Ο κ. Σημίτης αμφισβητεί ευθέως τη ρήτρα της «μη διάσωσης», δηλαδή ότι ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να εγγυηθεί το χρέους ενός άλλου κράτους μέλους (bail out). Η πραγματικότητα εξαναγκάζει σε «μία αμοιβαία υποστήριξη, το εύρος της οποίας δεν μπορεί να προσδιοριστεί απλά μόνο μέσω των νομικών κειμένων» τονίζει ο πρώην πρωθυπουργός. Υποστηρίζει μάλιστα, πως έξοδος από την κρίση μπορεί να προέλθει μόνο μέσω μίας ριζικής μεταρρύθμισης της ΕΕ, «με τη φυγή προς τα εμπρός», που «πρέπει να οδηγήσει στην ενιαία οικονομική διακυβέρνηση και σε περισσότερη πολιτική ενοποίηση».

Ο κ. Σημίτης επικρίνει επίσης την πολιτική των αποφάσεων με απόλυτη ομοφωνία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, τονίζοντας ότι πρέπει να αποκτήσει τα μέσα εκείνα, που θα ακυρώνουν τις αποφάσεις ενός κράτους μέλους, που θα θέτουν σε κίνδυνο «την οικονομική σταθερότητα της Ευρωζώνης».
Επιπλέον, ο πρώην πρωθυπουργός εκτιμά οι ιδρυτές της νομισματικής ένωσης λανθασμένα πίστευαν, πως τα τραπεζικά ιδρύματα θα σταματούσαν εγκαίρως από μόνα τους τη χρηματοδότηση κρατών της Ευρωζώνης που ήταν υπερχρεωμένα. Η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της αγοράς να ρυθμίζουν τα πάντα ήταν υπερβολικά μεγάλη, καταλήγει ο κ. Σημίτης.