Είναι αναγκαίο λοιπόν να σημειώσει κανείς ότι τα καταστατικά δεν αποτελούν εχέγγυα ιερότητας, ούτε έχουν καμία αξία ως ιερά κείμενα, χωρίς τους ανθρώπους να τα πιστεύουν και να τα στηρίζουν. Γι’ αυτό άλλωστε και οι υποψήφιοι ζητούν την παρουσία του κ. Καραμανλή για να λειτουργήσει ως εγγυητής της διαδικασίας εκλογής νέου προέδρου και όχι απλά το καταστατικό το οποίο- όσο κι αν θέλου να το περιβάλλουν με μια μεταφυσική αύρα- δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά δεσμεύσεων των στελεχών ενός κόμματος σε μια δεδομένη χρονική στιγμή.

Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με ένα κείμενο ρυθμίσεων, που επιβάλει συγκεκριμένες συμπεριφορές, σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές μέσα στον κομματικό βίο. Η σημασία του λοιπόν είναι λιγότερο ουσιαστική και περισσότερο συμβολική: Συμβολική της εκούσιας στράτευσης μιας σειράς ανθρώπων σε συγκεκριμένους στόχους όπως αυτοί περιγράφονται στις γραμμές του καταστατικού. Με βάση αυτή την προσέγγιση, η παραβίαση- η πιο εύστοχα- η υπέρβαση των αρχών του Καταστατικού δεν αποτελεί πράξη κομματικής ιεροσυλίας, αλλά πράξη υπέρβασης, που εδραιώνει μια νέα ισορροπία μέσα από την οποία θα μπορεί να εκφράζεται με μεγαλύτερη σαφήνεια και καθαρότητα ένα μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης «βάσης» ενός κόμματος.  Ότι δηλαδή συμβαίνει αυτή την ώρα με τη Νέα Δημοκρατία.

Έτσι, στην περίπτωση αυτή η υπέρβαση είναι αναγκαία καθώς η συμμετοχική δημοκρατία την επιβάλει ενώ η διεύρυνση της εκλογικής βάσης αποτελεί και κύριο νομιμοποιητικό μοχλό της όλης διαδικασίας εκλογής. Υπό αυτή την έννοια, και η ηγεσία του κόμματος (δηλ. ο κ. Καραμανλής) θα πρέπει να κάνει αυτό που δεν κατάφερε να κάνει εδώ και αρκετά χρόνια ως πρωθυπουργός, δηλαδή να αφουγκραστεί τη βάση του κόμματος αλλά και της κοινωνίας. Να προωθήσει δηλαδή αλλαγές στο καταστατικό.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ως πρότυπο εκλογής του νέου Προέδρου προβάλλεται από πολλά στελέχη της ΝΔ η διαδικασία εκλογής του Γ. Παπανδρέου από την διευρυμένη βάση του ΠΑΣΟΚ, από μέλη αλλά και από «φίλους». Μια επιλογή που κερδίζει περισσότερους οπαδούς κάθε μέρα στην ΝΔ.

Ύστερα από τα παραπάνω είναι προφανές ότι είναι ιστορικά λανθασμένη η επιλογή του κ. Καραμανλή να φύγει στις 7 Νοεμβρίου «ότι και να γίνει» αφήνοντας πίσω του πολιτικά συντρίμμια, ένα απαρχαιωμένο πολιτικά καταστατικό και πολιτικούς- αγρίμια, έτοιμους να κατασπαράξουν τις σάρκες του στον αγώνα της διαδοχής. Ενώ θα έπρεπε πρώτα να φροντίσει να γίνει συνέδριο για να βρεθούν τα αίτια της ήττας, να αναπροσαρμοστούν οι ιδεολογικές γραμμές του κόμματος, να αλλάξει το καταστατικό σύμφωνα με τις νέες πολιτικές επιταγές και ύστερα να αναζητηθεί ο νέος ηγέτης που ανταποκρίνεται στο καινούριο ιδεολογικό προφίλ της παράταξης.

Εν ολίγοις, το «αναλαμβάνω την ευθύνη της ήττας και φεύγω άρον-άρον από την πολιτική ζωή του τόπου» και αφήνω το Καταστατικό ως μπούσουλα για όλα τα υπόλοιπα, δεν είναι ο πολιτικά ορθός τρόπος ανάληψης ευθυνών. Δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει. Και ανοίγει το δρόμο για μια σύγκρουση εξουσίας κομματικών φατριών που θα φέρει το κόμμα πολύ πίσω. Σε μια κρίση που απ’ ότι φαίνεται θα πάρει πολύ καιρός για να ξεπεραστεί.

Μάνος Ρούσσος
[email protected]