Το συνόψισε με στοργική γκρίνια μια ασθμαίνουσα κυρία στις σκάλες, στη θέα των καπνιστών: «Μια ζωή αδιόρθωτοι με το τσιγάρο αυτοί οι ΠΑΣΟΚοι»...
Το ΠΑΣΟΚ, ή τουλάχιστον το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που συγκίνησε τις γενιές της Μεταπολίτευσης, ήταν εκεί, ωστόσο, τώρα πια με άλλον τίτλο, αποδεκατισμένες λεγεώνες και διαφορετικό λογότυπο αλλά, πάντως, με την προσδοκία ότι μπορεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι και να ξανακάνει οικείο τον χρόνο.
Τίποτε όμως ακόμα δεν είναι βέβαιο. Και την αίσθηση της προσωρινότητας, έδωσε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, αφήνοντας ανοικτό το θέμα του ονόματος και των συμβόλων, προκειμένου να αποφασιστεί από το Συνέδριο που θα γίνει μετά τις εκλογές. Μέχρι τότε, προέχει ο στόχος να εισέλθει στη Βουλή το νεοπαγές Κίνημα.
Οι εκτιμήσεις των διοργανωτών αποδείχθηκαν μετριοπαθείς, καθώς, παρά την μικρή οργανωτική κινητοποίηση, οι χώροι εντός και πέριξ του κτιρίου κατακλύστηκαν γρήγορα από ανθρώπους κάθε ηλικίας που προσήλθαν αυθορμήτως με έκδηλη την παρουσία της νέας γενιάς, στην οποία, όπως σχολίαζαν στις παρέες «ο Γιώργος έχει τον τρόπο του να περνάει».
Όχι πως δεν υπήρχαν γνώριμες φυσιογνωμίες με την κόπωση και τις αμαρτίες του «βαθέος ΠΑΣΟΚ» και τον απωθητικό αέρα της αλαζονικής εξουσίας, αλλά, καταβλήθηκε προσπάθεια να παραμεριστούν διακριτικά από το κάδρο. Τον τόνο, κατά γενική ομολογία έδωσαν οι απλοί ψηφοφόροι της παράταξης, με πρωτοφανή ενθουσιασμό που έφερε πολλά χαμόγελα στο επιτελείο της ηγεσίας. Ήταν τόσος ο συνωστισμός μάλιστα στα γραφεία για την συγκέντρωση υπογραφών υπέρ της διακήρυξης, ώστε σημειώθηκαν ακόμα και λιποθυμικά επεισόδια.
Απέναντι σε όσους υποστηρίζουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ανακατεύει πάλι το ίδιο καζάνι, οι απλοί άνθρωποι που βρέθηκαν στην παρουσίαση της ιδρυτικής διακήρυξης του νέου Κινήματος- το οποίο σε μια ευθεία σημειολογική σύνδεση με την «3η του Σεπτέμβρη» γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου- δήλωναν με ενθουσιασμό τρέχοντας να φωτογραφηθούν με τα μέλη της οικογένειας Παπανδρέου, ότι οι βεβαιότητες έπαψαν πλέον να είναι εναντίον τους και ότι το Κίνημα «θα κάνει την έκπληξη».
Στον ίδιο τόνο, γενική ήταν η εκτίμηση στις συζητήσεις εκτός αιθούσης, ότι όλοι οι εκλογικοί παίχτες, θα πρέπει τώρα να αναθεωρήσουν τις προβλέψεις τους και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ «να αποχαιρετήσει την αυτοδυναμία». Μένει προφανώς αυτό να αποδειχθεί, όπως άλλωστε και το τι θα συμβεί, αν με το ΠΑΣΟΚ του Ε. Βενιζέλου, επικρατήσουν, όπως επισήμαινε σε ρεαλιστικούς τόνους στενός συνεργάτης του κ. Παπανδρέου «συνθήκες κανιβαλισμού».
Όταν «ο Γιώργος», είπε σε κάποια στιγμή της ομιλίας του, ότι στόχος του Κινήματος είναι να λυτρώσει τους πολίτες που σήμερα ασφυκτιούν, «είτε γιατί είναι πολιτικά άστεγοι, είτε γιατί έχουν να επιλέξουν κόμματα και πολιτικές ηγεσίες που δεν τους εκφράζουν», ακολούθησε ένα ηχηρό κύμα επιδοκιμασίας.
