Όταν ένας πρωθυπουργός επισκέπτεται μία χώρα ακολουθούμενος από 10 υπουργούς και αρκετές δεκάδες επιχειρηματίες, είναι φανερό ότι θέλει να συνάψει κάποιες συμφωνίες συνεργασίας, τόσο σε διακρατικό, όσο και σε ιδιωτικό επίπεδο. Ο Ερντογάν μάλιστα, που η μέχρι τώρα πορεία του δείχνει ότι δεν είναι τυχαίος πολιτικός, φρόντισε να δημιουργήσει και κάποιες ευνοϊκές προϋποθέσεις για τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης. Εξέδωσε απόφαση προς τα όργανα και τις υπηρεσίες του τουρκικού κράτους να συμπεριφέρονται με ίσους όρους προς τους τούρκους πολίτες που δεν είναι μουσουλμάνοι και δεν θα επισκεφθεί την Θράκη. Δεν είναι μικρά βήματα αυτά όταν είναι γνωστά τα προβλήματα και η μάχη που δίνει με το «βαθύ κράτος» στη χώρα του.
Το λυπηρό είναι ότι υπάρχουν κόμματα και άτομα της κεντρικής πολιτικής σκηνής που έχουν ήδη ορθώσει το «ανάστημά» τους προκειμένου να αποκρούσουν την τουρκική εισβολή, όπως αντιλαμβάνονται την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν. Πρώτο από όλα το «πατριωτικό» ΚΚΕ, που προσπαθεί μετά μανίας να κατεδαφίσει τον τουρισμό και ό,τι άλλο απομένει στην ελληνική οικονομία. Τα στελέχη του προβάλλουν αδιανόητα επιχειρήματα, όπως ότι δεν θέλουν ελληνοτουρκική προσέγγιση βασισμένη σε επιχειρηματικές συνεργασίες ερήμην των δύο λαών, ή ότι όλα αυτά γίνονται υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ, ή τέλος υπάρχουν πολλά γκρίζα και θολά σημεία στις συνομιλίες που θα γίνουν. Λες και προεξοφλούν εκ των προτέρων ότι η ελληνική κυβέρνηση πάει στις συνομιλίες για να «πουλήσει» κυριαρχικά δικαιώματα…
Την αντίθεση του ΚΚΕ στην επίσκεψη την πλαισιώνουν πρώην πολιτικοί, πρώην αριστεριστές, δημοσιογράφοι και άτομα όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, στενός συνεργάτης του Α. Σαμαρά, που τάχθηκε υπέρ της αναβολής της με το επιχείρημα ότι είμαστε αυτή την εποχή σε πολύ αδύναμη θέση, που σημαίνει ότι δεν θα μπορούμε να αντισταθούμε στις απαιτήσεις των τούρκων. Μπούρδες και κουραφέξαλα, γιατί με αυτό το σκεπτικό, η Ελλάδα θα έπρεπε να κλειστεί στο καβούκι της, να κατεβάσει τα στόρια σε πόρτες και παράθυρα και να μη μιλάει σε κανένα. Γίνονται αυτά; Αλλά είναι επίσης δυνατόν να έχει ο Α. Σαμαράς τέτοιους συνεργάτες; Θα μου πείτε είναι, αφού στρέφει με τα χίλια τη Ν.. προς τη λαϊκή δεξιά.
Από όλα προκύπτει βέβαια και ένα τελικό ερώτημα. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον πατριωτισμό μιας κυβέρνησης που εκλέχτηκε πριν από μερικούς μήνες με διαφορά 10 ποσοστιαίων μονάδων, τότε γιατί υπάρχουμε σαν κράτος; Και σε κάθε περίπτωση, μακάρι να γίνουν τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα και ακόμη περισσότερο, μακάρι να υπογραφεί συμφωνία μείωσης των εξοπλισμών!
Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό θα το έγραφε πολύ καλύτερα και πιο εμπεριστατωμένα ο αδικοχαμένος συνάδελφος Μάνος Ρούσσος, που είχε ειδικευθεί και παρακολουθούσε στενά τις εξελίξεις στην Τουρκία και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δυστυχώς, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Ο Μάνος θα λείψει από την ελληνική δημοσιογραφία και από εμάς.