Στο άρθρο με τίτλο «Η ιστορία δείχνει γιατί η Γερμανία πρέπει να βοηθήσει την Ελλάδα» ο κ. Σφακιανάκης σημειώνει ότι «η καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ άνοιξε επιτέλους την πόρτα για ένα πιθανό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, ωστόσο μόνο σε μερικά χρόνια από σήμερα. Καθώς λοιπόν οι Γερμανοί αποφασίζουν ποιο ειναι το σωστό να πράξουν, θα πρέπει να ρίξουν μία ματιά στη δική τους ιστορία» και τονίζει: «Όπως υποδεικνύει η κ. Μέρκελ σε συνέντευξή της στην Bild στις 2 Δεκεμβρίου, εάν επιτρέψουν την Ελλάδα να κηρύξει πτώχευσει, αυτό θα προκαλέσει ζημίες στην οικονομία και τα πολιτικά συμφέροντα της Γερμανίας. Οι οικονομίες των εμπορικών εταίρων στην Ευρώπη μπορεί να καταρρεύσουν, μία εξέλιξη που θα κοστίσει στη Γερμανία πολύ πιο ακριβά από την άρνηση να δώσουν 'συγχώρεση' στο ελληνικό χρέος».

«Η Γερμανία έχει ηθική υποχρέωση να βοηθήσει όπως ακριβώς έπραξαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, όταν βοήθησαν τη Γερμανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την ιστορία αυτή φαίνεται πως πολλοί την έχουν ξεχάσει. Όσοι την ανακαλέσουν μπορεί να ανατρέψουν την εσφαλμένη εντύπωση για τους ενάρετους Γερμανούς και τους ανάξιους Έλληνες". υπογραμμίζει ο  Έλληνας οικονομολόγος και συμπληρώνει:

Η Συμφωνία του Λονδίνου
"Υπό την αιγίδα των ΗΠΑ η εισαγωγή του γερμανικού μάρκου το 1948 έσβησε το μεγαλύτερο μέρος από το εγχώριο χρέος της Γερμανίας, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, που αντιστοιχούσε με το τετραπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας το 1938. Η κίνηση αυτή βοήθησε τη Γερμανία να κάνει μία νέα αρχή και να ξεκινήσει το οικονομικό της θαύμα, που όλοι μας ακόμη θαυμάζουμε.

Με την εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ, οι εταίροι των ΗΠΑ παραιτήθηκαν από το δικαιώματά τους στο γερμανικό χρέος, ενώ αναβλήθηκε και η πληρωμή τόκων την περίοδο 1947 - 1952. Το 1953 οι ΗΠΑ επέβαλαν επίσης τη Συμφωνία του Λονδίνου για τηδιαγραφή του εξωτερικού χρέους της Γερμανίας.

Ο Άλμπρεχτ Ριτσλ οικονομικός ιστορικός του London School of Economics, εκτιμά ότι η συνολική διαγραφή χρεών της Γερμανίας από το 1947 μέχρι το 1953 αντιστοιχούσε στο 280% του ΑΕΠ της το 1950, ενώ συγκριτικά, στην Ελλάδα έχει δοθεί βοήθεια που αντιστοιχεί με το 200% του ΑΕΠ από το 2010.

Η Ελλάδα επίσης συνεισέφερε στη μεταπολεμική διαγραφή του γερμανικού χρέους. Οι υπογράφοντες τη συμφωνία του Λονδίνου, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, είχαν συμφωνήσει να μεταφέρουν τις απαιτήσεις για τις πολεμικές αποζημιώσεις και τα χρέηπου πραγματοποιήθηκαν μετά το 1933 μέχρις ότου ολοκληρώνονταν οι εργασίες συνεδρίου για την επανένωση της Γερμανίας. Το συνέδριο δεν έγινε ποτέ. Η Γερμανία κατέβαλε αποζημιώσεις σε χώρες τη δεκαετία του 1960, αν και πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι οφείλονται ακόμη αρκετά.

Η στήριξη της Γερμανίας τότε ήταν εξίσου επίμαχη όσο είναι στις μέρες μας η ελληνική διάσωση. Το γερμανικό φορολογικό σύστημα του 1950 ήταν ατελές - όπως σήμερα το ελληνικό. Οι δυσκολίες που ήταν σε εξέλιξη είχαν οδηγήσει σε μεγάλες μειώσεις των εσόδων, κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου».

