβλημα έγκειται σε μια διαφωνία μεταξύ ευρωπαϊκών θεσμών και ΔΝΤ, αποτελεί μια ασφυκτική θηλιά για την ελληνική κυβέρνηση, καθώς το ζήτημα αυτό θα πρέπει να έχει κλείσει πριν τα τέλη του μήνα που διανύουμε. Επί της ουσίας λοιπόν, τίθενται κομβικής σημασίας διλήμματα στο Μαξίμου διότι οι όποιες αποφάσεις που θα πρέπει να ληφθούν, οδηγούν σε αχαρτογράφητα ύδατα, αν αυτά τα μέτρα χρειασθεί να περάσουν από την Βουλή.