Η Δικαιοσύνη δικαιώνει τη Δημοκρατία. Το μήνυμα ότι σε ένα ευνομούμενο κράτος δεν μπορούν να συστήνονται εγκληματικές οργανώσεις περιβεβλημένες με το μανδύα πολιτικών κομμάτων αποτυπώνεται τόσο ηχηρά, όσο και με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Η Χρυσή Αυγή που ''Υπερασπίζοντας την Εθνική Μνήμη'' (όπως είναι ο τίτλος βιβλίου του Ν. Μιχαλολιάκου) στήνει γιάφκες και θάβει όπλα σε λαγούμια, βρίσκεται επιτέλους ενώπιον της Δικαιοσύνης. Τα μέλη της έρχονται αντιμέτωπα με τα αδικήματά τους, οι οπαδοί της με τις επιλογές τους, ενώ ήδη από τις 18 Σεπτεμβρίου μία ολόκληρη κοινωνία αναμετριέται με τις ευθύνες της.
Ευθύνες για την επιλογή ενός ''αντισυστημικού'' κόμματος, ικανού να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Τελικά όμως το φίδι ήταν το ίδιο και απέκτησε έτσι την ευκαιρία όχι μόνο να ελίσσεται με ταχύτητα αλλά και να καμουφλάρεται, να περνά απαρατήρητο και να θεριεύει.
Οι ''παρανοϊκοί'' χρυσαυγήτες, που όντως πιστεύουν ότι δια πυρός και σιδήρου θα οικοδομήσουν το περίφημο εθνικιστικό λαϊκό κράτος, είναι μάλλον λιγότεροι από τους συμπαθούντες της παράταξης εξ αιτίας της αγανάκτησης για την οικονομική ύφεση και την πολιτική κρίση. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μία κοινωνία αφελών και όχι για μία κοινωνία τρελών. Ίσως όμως αυτό να είναι χειρότερο.
Σήμερα εμφανίζεται η Χρυσή Αυγή ως πανάκεια και λύση όλων των προβλημάτων. Σήμερα μερικές χιλιάδες Έλληνες μαυροντύνονται, αρπάζουν ένα λάβαρο κι ένα μαχαίρι και τρέχουν σε παρελάσεις και εκπαιδεύσεις. Παραδίδουν τα παιδιά τους σε κατηχήσεις της παράταξης και σπεύδουν στις θερινές κατασκηνώσεις της. Σήμερα, μέσα σε ένα ξέφρενο φασιστικό παραλήρημα, εκτοξεύουν βέλη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε blog· κάνουν δηλώσεις και σχόλια όπως : "στις εκλογές δεν ψηφίσαμε Χρυσή Αυγή για να τιμωρήσει τους πολιτικούς. Ψηφίσαμε για να καθαρίσει τον τόπο από την βρωμερή σάπια αριστερίλα που έτρωγε τις σάρκες του έθνους μας. Και απ' ό,τι φαίνεται σήμερα η ψήφος μας άρχισε να πιάνει τόπο.'', υπογράφοντας δε με το παρανόμι " Οικογενειάρχης επιχειρηματίας Χριστιανός Ορθόδοξος''.
Αύριο, τί; Θύμα ποιάς παρανοϊκής συμμορίας θα βρεθεί πάλι η ελληνική κοινωνία και θα ξεγελαστεί από τις υποσχέσεις για τη Γη της Επαγγελίας όπως οι ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια; Πόσες φορές θα δούμε το ίδιο κακοπαιγμένο έργο μέχρι να το απορρίψουμε; Πόσες θυσίες σε άγνωστους θεούς και διεστραμμένους σκοπούς θα χρειαστούν;
Μάλλον πολλές. Είναι αναπόφευκτο όσο η αναξιοκρατία και η κοινωνική αδικία διατηρούν τα πρωτεία, ενώ η διασφάλιση της νομιμότητας και της διαφάνειας περνά σε δεύτερη μοίρα και το κοινό καλό θυσιάζεται χάριν του ιδιωτικού. Μία κοινωνία εγωμανών και αφελών μοιάζει να μην έχει ελπίδα σωτηρίας.
Όμως, το πρωί του Σαββάτου τα γρανάζια της δικαιοσύνης άρχισαν να λειτουργούν και η φωνή της Δημοκρατίας να ακούγεται. Το λυπηρό είναι ότι για να καταποντιστεί η Χρυσή Αυγή κατά 2% χρειάστηκε να μεσολαβήσει μία δολοφονία, λες και δεν έφτανε η αδίστακτη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέρους της. Μακάρι τουλάχιστον η πτώση αυτή να προοιωνίζεται και την ολική κατάρρευσή της.
Πάντως, είναι επιτέλους αναγκαία η συγκρότηση μίας κοινωνίας υπεύθυνων και μορφωμένων πολιτών. Πολιτών που θα αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και την ισότητα και θα αναλάβουν την ευθύνη να απεγκλωβιστούν οι ίδιοι από τα δεσμά τους και όχι αναζητώντας σωτήρες και προστάτες, εσωτερικούς ή εξωτερικούς. Μία κοινωνία πολιτών με ιστορική μνήμη και δημοκρατική συνείδηση που θα της αξίζει να καυχιέται για την κληρονομιά της.
Τότε ναι. Θα έχουμε κατορθώσει να ξορκίσουμε τα δαιμόνιά μας.