Το πρώτο σενάριο είναι να κερδίσει τις εκλογές ο Αντώνης Σαμαράς και να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ και πιθανώς με τη ΔΗΜΑΡ, ή στελέχη άλλων κομμάτων (π.χ. Δράση). Σε αυτό το σενάριο, οι Ευρωπαίοι είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν οριακές αλλαγές στο Μνημόνιο και επέκταση του χρονοδιαγράμματος προσαρμογής. Η ειρωνεία είναι ότι η νίκη Σαμαρά (τον οποίο μέχρι πριν λίγους μήνες οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν να βλέπουν στα μάτια τους) θα χαιρετιστεί ως μεγάλη ευρωπαϊκή νίκη. Αυτό το σενάριο εξασφαλίζει την παραμονή μας στο ευρώ, υπό τρεις προϋποθέσεις (δεν χρειάζεται να ισχύουν και οι τρεις όμως): είτε η νίκη είναι μεγάλη και αποφασιστική, απονομιμοποιώντας τις αντιδράσεις των συντεχνιών και του ΣΥΡΙΖΑ στις διαρθρωτικές αλλαγές που προβλέπει για το εξής το Μνημόνιο. Είτε η κοινωνία αποφασίζει ότι αποδέχεται τα μέτρα και αντιλαμβάνεται ότι η Ευρώπη είναι ο μοναδικός δρόμος για την έξοδο από την κρίση. Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και δείχνει ανοχή στα μέτρα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει στα κάγκελα και μετά από μια ήττα του στις εκλογές, τότε το Μνημόνιο θα καταρρεύσει εντός των επομένων μηνών και η Ελλάδα θα βγει εκτός ευρώ, είτε το φθινόπωρο, είτε στις αρχές του νέου έτους.
Το δεύτερο σενάριο είναι να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές και να καταγγείλει το Μνημόνιο. Σε αυτήν την περίπτωση, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα για την επόμενη μέρα. Το ένα προβλέπει επιδρομή την επόμενη μέρα στις τράπεζες από πανικόβλητους καταθέτες (ορισμένοι εκ των οποίων μάλιστα θα έχουν ήδη ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ). Η ΕΚΤ αρνείται να βάλει πλάτη (αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει καταγγείλλει το Μνημόνιο) και όλα ουσιαστικά τελειώνουν το απόγευμα της Δευτέρας, 18 Ιουνίου με κατάρευση του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να μην έχουμε μεν επιδρομή στις τράπεζες, αλλά στο επόμενο Eurogroup (21 Ιουνίου) αποφασίζεται η αναστολή της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας από τα χρήματα του μηχανισμού στήριξης. Ελλείψει ρευστότητας, η Ελλάδα αναγκάζεται να τυπώσει υποσχετικές έναντι οφειλών σε ευρώ (IOUs). Οι υποσχετικές αυτές αποκτούν ισοτιμία και μετατρέπονται σταδιακά σε νέο νόμισμα. Το πιθανότερο είναι ότι η ΕΚΤ συνεχίζει να στηρίζει κάπως τις ελληνικές τράπεζες, με εγγύηση μέρους των καταθέσεων σε ευρώ, εφόσον τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιλέξει τη μετωπική σύγκρουση με τους εταίρους μας. Έτσι, η μετάβαση στο νέο νόμισμα είναι πιο ομαλή. Διαφορετικά, καλύτερα να αγοράσουμε ξηρά τροφή από τώρα. Στο μεταξύ, η ελληνική έξοδος λειτουργεί ως καταλύτης για να ξεκινήσει με ταχύτατα βήματα η πολιτική, οικονομική, και τραπεζική ενοποίηση της υπόλοιπης Ευρωζώνης, με ιστορικές αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής της 28ης Ιουνίου. Εκδίδονται ευρωομόλογα και μέχρι τότε η ΕΚΤ παρέχει απεριόριστη στήριξη σε Ιταλία και Ισπανία.
Το τρίτο σενάριο είναι να εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να κάνει κωλοτούμπα, δηλαδή να μην καταγγείλλει το Μνημόνιο. Σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει και πάλι να εφαρμοστεί το Πρόγραμμα, μετά από διακοσμητικού χαρακτήρα παραχωρήσεις, όπως και στο σενάριο ένα. Η στάση της κοινωνίας είναι και πάλι μείζονος σημασίας για την επιτυχία του προγράμματος. Και πάλι, όπως στο σενάριο δύο, προχωράει η πολιτική, οικονομική και τραπειζική ενοποίησης της Ευρώπης. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν είμαστε στην απέξω.
Το τέταρτο σενάριο είναι να καταγγείλλει το Μνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ και παρόλα αυτά να συνεχίσουν οι Ευρωπαίοι να μας τα σκάνε, ώστε να παραμείνουμε στο ευρώ. Η υλοποίηση αυτού του σεναρίου δεν προκύπτει από καμία επίσημη ή ανεπίσημη δήλωση Ευρωπαίου αξιωματούχου. Μόνο στην Ελλάδα το συζητάμε. Ακόμη και αν οι Ευρωπαίοι ήθελαν να κρατήσουν ενωμένη την ευρωζώνη, αποκλείεται να μπορούσαν να πείσουν ψηφοφόρους και βουλευτέες σε 16 κοινοβούλια να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν χωρίς καμία προϋπόθεση. Ήδη θεωρούν ότι τα τεράστια δάνεια με 2,8% επιτόκιο, 30 χρόνια περίοδο αποπληρωμής και διαγραφή μέρους του χρέους είναι σκανδαλώδεις παραχωρήσεις προς την Ελλάδα. Εξάλλου, αν η Ελλάδα δεν δεσμευτεί ότι σε εύλογο χρόνο θα μηδενίσει το έλλειμμά της και θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της, τότε θα είναι σαν να ζητάει από τους Ευρωπαίους να τη χρηματοδοτούν για πάντα (αφού οι αγορές πια δεν χρηματοδοτούν τα ελλείμματά μας πια). Ακόμη και ο Τσίπρας να ήταν καγκελάριος της Γερμανίας, δεν θα αποδεχόταν κάτι τέτοιο....
Τέλος, υπάρχει και το σενάριο να συμβεί κάτι πριν τις εκλογές, όπως μία τραπεζική επιδρομή και πάλι από τους ίδιους που κατά τ’ άλλα είναι επαναστάτες και θέλουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την περίπτωση, η ευρωζώνη δεν θα έχει ούτε τα μέσα, ούτε τη θέληση να μας βοηθήσει, αφού δεν θα ξέρει τι θα γίνει στις εκλογές...
Νικηφόρος Μαλεβίτης