Ο λόγος είναι απλός: Σε μια «κλειστή» διαδικασία εκλογής προέδρου, το πλεονέκτημα βρίσκεται στο στρατόπεδο της Ν. Μπακογιάννη, της οποίας ο μηχανισμός εκλογής είναι πιο ετοιμοπόλεμος. Αντίθετα, ο κύριος Σαμαράς- που θεωρείται ο κύριος εκφραστής του λεγόμενου «Καραμανλικού» στρατοπέδου- και ο κ. Αβραμόπουλος είναι στη διαδικασία επαφών, συνομιλιών και έχουν ακόμη στα σκαριά τους δικούς τους μηχανισμούς. Και είναι πολύ αμφίβολο αν θα καταφέρουν σε λιγότερο από ένα μηνά, μέχρι το συνέδριο, να στρατολογήσουν στις τάξεις τους ικανό αριθμό συνέδρων, ώστε να αντιπαρατεθούν με το μέτωπο Μπακογιάννη.
Η ισχύς του συντεταγμένου Μητσοτακικού- μην απατώμαστε- μηχανισμού θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όπως φάνηκε και από τις εθνικές εκλογές, όπου η κ. Μπακογιάννη και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είχαν εξαίρετες εκλογικές επιδόσεις. Αντίθετα, προβεβλημένα στελέχη της καραμανλικής παράταξης δεν εξελέγησαν, με αποκορύφωνα τον Γραμματέα του Κόμματος κ. Λ. Ζαγορίτη! Ας θυμηθούμε ότι η κ. Μπακογιάννη και ο κ. Καραμανλής έγιναν μέλη του κόμματος την ίδια εποχή και η κ. Μπακογιάννη έλαβε 324 ψήφους ενώ ο κ. Καραμανλής 300!
Φαίνεται λοιπόν ότι ο κ. Καραμανλής είτε δεν επιθυμεί μεγάλες αλλαγές στο κόμμα το οποίο αφήνει σε συντρίμμια, είτε έχει ήδη αποφασίσει ότι το καλύτερο για την παράταξη θα ήταν να πάρει το δαχτυλίδι της διαδοχής η κ. Μπακογιάννη. ’λλωστε, οι άλλοι δύο βασικοί δελφίνοι- ας αφήσουμε παρακαλώ εκτός του πλαισίου αναφοράς τον «Ζορό (υπέρ λαού και παράταξης) κ. Ψωμιάδη- υπήρξαν και οι δύο μαύρα πρόβατα του κόμματος. Ο ένας έφυγε από το Μητσοτακικό μαντρί, ρίχνοντας την κυβέρνηση- που άλλωστε μπορεί να έπεφτε και μόνη της, γεγονός που κανείς στο Μητσοτακέϊκο δεν πρόκειται να το ξεχάσει-, έκανε δικό του κόμμα, εξελέγη βουλευτής και όταν ο λαός σταμάτησε να τον επιδοκιμάζει, επέστρεψε στο μαντρί για να ξαναπάρει υπουργικό θόκο πρόσφατα. Μάλιστα με επιλογή του κ. Καραμανλή σε θέση που του εξασφάλιζε προβολή και αφθαρσία. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του απλού νεοδημοκράτη εκλέκτορα.
Ο δεύτερος, όντας αξεπέραστος στις δημόσιες σχέσεις, αφού σύστησε δικό του κόμμα, θυμήθηκε ότι ξέμεινε από οικονομική αρωγή και μετά από καιρό επέστρεψε στη «μεγάλη κεντροδεξία παράταξη» για να διακριθεί στους κόλπους της. Όντας λαμπρός υπουργός Υγείας, κατάφερε να ανασυστήσει εκ βάθρων το ΕΣΥ και τα νοσοκομεία, βαπτίζοντας τα ράντζα «επικουρικές κλίνες» και κατεπέκταση τους διαδρόμους «επικουρικούς θαλάμους νοσηλείας». Εισάγοντας δηλαδή βαθιές τομές στη δημόσια υγεία, κάτι που ενδεχομενώς να βαρύνει στη συνείδηση των εκλεκτόρων.
Είναι εύκολο λοιπόν να σκεφτεί κάποιος πολλούς λόγους για τους οποίους η κ. Μπακογιάννη είναι προτιμότερη- ακόμη και για έναν Καραμανλή- για το χρίσμα, απ ότι δύο απολωλότα πρόβατα που έτυχε να βρουν ύστερα το δρόμο τους. ’λλωστε τα κόμματα δεν είναι εκκλησίες να συγχωρούν πάντα τους αμαρτωλούς, πολλώ δε μάλλον να τους προσφέρουν το μόσχο το σιτευτό (βλ. την ηγεσία της παράταξης).
Αν και ακούγεται έντονα η υποφηφιότητα Σπηλιωτόπουλου και αυτή του κ. Μεϊμαράκη, αυτές δεν είναι ακόμη επίσημες. Ο πρώτος ανήκει στη γενιά των 40ρηδων. Ωστόσο, δεν έχει δώσει δείγματα ηγετικών ικανοτήτων παρά το γεγονός ότι διαθέτει ένα πειστικό και μετριοπαθή κεντροδεξιό λόγο. Ας μην ξεχνάμε ότι το ίδιο το Καραμανλικό περιβάλλον είχε επιβάλλει την αποπομπή του από κυβερνητικό εκπρόσωπο και στενό συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελαν να τον ξαναδουν απέναντί τους κι ως εκ τούτου θα τον πολεμήσουν λυσσαλέα, καθώς ήδη από τη Δευτέρα περιρέουν στην Αττική ατμόσφαιρά σχόλια περί φωτογραφήσεων και σκαφών αναψηχής.
Ο δεύτερος γνωρίζει ότι είναι ρυθμιστής των εξελίξεων και παρά το ότι μαζεύονται υπογραφές για την υποψηφιότητά του, παραμένει σφίγγα, ενδεχομένως κάνοντας υπολογισμούς για τις επόμενες κινήσεις του. Το γεγονός ότι γενικά ο κ. Μεϊμαράκης είναι πολιτικός χαμηλών τόνων και προφίλ, κάνει αρκετούς να σκέπτονται ότι ενδεχομένως τελικά να προτιμήσει να παραμείνει ένας πανίσχυρος «δεύτερος», παρά ένας αδύναμος και υπό προθεσμία