Ο παγκόσμιος οικονομικός χάρτης επαναπροσδιορίζεται και σε λίγο διάστημα θα αναδειχθούν εκείνοι οι τομείς εργασίας, που θα έχουν καθοριστικό ρόλο για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Είναι μία κρίσιμη χρονική συγκυρία και οι «Μεγάλοι» του πλανήτη έχουν αρχίσει τον αδυσώπητο αγώνα μεταξύ τους, με σκοπό την τελική κυριαρχία του Ενός. Αυτού που θα ελέγχει την οικονομία στο μέγιστο βαθμό και μαζί, θα ελέγχει και αντίστοιχες Χώρες.
Οι ΗΠΑ έχουν ξεκαθαρίσει άμεσα τις προθέσεις τους και ιδίως, ότι δεν σκοπεύουν εύκολα να παραδώσουν τα ηνία. Σαν κεντρικό στόχο τους έχουν την Κίνα, ο ρυθμός ανάπτυξης της οποίας δεν έχει σύγκριση και η οικονομία της αντίστοιχα εκτοξεύεται, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται, του στρατιωτικού τομέα μή εξαιρουμένου. Λίγο πιο πίσω, ακολουθεί η Ρωσία, η οποία επίσης έχει αυξημένους ρυθμούς προόδου αλλά έχει και ένα οπλοστάσιο, το οποίο είναι ίσως το πιο υπολογίσιμο.
Πέραν του κεντρικού κύκλου των «Μεγάλων» υπάρχουν άλλοι κύκλοι, οι οποίοι περιλαμβάνουν τις Χώρες εκείνες, οι οποίες έχουν βιομηχανία και έχουν δυνατό οπλοστάσιο. Αυτές ακολουθούν κάποιον εκ των «Μεγάλων» και ευελπιστούν και σε δική τους ανάπτυξη στον μελλοντικό σχεδιασμό. Πιο πέρα, οι κύκλοι αυξάνουν αλλά και απομακρύνονται από τον κεντρικό κύκλο. Εκεί είναι οι Χώρες, οι οποίες με την ελαφρά βιομηχανία τους και την πολιτική επιλογή τους υπολογίζουν στο μικρό κομμάτι του μέλλοντος, που τους αναλογεί στο πλαίσιο της συμμαχίας.
Και κάπου εκεί, υπάρχουμε και εμείς. Μέχρι τώρα και για πολλά χρόνια ακούγαμε, ότι «ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας» και πέριξ αυτού, είχαμε επαναπαυθεί στον μικρόκοσμό μας, ο οποίος περιλάμβανε τρεις έως πέντε μήνες τον χρόνο τουρισμό άρα και εργασία και τους υπόλοιπους μήνες ... Στο τέλος της σεζόν όλοι ήταν λίγο ή πολύ ευχαριστημένοι και κάπως έτσι, περνούσαν όμορφα οι χειμώνες μας μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Ήρθε όμως η πανδημία και απέδειξε περίτρανα, ότι η ένταξη του «τουρισμού» στην «βιομηχανία» ήταν ένα εσωτερικό αφήγημα, το οποίο ξεφούσκωσε και συμπαρέσυρε πολλούς και πολλά. Κυρίως, γιατί ο τουρισμός δεν είναι και ουδέποτε ήταν βιομηχανία. Ο τουρισμός είναι μια εργασία με τις ιδιαιτερότητές της, όπως όλες οι εργασίες και έως εκεί.
Βιομηχανία έχουν στις Χώρες τους οι τουρίστες που έρχονται για διακοπές και ενδεικτικά, από την βιομηχανία αυτή αγοράζουμε ακόμη και κρέας ή γάλα, αφού η εγχώρια παραγωγή δεν επαρκεί. Όταν λοιπόν, σαν Χώρα δεν μπορείς να καλύψεις τις στοιχειώδεις ανάγκες των πολιτών σου και οι όποιες βιομηχανικές μονάδες που υπάρχουν δίνουν αγώνα για την συνέχειά τους, τότε δεν έχεις άλλη επιλογή, παρά να δεις την αλήθεια, να επιλέξεις τον στόχο σου, να χαράξεις την στρατηγική σου για το μέλλον επενδύοντας σε πρόσωπα και μέσα και εν τέλει, να επικεντρωθείς με σοβαρότητα σε αυτή.
Είμαστε υποχρεωμένοι στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας, να προχωρήσουμε με στοχοπροσήλωση και να ακολουθήσουμε τους παγκόσμιους ρυθμούς, οι οποίοι τώρα χαράσσονται από τους «Μεγάλους». Την πολιτική επιλογή μας την έχουμε κάνει εδώ και χρόνια, την αλλαγή της νοοτροπίας μας πρέπει να την επιδείξουμε, όπως και την βούλησή μας για συμμετοχή μας στο μέλλον. Ας μην αρκεστούμε άλλο στα λίγα, αφού οι ικανότητές μας είναι για τα πολλά.