Το σημερινό θέμα αφορά τον νέο υπουργό Πολιτισμού. Το κ. Γερουλάνο, που αποτελεί μία από τις ευχάριστες – κατά την άποψη μου - εκπλήξεις αυτής της Κυβέρνησης. Δεν θα σταθώ ούτε στο ότι είναι χορτασμένος μεγαλοαστός, ούτε πως μεγαλώσε μέσα στον πολιτισμό λόγω της οικογενειακής σχέσης με το Μουσείο Μπενάκη. Θα σταθώ σε δύο ομιλίες του. Την πρώτη του στη Βουλή και στην τελευταία του, την Παρασκευή στη Θεσαλλονίκη, απ όπου θα σταχυολογήσω  αντίστοιχα δύο αποσπάσματα.

H  συντηρητική νοοτροπία των τελευταίων ετών θέλει: Την εικόνα να επιβάλλεται πάνω στην ουσία. Τον θόρυβο να επιβάλλεται πάνω στην σκέψη. Την ύλη πάνω στην ποιότητα. Την γραφειοκρατία πάνω στη δημιουργία. Την συντεχνία και το ρουσφέτι να επιβάλλονται πάνω στην τέχνη και τον αθλητισμό. Την λογική του τσιμέντου πάνω στο περιβάλλον. Το χρήμα να επιβάλλεται πάνω στον άνθρωπο. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματά μας ισοπεδώνονται. Και σήμερα βρισκόμαστε στην αρχή μιας σκληρής μάχης. Μιας μάχης διατήρησης και ανάδειξης του χαρακτήρα και της ταυτότητάς μας. Μιας μάχης επιβίωσης του ειδικού απέναντι στο γενικό. Του ιδιαίτερου απέναντι στο ουδέτερο. Του όμορφου απέναντι στην αισθητική του μαζικού και των πολυεθνικών. Των αξιών απέναντι στην παντοκρατορία του χρήματος. Εμείς βλέπουμε αυτή τη μάχη ως μία μοναδική ευκαιρία να εμπνευστούμε από αυτά που έχουμε. Να δημιουργήσουμε αυτό που μας εκφράζει. Και να ακουστούμε ξανά σε όλο τον κόσμο.

Θα μου πείτε αυτά μπορεί να τα πει ο καθένας. Συμφωνώ, όμως τα παρακάτω δεν θυμάμαι ποτέ να έχω ακούσει από στόμα Υπουργού, ούτε καν από διοικητικό αξιωματούχο:

Παρόλο που εκπροσωπώ την κυβέρνηση, προέρχομαι από τον δικό σας κόσμο, τον κόσμο των επιχειρήσεων. Έχω προσλάβει και έχω απολύσει. Έχω τρέξει μισθοδοσία. Έχω συντάξει προϋπολογισμό για τους μετόχους μου και έχω παρουσιαστεί μπροστά τους για να τους εξηγήσω όχι μόνο τι πήγε σωστά αλλά και τι πήγε λάθος. Έχω δημιουργήσει πλούτο αλλά έχω δει μπροστά μου και το άσχημο πρόσωπο του δικαστικού κλητήρα για μια ακάλυπτη επιταγή. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, χρειάστηκε να μάθω γρήγορα τι σημαίνει να λειτουργεί μια Ελληνική επιχείρηση στη συχνά ασφυκτική αγκαλιά του Ελληνικού κράτους, της Ελληνικής πολιτείας, της Ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης, της Ελληνικής νομοθεσίας. Γνώρισα και γνωρίζω τις αγκυλώσεις, τις επικαλύψεις, το δαιδαλώδη κόσμο της Ελληνικής γραφειοκρατίας. Γνώρισα την καχυποψία και συχνά την άρνηση απέναντι σε κάθε δημιουργία. Γνώρισα το γρηγορόσημο, το μυστήριο κόσμο της εφορίας, τον απόμακρο κόσμο του Συμβουλίου της Επικράτειας, τις καθυστερήσεις στο ΚΑΣ. Γνώρισα πως το Ελληνικό κράτος μπορεί να γονατίσει και να ευτελίσει το μεγάλο όραμα ενός Έλληνα δημιουργού. Όσο γρήγορα έμαθα αυτόν τον σκληρό για τις επιχειρήσεις κόσμο, έμαθα και έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο πελατειακές σχέσεις, χωρίς σύνορα μεταξύ πολιτικής και επιχειρήσεων. Έναν κόσμο γεμάτο δωράκια και χατίρια, γεμάτο φωτογραφικές ρυθμίσεις και τροπολογίες, γεμάτο αθέατες χειραψίες. Ξέρω τι είναι να διεκδικείς κονδύλια από την Ε.Ε. και λίγο χρόνο μετά να ζητάς τη στήριξη της πολιτείας, όταν αντιμετωπίζεις την υπερπροσφορά στην οποία και εσύ συνέβαλες.
Γνώρισα τον κόσμο των τραπεζών που ενίοτε αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν με βάση επιχειρηματικά σχέδια και προτιμούν να χρηματοδοτούν με βάση προσωπικές σχέσεις και προσωπικές εγγυήσεις. Χειρότερο όμως είναι ότι έχω δει ιδιοκτήτες να πλουτίζουν σε βάρος μικρομετόχων και εργοδότες να εκμεταλλεύονται τον εργαζόμενο. Γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει μαύρη εργασία και καταπάτηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων. Είμαι εδώ για να σας πω ότι γνωρίζω και την κατάσταση και τι τραβάτε.

Από τα παραπάνω, νομίζω πως όσα λέει και πρεσβεύει ο νέος Υπουργός, είναι το καλύτερο επιχείρημα πως τελικά, πέραν της Δικαιοσύνης καλό θα είναι και στην Πολιτική στην κρίση μας να λαμβά