Διαμαρτυρίες για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους

"Εκείνη την εποχή υπήρχαν αντίστοιχες κοινοβουλευτικές αντιδράσεις. Στο Κογκρέσο των ΗΠΑ αρκετοί διαμαρτυρήθηκαν για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών. Η γερμανική βουλή (Bundestag) αρχικά απέρριψε τη συμφωνία του Λονδίνου καθώς πολλοί βουλευτές διαφώνησαν με τις μεταπολεμικές πληρωμές στη Γαλλία, επειδή θεωρούσαν ότι αυτό θα νομιμοποιούσε τη γαλλική κατοχή γερμανικών εδαφών. Μετά από έντονες αμερικανικές πιέσεις, έγινε δεύτερη ψηφοφορία στη γερμανική βουλή (που κατέληξε σε θετική ψήφο".

Μάλιστα, ο κ. Σφακιανάκης αναφέρει: "Η συμφωνία του 1953 μείωσε το εξωτερικό χρέος της Γερμανίας κατά 50% και παρέτεινε την αποπληρωμή του για τρεις δεκαετίες. Επέτρεψε στη Γερμανία να επιστρέψει στις αγορές, να γίνει μέλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Τη δεκαετία του 1950, η υπόλοιπη δυτική Ευρώπη πάλευε με χρέη ανώτερα του 200% του ΑΕΠ, ενώ την ίδια περίοδο η Δυτική Γερμανία είχε τελικά χρέος μικρότερο από το 20% του ΑΕΠ.

Η Γερμανία οφείλει την οικονομική της επιτυχία στη μαζική διαγραφή των χρεών της το 1953, όπως επίσης και στην αποφασιστικότητα της αμερικανικής ηγεσίας για την ανοικοδόμησή της. Αυτή η γενναιοδωρία της έδωσε οδό διαφυγής από τη μη βιώσιμη κατάσταση των χρεών της. Οι Ευρωπαίοι γείτονές της, παράλληλα, απέκτησαν με αυτόν τον τρόπο ένα σταθερό και εύπορο εμπορικό εταίρο καθ' όλ την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και ύστερα. Η Γερμανία θα πρέπει να ενεργήσει σήμερα με την ίδια διορατικότητα για την Ελλάδα. Η απομείμωση του ελληνικού χρέους, θα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των ελλειμμάτων της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα θα εξαφανιζόταν οι αμφιβολίες για την Ισπανία, την Ιταλία και τη βιωσιμότητα του ευρώ".

Επιπλέον , ο Έλληνας οικονομολόγος τονίζει πως «οι  κριτικοι κατηγορουν του Έλληνες ότι είναι αργοί, διεφθαρμένοι και αντιτίθενται στις μεταρρυθμίσεις. Έχουν δίκιο. Ο Γερμανός Κόνραντ Άντενάουερ ήταν οραματιστής και ηγέτης, στοιχεία που δεν έχουν οι Έλληνες πολιτικοί. Η Ελλάδα πρέπει τώρα  να πατήσει στ απόδια της και να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και τουλάχιστον ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και η εύθραυστη κυβέρνησή του κανουν μία αργή πρόοδο, σε αντίθεση με τον άμοιρο και αναποφάσιστο Γιώργο Παπανδρέου.

Η γερμανική ρητορική του λάθους και του φταιξίματος, αγνοεί ότι η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της, που σημαίνει ότι οι όποιοι επιπλέον φόροι δεν μπορούν να εισπραχθούν και οι μισθοί δεν μπορούν να περικοπούν χωρίς κοινωνική αναταραχή. Η άνοδος της νεο-φασιστικής Χρυσής Αυγής, που έρχεται τρίτη στις δημοσκοπήσεις, είναι απειλή για τη δημοκρατία».

Οι χώρες μπορούν να αλλάξουν

Ωστόσο, όπως υποστηρίζει ο κ. Σφακιανάκης: «Οι χώρες μπορούν να αλλάξουν όταν βρίσκονται σε κρίση, κάτι που ξέρουν πολύ καλά οι Γερμανοί. Η εμπειρία της Γερμανίας την περίοδο του Μεσοπολέμου, που στιγματίστηκε από τις τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις που κλήθηκε να πληρώσει μετά την ήττα της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τους ανικανοποίητους δανειστές, οδήγησε σε κοινωνική αναταραχή και την άνοδο του φασισμού. Το Σχέδιο Μάρσαλ και η διαγραφή του χρέους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδιάστηκαν από τις ΗΠΑ, προκειμένου να αποφευχθεί η επανάληψη αυτής της πικρής εμπειρίας. Με αυτό τον τρόπο βοήθησαν να δημιουργηθεί μία διαφορετικη Γερμανία και μία διαφορετική Ευρώπη».