Θέλω να πω, πως μέτρα τα οποία είχαν στόχο, την εφαρμογή απλών ευνόητων κανόνων για την άσκηση χρηστής διοίκησης, είναι το αυτονόητο και όχι μεταρρύθμιση

Για να γίνω πιο σαφής παραθέτω τι είναι μεταρρύθμιση σύμφωνα με την ελληνική λεξικογραφία:

“Η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του μεταρρυθμίζω• η εφαρμογή διαφορετικών συστημάτων, μεθόδων κτλ. σε ένα σύνολο, θεσμό κτλ. επιδιώκοντας αλλαγή προς το καλύτερο”

Ειλικρινά ψάχνω να βρω έναν τομέα ή ένα ζήτημα όπου να έγινε κάποια μεταρρύθμιση. Και δεν μιλώ για τομείς όπου αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ήταν είτε ήδη δρομολογημένες, λόγω σύγκλισης με την ΕΕ. Μιλώ για πολιτικά οικειοθελείς μεταρρυθμίσεις που θα βελτίωναν την καθημερινότητα του έλληνα πολίτη. Που θα μεταρρύθμιζαν αποφασιστικά και αποτελεσματικά την Δημόσια Διοίκηση, την Παιδεία, την Υγεία. Που θα δημιουργούσαν ρήξη, διάλυση και ανασύνθεση των μεταρρυθμισμένων χώρων δίνοντας τους μακρόπνοη προοπτική και υγιή μακροβιότητα δεκαετιών.

Ιστορικά, μεταρρυθμίσεις ήταν αυτή τουΠαπανούτσου στην Παιδεία, Η εφαρμογή της Δημοτικής Γλώσσας από τον κ. Ράλλη, το ΕΣΥ του κ. Γεννηματά, τα ΚΕΠ του κ. Σημίτη. Οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι μία ακόμη σημαντικότατη μεταρρύθμιση. Το σχέδιο Καποδίστριας το ίδιο, ( έστω και με τις όποιες αδυναμίες του).

Και για να μην αδικώ κανέναν, η επιχειρηθείσα ενοποίηση των ταμείων από την απελθούσα Κυβέρνηση, ήταν μία πολύ σημαντική μεταρρύθμιση, όπως επίσης και ο διαχωρισμός των κλάδων υγείας και συντάξεων, ώστε να εξασφαλισθεί η μακροημέρευση τους.

Δεν πιστεύω όμως να θεωρεί κάποιος ασφαλιστική μεταρρύθμιση κάτι που αντέχει τέσσερα με πέντε χρόνια, όπως οι αλλαγές στο ασφαλιστικό.

Και φθάνοντας στο σήμερα, βλέπουμε πως μία άλλη μεγάλη μεταρρύθμιση έρχεται να συντελεστεί, της οποίας το μέγεθος δεν προλάβαμε να συναισθανθούμε, λόγω των αλλεπάλληλων εκπλήξεων αυτής της πρώτης εβδομάδας που πολύ έξυπνα, χαρακτήρισε ως Πόλεμο των Έξι ημερών, ο πολιτικός αναλυτής κ. Γιώργος Σεφερτζής.

Πρόκειται για την ανοικτή προκήρυξη όσον αφορά την κάλυψη θέσεων των Γ.Γραμματέων των Υπουργείων. Μην βιαστείτε να πείτε πως αυτό γινόταν ήδη σε κάποιες ΔΕΚΟ. Στην δημόσια διοίκηση, με εξαίρεση τις Μ.Ο.Δ και τους Διοικητές Νοσοκομείων, ουδέποτε τόσο υψηλές θέσεις καλύφθηκαν με αυτόν τον τρόπο.

Ουσιαστικά ο κ. Παπανδρέου κάνει μία βαθύτατη τομή στην Δημόσια Διοίκηση, αναθέτοντας την διοίκηση των Υπουργείων και σε εξωτερικούς. Μέχρι τώρα οι Γ. Γραμματείς ανήκαν στον κομματικό μηχανισμό. Αυτό είχε μια λογική, αφού οι γενικοί γραμματείς καλούνταν να εφαρμόσουν την κυβερνητική πολιτική. Ωστόσο πέραν τούτων είχαν να τρέξουν και τις διοικητικές υπηρεσίες των Υπουργείων τους.

Με τη νέα ρύθμιση,  το τρέξιμο των υπουργείων φεύγει από τους Υπουργούς στους οποίους μένει η ευθύνη της άσκησης και υλοποίησης του κυβερνητικού προγράμματος. Ουσιαστικά με εξωτερικούς και εκτός κομματικών τειχών Γενικούς Γραμματείς, δημιουργείται κάτι ανάλογο με έναν ας το πούμε "πληρεξούσιο διοικητικό υπουργό", θεσμός που υπάρχει τόσο στην Αγγλία ( θυμάστε to Yes Minister; ) και στη Γαλλία.Αναμφίβολα έτσι δουλεύει και όλη η Ευρώπη.

Το καλύτερο, όπως ευελπιστώ, είναι πως οι Γ.Γ δεν θα αλλάζουν με τις αλλαγές Υπουργών, παρά μόνον εάν αποδειχθούν εντελώς ακατάλληλοι. Έτσι εξασφαλίζεται μία συνέχεια Δημόσιας Διοίκησης και δημιουργείται σταδιακά ένας λειτουργικός ιστός, ενώ δεν θα χάνεται πολύτιμος χρόνος σε εκ νέου ενημερώσεις, επιλογές νέων συνεργατών, νέων συμβούλων κλπ κλπ.

Σίγουρα πάντως υπάρχει μία δικαιολογημένη καχυποψία, αφού μέχρι τώρα οι παντοδύναμοι κομματικοί μηχανισμοί επέβαλαν τους κανόνες του παιχνιδιού συχνά με ολέθρια αποτελέσματα. Σίγουρα μπορεί να γίνουν και λανθασμένες επιλογές αν και αυτό θα κριθεί από το αποτέλεσμα του έργου των επιλεχθέντων.

Γι'αυτό ίσως, θα πρέπει οι κρίνοντες του υποψηφίους, να μην περιορίζονται μόνο στο επιτελείο του κ. Παμπούκη.

Δόκιμο θα ήταν στους κρίνοντες τα βιογραφικά να είναι για παράδειγμα ο Πρόεδρος του ΑΣΕΠ. η κάποιο στέλεχο