Παράλληλα, σημειώνεται ότι είναι πιθανό και ορισμένες από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης όπου ο δείκτης χρέους βρίσκεται σε μια βιώσιμη πορεία, να θέλουν να επιταχύνουν το ρυθμό με τον οποίο να περιορίσουν το χρέος τους, συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Έτσι, αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να είναι πιθανές υποψήφιες για λιτότητα, αν και δεδομένου ότι η Ιταλία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία έχουν ήδη πρωτογενή πλεονάσματα, η περαιτέρω δημοσιονομική αυστηρότητα θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στις ηγεσίες.
Ειδικότερα, σύμφωνα με την Capital Economics, σε αντίθεση με την περίοδο μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, δεν αναμένεται να δούμε ευρεία προγράμματα λιτότητας ώστε να μειωθούν οι δείκτες χρέους του δημόσιου τομέα.
Αυτό διότι:
Πρώτον, δεν απαιτείται στην πραγματικότητα στις περισσότερες χώρες. Τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού θα οδηγήσουν σε απότομη αύξηση του δημόσιου χρέους, αλλά, δεδομένου των χαμηλών επιτοκίων, οι κυβερνήσεις μπορούν γενικά να το ανεχθούν. Πράγματι, η λιτότητα μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση σχεδιάστηκε για να καλύψει τη μαύρη τρύπα που απόμεινε στα δημόσια οικονομικά από ένα μόνιμα χαμηλότερο επίπεδο φορολογικών εσόδων. Ακόμα κι αν συμβεί αυτό, τα χαμηλά επιτόκια σημαίνουν ότι υπάρχει περιθώριο για τις περισσότερες χώρες να παρουσιάζουν μέτρια πρωτογενή ελλείμματα, ενώ ταυτόχρονα να διασφαλίσουν ότι το χρέος ως μερίδιο του ΑΕΠ θα μειώνεται.
Σε κάθε περίπτωση, ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η λιτότητα είναι απίθανη είναι ότι οι κυβερνήσεις έχουν πλέον μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από ό, τι στο παρελθόν ότι οι χρηματοοικονομικές αγορές θα ανέχονται υψηλότερα βάρη χρέους. Η δικαιολογία για τα προηγούμενα επεισόδια λιτότητας, συμπεριλαμβανομένης αυτής μετά την οικονομική κρίση, ήταν ότι αξίζει τον κόπο ώστε να αποφευχθεί η απότομη αύξηση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων και το υψηλότερο κόστος δανεισμού που θα προκαλούσε ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στην οικονομία στο μέλλον. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχουν αποδειχθεί ότι οι αγορές ομολόγων δεν διαταράσσονται από τα υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους και σε ορισμένες περιπτώσεις (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ) ακόμη και από την αυξητική πορεία του χρέους.
Τρίτον, η λιτότητα που παρατηρήθηκε μετά την οικονομική κρίση δεν είχε τα καλύτερα αποτελέσματα. Εκείνοι που την υποστήριξαν μίλησαν για «επεκτατική ύφεση» και χαμηλούς φορολογικούς πολλαπλασιαστές (ο αντίκτυπος που έχει μια αλλαγή στην κυβερνητική πολιτική στην οικονομία). Ωστόσο, αργότερα η έρευνα έδειξε ότι οι φορολογικοί πολλαπλασιαστές είναι υψηλοί, ειδικά εάν οι επιλογές για χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής είναι περιορισμένες. Έτσι, παρόλο που ορισμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, φάνηκαν να αντιμετωπίζουν καλά τη λιτότητα, άλλες δεν το έκαναν. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ξεκίνησαν λιτότητα ενώ οι οικονομίες τους ήταν ακόμη αδύναμες. Σχετικά, η μείωση των δημοσίων δαπανών ως μερίδιο του ΑΕΠ δεν σήμαινε ότι οι πραγματικές δημόσιες δαπάνες εξακολουθούν να αυξάνονται, αλλά με βραδύτερο ρυθμό από το ΑΕΠ. Παρατηρήθηκαν επίσης απότομες πραγματικές περικοπές στις δαπάνες. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι τι θα συνέβαινε χωρίς λιτότητα, αναφέρει η Capital Economics, ωστόσο, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, είχε γενικά τόσο μεγάλη αρνητική επίδραση στο ΑΕΠ όσο και βραδύτερο αντίκτυπο στο δημοσιονομικό έλλειμμα από το αναμενόμενο.
