Από την πλευρά του ο κ. Σαμαράς επιλέγει να κτυπήσει στην καρδιά την κοινωνική αντιπολίτευση, ώστε να προλάβει νέες κινητοποιήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρωθυπουργικό επιτελείο, η απεργία των εργαζομένων στο μετρό θεωρείται μια πρώτη δοκιμασία, εν όψει ενός μπαράζ απεργιακών κινητοποιήσεων, λόγω της μεγάλης συμπίεσης των εισοδημάτων από 1η Ιανουρίου. Θεωρούν, μάλιστα, ότι αποτελεί μονόδρομο, καθώς μέσα από τη διαδικασία να μη δεχτεί η κυβέρνηση μισθολογικές εξαιρέσεις στο δημόσιο αποδεικνύει την αξιοπιστία της και στέλνει το μήνυμα σε όσους επιδιώκουν να ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας των διεκδικήσεων.

Ωστόσο, σύμφωνα με στελέχη της Ν.Δ., θεωρείται υψηλού ρίσκου η επιλογή του κ. Σαμαρά να έλθει σε σκληρή αντιπαράθεση με τους απεργούς και να στοχοποιήσει τους συνδικαλιστές.

Ο μεγάλος κίνδυνος, σημειώνουν, είναι να συνδυαστούν οι διάφορες κινητοποιήσεις, έστω κι αν δεν συνδέονται απαραιτήτως μεταξύ τους, και να διαμορφώσουν ένα κλίμα κοινωνικής αναταραχής. Ενδεικτική είναι η ανησυχία για τις αγροτικές κινητοποιήσεις.

Στον αντίποδα ο κ. Τσίπρας με τις επαφές του στις ΗΠΑ κάνει «ασκήσεις κυβερνησιμότητας» ώστε να απευθυνθεί στην κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου, αλλά και να κτίσει επαφές στο εξωτερικό. Στο πλαίσιο αυτό οι επαφές με το ΔΝΤ συνετέλεσαν στο να ανοίξουν δίαυλοι επικοινωνίας, σε ένα θεσμό, που τον αντιμετώπιζε ως «Τσάβες» των Βαλκανίων.
Μάλιστα η δήλωσή του ότι «ακόμη και το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή, ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει δίχως γενναίο κούρεμα χρέους» αποδεικνύει ότι υπάρχουν σημεία επαφής. Γι΄ αυτά βέβαια θα κληθεί σε λίγες ημέρες να δώσει εξετάσεις στη σύνοδο της κεντρική επιτροπής του κόμματος που θα κριθεί και η νέα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.