Κακό αυτό; Πάνκακο είναι η απάντηση, αλλά κάποιοι βολεύονται και δεν είναι λίγοι. Βολεύονται οι αντιδραστικοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, είτε γιατί δεν το αντέχουν λόγω ανύπαρκτης παιδείας και ακραίου επαρχιωτισμού. Βολεύονται και οι άλλοι που θέλουν να διατηρήσουν τα "κεκτημένα" και φοβούνται ή γνωρίζουν ότι με την παραμικρή κίνηση προς τα εμπρός θα τα χάσουν. Βολεύονται εκείνοι που τροφοδοτούν την ακινησία της χώρας, ιδιαίτερα τα πάσης φύσεως μήντια, γιατί έτσι έχουν συνηθίσει να λειτουργούν και ψωμίζονται από αυτήν. Τέλος, βολεύονται εκείνοι που πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις για να προχωρεί κάπως η χώρα, αλλά δεν τις παίρνουν γιατί τρέμουν το πολιτικό κόστος. Δεν είναι λίγες οι δυνάμεις της αδράνειας και της αντίδρασης στην Ελλάδα. Αντίθετα, είναι πολλές, ποικίλες, ισχυρές, με πρώτη και καλύτερη την Εκκλησία, ενώ ένα μεγάλο μέρος τους φορά και μάσκα. Κυρίως δε τη μάσκα της αριστεράς και της προόδου. Αυτές δε οι δυνάμεις της αδράνειας και της αντίδρασης που φορούν τη μάσκα της αριστεράς και της προόδου βρίσκουν στέγη μέσα σε κόμματα που ευαγγελίζονται την αριστερά και την πρόοδο, σε συνδικάτα εργαζομένων που δεν είναι τίποτα περισσότερο από συντεχνίες, σε πραγματικές συντεχνίες μικρομεσαίων, ιδιαίτερα αυτοαπασχολούμενων, σε υπηρεσίες που οι υπάλληλοί τους "τα παίρνουν" ασύστολα και με όλους τους τρόπους, Ολοι αυτοί βρίσκουν καταφύγιο και έχουν την κάλυψη των μήντια. Παντού τα μήντια θεωρούνται από τη φύση τους ότι ενισχύουν το "στάτους κβο", αλλά εδώ έχει παραγίνει. Μόλις πάει να γίνει κάτι για να κινηθούν κάπως τα νερά, να σου τα κατεβατά και οι τίτλοι στις εφημερίδες υπερ αυτών που θίγονται ή δήθεν θίγονται. Ετσι, εντελώς αβασάνιστα και χωρίς ίχνος αντικειμενικότητας. Για να μην αλλοτριωθούν υποτίθεται οι αναγνώστες, οι ακροατές οι θεατές, αν και τις περισσότερες φορές ρόλο παίζουν οι γνωριμίες με ιδιοκτήτες και δημοσιογράφους. Και δεν είναι μόνο τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, δεν είναι το γεγονός ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των εφημερίδων, των ραδιοφώνων και των τηλεοράσεων στην Ελλάδα είναι απολύτως κρατικοδίαιτο, αλλά τεράστια ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Το ρεπορτάζ τείνει να εκλείψει ως μέθοδος δημοσιογραφικής έρευνας, η περιέργεια δεν υπάρχει, η ημιμάθεια και η αμορφωσιά βασιλεύουν, ο παραγοντισμός έχει γίνει τρόπος επαγγελματικής ζωής, τα πάσης φύσεως "λαμόγια" έχουν αποθρασυνθεί, αφού όχι μόνον είναι ανεκτά στη δημοσιογραφική πιάτσα και την ελληνική κοινωνία γενικότερα, αλλά θαυμάζονται και θεωρούνται παραδείγματα προς μίμηση. Το αποτέλεσμα είναι να μην κινείται τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, την ώρα που χρειάζεται από βήμα ταχύ έως και τρέξιμο για να μη χάσουμε τα αυγά και τα καλάθια. Μπορεί λίγοι να το αντιλαμβάνονται , αλλά έχουμε αρχίσει ήδη να χάνουμε αυγά και καλάθια. Αγγελος Στάγκος