Πιο αναλυτικά, το δημοσίευμα αναφέρει ότι πριν από έξι μήνες η χώρα φαινόταν ότι είχε περάσει τα χειρότερα και υπήρχε ευρεία αισιοδοξία μεταξύ των φορέων χάραξης πολιτικής και των αγορών ότι οι μεταρρυθμίσεις είχαν θέσει τις βάσεις για μια ανάκαμψη που θα προέρχεται από τις επενδύσεις και τις εξαγωγές. Η οικονομία παρουσίασε ανάπτυξη 0,7% σε ετήσια βάση στο γ΄ τρίμηνο, που είναι το υψηλότερο ποσοστό ανάπτυξης μεταξύ της ευρωζώνης, ενισχυμένη από τον τουρισμό. Για το επόμενο έτος, η Αθήνα αναμένει ανάπτυξη κοντά στο 3%. Η ανεργία επιτέλους υποχωρεί και η χώρα εμφάνισε πλεόνασμα.

Από την άλλη πλευρά, επισημαίνει ο αρθρογράφος, το ελληνικό δεκαετές ομόλογο διαπραγματεύεται με 7,12%, χαμηλότερα μεν από το πρόσφατο υψηλό του 8,8% αλλά και πάλι μακριά από το χαμηλό του καλοκαιριού, στο 5,5%. Το ελληνικό χρηματιστήριο έχει υποχωρήσει 12,3% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, οι ελληνικές τράπεζες βίωσαν μια ανησυχητική εκροή καταθέσεων το Νοέμβριο και οι επιχειρήσεις λιανικής ανακοίνωσαν ότι οι πωλήσεις τους υποχώρησαν τις τελευταίες εβδομάδες.

«Αυτή η κατήφεια αντανακλά πολιτική αβεβαιότητα. Τους τελευταίους μήνες οι Έλληνες πολιτικοί και η τρόικα, κατάφεραν να θέσουν υπό αμφισβήτηση ό,τι πρόοδο πέτυχε η Ελλάδα. Η χώρα τώρα στέκεται στην κόψη του ξυραφιού», επισημαίνει το άρθρο, αναζητώντας σε ποιον αναλογούν οι ευθύνες γι' αυτην την εξέλιξη.

«Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Τρόμαξε τις αγορές με την μετατροπή της διαδικασίας εκλογής ΠτΔ σε ψήφο εμπιστοσύνης που ελπίζει ότι θα καταλήξει σε πρόωρες εκλογές και με τον ίδιο στο πρωθυπουργικό γραφείο», αναφέρει η Wall Street Journal.

Σύμφωνα με τον Simon Nixon, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προσπαθήσει να επαναπροσδιοριστεί στους επενδυτές στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο ως ένα mainstream φιλοευρωπαϊκό κόμμα. Ωστόσο ο Αλ. Τσίπρας έχει αντιταχθεί σε κάθε μεταρρύθμιση σχεδόν. Αρνούμενος να συνεργαστεί με την κυβέρνηση ακόμη και σε μεταρρυθμίσεις που δέχεται ότι είναι απαραίτητες, ο Αλ. Τσίπρας φαίνεται ότι ενσαρκώνει τις χειρότερες πτυχές του πολιτικού κόσμου που λέει ότι θέλει να αλλάξει.

Η οικονομική του στρατηγική στηρίζεται σε μεγάλες αυξήσεις των δημοσίων δαπανών, επανακρατικοποιήσεις και αποκατάσταση των θέσεων εργασίας του δημοσίου που θα χρηματοδοτούνται από την ελάφρυνση του χρέους, ένα πρόγραμμα που εγγυάται να φέρει την Ελλάδα σε πορεία σύγκρουσης με την Ευρώπη.

«Ακούγοντας τους συνεργάτες του Αλ. Τσίπρα, είναι δύσκολο να μην καταλήξει κανείς στο ότι ο Αλ. Τσίπρας θα είναι ο Hugo Chavez των Βαλκανίων. Το πρόγραμμά του είναι στο πρότυπο του πρώην ηγέτη της Βενεζουέλας», σημειώνει το δημοσίευμα.

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πρέπει να αναλάβει και αυτός μέρος της ευθύνης, σημειώνει η εφημερίδα. Τον Ιούνιο, απέλυσε τον επικεφαλής της φορολογικής διοίκησης, που αξιωματούχοι της τρόικας υποπτεύονται πως ήταν ένδειξη ότι η Αθήνα μαλακώνει στο θέμα της φοροδιαφυγής. Επίσης προχώρησε σε ανασχηματισμό του υπουργικού του συμβουλίου, προωθώντας παλαιού τύπου λαϊκιστές σε θέσεις-κλειδιά.

Ακόμη πιο καταστροφικό είναι το γεγονός ότι ο Αν. Σαμαράς υπερέβαλε όταν τον Οκτώβριο δήλωσε πως η Ελλάδα θα βγει από το πρόγραμμα διάσωσης νωρίτερα, στο τέλος του έτους. Οι αγορές γρήγορα έδωσαν την ετυμηγορία τους, υποχωρώντας εν μέσω φόβων ότι η Ελλάδα θα εγκαταλείψει τις μεταρρυθμίσεις και τη δημοσιονομική πειθαρχία.

«Ο Αν. Σαμαράς φαίνεται να επιβεβαίωσε αυτές τις ανησυχίες όταν παρέκαμψε τους επίσημους δανειστές με το να παρουσιάσει έναν προϋπολογισμό του 2015 που βασίζεται σε αισιόδοξες εκτιμήσεις. Τότε, παρέτεινε την προθεσμία που έχουν οι πολίτες να πληρώνουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές σε 100 μήνες από 12 μήνες. Οι βουλευτές ενέκριναν τον προϋπολογισμό χθες».

Μάλιστα, ο Simon Nixon καταλόγισε μερίδιο ευθύνης και στην τρόικα, αναφέροντας ότι το ΔΝΤ συνεχίζει να παρατείνει το κακό ρεκόρ του στην Ελλάδα, ύστερα από χρόνια κακότεχνων προβλέψεων, άστοχων πολιτικών και μεταρρυθμίσεων. Για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια, το ΔΝΤ παρατείνει μια κρίσιμη αξιολόγηση του προγράμματος, πιέζοντας για περαιτέρω βαθιές μειώσεις δαπανών, για τις οποίες η Αθήνα επιμένει πως θα αποδειχθούν περιττές, όπως έγινε το 2013 και το 2014. Επίσης απαιτεί βαθιά αναδιάρθρωση του συνταξιοδοτικού και φορολογικού συστήματος σε ένα χρονοδιάγραμμα που η Αθήνα θεωρεί πως δεν είναι πολιτικά ρεαλιστικό».