Η βιώσιμη, πράσινη ανάπτυξη σε μία ελεύθερη αγορά με ανθρώπινο πρόσωπο έχει πολλούς πατέρες και αποτελεί διακηρυγμένο μονόδρομο πολλών κυβερνήσεων, από τη Βραζιλία του Λούλα Ντα Σίλβα και τις ΗΠΑ του Μπαράκ Ομπάμα μέχρι την Κίνα του μονοκομματικού μανδαρινάτου. Εκτός, όμως, από σχέδιο, ο κ.Παπανδρέου έπεισε τους Έλληνες ότι έχει και την μέθοδο για να επιτύχει το δημιουργικό μετασχηματισμό ενός κράτους τόσο άκαμπτου και αγκυλωμένου όσο το δικό μας. Αυτό αποτελεί ένα προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο που ο κ. Παπανδρέου κατέκτησε στις δύο εβδομάδες προ των εκλογών. Αυτό είναι που μετέτρεψε μία δημοσκοπικά καταγεγραμμένη ήττα του κ.Καραμανλή στην καθαρή επί της κάλπης νίκη του κ.Παπανδρέου.

Η μέθοδός του κ.Παπανδρέου συνοψίζεται στο τρίπτυχο: «ναι σε συνεργασίες, ανεξαρτήτως αυτοδυναμίας»-«τα κομματικά κουστούμια δεν οδηγούν κατʼ ανάγκη στις πολιτικές καρέκλες»-«διαφάνεια και αξιοκρατία στην πολιτική στελέχωση του κρατικού μηχανισμού». Όσον αφορά το τελευταίο, το εγχείρημα του κ.Παπανδρέου θα κριθεί από την ποσότητα και, κυρίως, την ποιότητα των βιογραφικών που θα φτάσουν στο e-mail του. Ο νέος πρωθυπουργός έχει σήμερα την ευκαιρία να ρίξει μια γέφυρα προς τη χαμένη γενιά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αυτό όμως θα εξαρτηθεί από το πόσοι σταδιοδρομούντες χωρίς κομματικά δεκανίκια τριαντάρηδες και σαραντάρηδες συμπολίτες μας, θα τολμήσουν να καταθέσουν την εμπειρία και τις ιδέες τους σε ζητήματα πρακτικά, όπως η διοίκηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, η υιοθέτηση ενός ενιαίου πρωτοκόλλου δημοσίων εγγράφων προσβάσιμων από τον καθένα μας μέσω διαδικτύου ή η δέσμη των μέτρων που συνθέτουν μία αξιόπιστη εκστρατεία κατά της διαφθοράς σε συνθήκες δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας. Η δε ισχύς του κ.Παπανδρέου να παρακάμψει την κομματική επετηρίδα, μπορεί ενδεχομένως να καταμετρηθεί στον αριθμό των ασταύρωτων ψηφοδελτίων του ΠΑΣΟΚ, ιδίως στις εκλογικές περιφέρειες που δεν εμπλουτίστηκαν με νέους υποψηφίους.
 
Όσο για την ασφάλεια της άνετης αυτοδυναμίας που του χάρισε ο ελληνικός λαός, ο κ.Παπανδρέου γνωρίζει ότι αυτή οφείλεται στο παρόν εκλογικό σύστημα και στις μερικές χιλιάδες ψήφους που έλειψαν από το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων ώστε να φτάσει το 3%. Αν είχαν πάρει αυτές τις ψήφους, ο κ.Παπανδρέου θα ήταν αναγκασμένος ή να κυβερνήσει με τη στήριξη των Οικολόγων Πρασίνων ή να πάει σε δεύτερες εκλογές με το ίδιο, αφερέγγυο και ξεπερασμένο εκλογικό σύστημα. Επειδή δεν τις πήραν, η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ διευρύνθηκε κατά οκτώ περίπου έδρες. Με άλλα λόγια, με ή χωρίς τους Οικολόγους Πράσινους στη Βουλή, η πολιτική πλειοψηφία του κ.Παπανδρέου ως ένα βαθμό τους συμπεριλαμβάνει.

Κι αν, για την Ελλάδα, το κέρδος από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου ήταν ότι έστειλε για πρώτη φορά έναν Έλληνα οικολόγο στο Ευρωκοινοβούλιο, η παρακαταθήκη των εθνικών εκλογών του Οκτωβρίου ξεπερνά την ομαλή αλλαγή σκυτάλης μεταξύ των δύο πυλώνων του δικομματισμού. Περιέχει και την υπόσχεση για έναν μελλοντικό πειραματισμό με πολυκομματικές κυβερνήσεις συνεργασίας. Η πρόκληση είναι αμφίπλευρη και θα δοκιμαστεί στη δυναμική σχέση που θα αναπτύξουν από αύριο κιόλας το κολοσσιαίο, κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ με το μικροσκοπικό αλλά ιδεολογικά συγκροτημένο - και ως εκ τούτου «προοπτικάτο» - κόμμα των Οικολόγων Πρασίνων.

Το ίδιο δεν ισχύει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ.Τσίπρας απέρριψε, μεν, την πρόσκληση του κ.Παπανδρέου αλλά γνωρίζει ότι βρίσκεται λίγο-πολύ στη θέση που βρισκόταν ο κ.Καραμανλής το 2007. Έχει μία δεύτερη - και ίσως τελευταία - ευκαιρία. Με τον ίδιο τρόπο που η κάλπη του 2004 είπε στον κ.Καραμανλή «προχώρα ελεύθερα», οι δημοσκοπήσεις του 2008 ψιθύρισαν «Αλέξη σε ακούμε» στον φρέσκο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή, όμως, το δίδυμο Αλέξη-Αλέκου δεν διατύπωσε πρόταση αλλά άρνηση, το δημοσκοπικό 15% έγινε ένα εκλογικό 4,5%, ποσοστό που προσφέρει σήμερα στον κ.Τσίπρα ένα δεύτερο βήμα, αυτή τη φορά εντός Βουλής, για να ακουστεί καθαρότερα. Αν έχει κάτι νέο να πει...

Στις περιπτώσεις του ΚΚΕ και του ΛΑΟΣ, τα ποσοστά τους επιβεβαιώνουν τη συμμετρία στις παρυφές του πολύχρωμου πολιτικού μας συστήματος. Είτε πρόκειται για