Αυτή τη φορά όμως και ο ίδιος, μολονότι η αυτοκριτική, όπως ορισμένοι σημείωσαν, απουσίαζε απ΄ τα λόγια του, φρόντισε να μιλήσει στην παραταξιακή ψυχή του ακροατηρίου, στην συνείδηση του οποίου το όνομα και μόνο των Παπανδρέου, προκαλεί εκδηλώσεις παροξυσμού, επιχειρώντας να επανατοποθετήσει το καταρρακωμένο πολιτικά και ηθικά κίνημα, στην αρχική πολιτική, ιδεολογική και αξιακή του κοίτη.
Ο κόσμος έδειχνε με κάθε τρόπο, ότι διψούσε να αφήσει πίσω του τον εφιάλτη του Μνημονίου και τις μέρες του Καστελόριζου που τον οδήγησαν σε δεινά απολογητική θέση.
Παίρνοντας τη σκυτάλη ο Παπανδρέου τους πρόσφερε αυτό που κατά βάθος επιζητούσαν: ένα όχημα δηλαδή ηθικής δικαίωσης για τις δεινές περιπέτειες στις οποίες περιδινείται σήμερα η χώρα, υποδεικνύοντας συνάμα τους «υπεύθυνους», όταν έκανε λόγο για «Αιχμαλωσία της πατρίδας από μηχανισμούς ενός οικονομικού, πολιτικού και μηντιακού κατεστημένου, που υπηρετείται από ένα πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης» το οποίο, όπως είπε, «τον πολέμησε».
Πρόκειται, όπως πρόσθεσε «για το ίδιο κατεστημένο που ήξερε και ξέρει ότι, λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν ήθελε και δεν θέλει ένα φορολογικό σύστημα δίκαιο και διαφανές, δεν ήθελε και δεν θέλει να σπάσει η πελατειακή εξάρτηση του πολιτικού συστήματος».
Οι συγκεντρωμένοι σχολίαζαν πυρετωδώς ότι «το σύστημα πολεμά τον Γιώργο», την ώρα που σε δεκάδες πηγαδάκια έξω από το κτίριο, πολλοί συμφωνούσαν στην εκτίμηση ότι η συγκυρία που συνελήφθη ο Χριστόδουλος Ξηρός, «δεν ήταν καθόλου τυχαία», υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση επιχείρησε επικοινωνιακό αντιπερισπασμό.
Και ξέσπασαν σε ζωηρά χειροκροτήματα, όταν τον άκουσαν να λέει «Δεν θα γίνουμε παρακολούθημα κανενός. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορούμε να είμαστε ουραγός της δεξιάς, επισφραγίζοντας συντηρητικές και πελατειακές πολιτικές».
Το μένος πολλών οπαδών εναντίον του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ε. Βενιζέλου, τον οποίον δείχνουν να θεωρούν βασικό υπαίτιο για τον ιδεολογικό παροπλισμό και την πολιτική καθίζηση του άλλοτε κραταιού κινήματος, ήταν διάχυτο.
Δεν άργησε όμως να απογειωθεί, όταν ο κ. Παπανδρέου εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους ανέλαβε το εγχείρημα, συνόψισε «Με κατηγορούν ότι έχω προσωπική ατζέντα. Όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν, μιλάνε για «διάσπαση. Εμείς μιλάμε για λύτρωση. Αν σκεφτόμουν το προσωπικό μου όφελος, θα βολευόμουν σε αυτά που μου πρότειναν.
Τη σιγουριά της επανεκλογής, τη σίγουρη βουλευτική έδρα.
Με αντάλλαγμα, τι; Τη σιωπή μου σε μια επίπλαστη ενότητα, που βυθίζει μία ολόκληρη παράταξη στην ανυποληψία και που οι περισσότεροι καταγγέλλουν στις μεταξύ τους συζητήσεις, αλλά "καταπίνουν" δημοσίως».
Ως ιστορικό μάρτυρα, στο τέλος -και ενώ την ατμόσφαιρα δονούσε το σύνθημα «σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της Αλλαγής»- επικαλέστηκε τον πατέρα του, ο οποίος, όπως υπενθύμισε το 1974 «αποφάσισε να μην συμβιβαστεί με το κομματικό κατεστημένο» και αντί να αναλάβει την Ένωση Κέντρου, ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ.
Η αυτοκριτική όπως διαπιστώθηκε απουσίαζε. Οι παριστάμενοι, έδειξαν να αρκούνται με την αναφορά Παπανδρέου:«Μακάρι να είχαμε το χρόνο να αλλάξουμε την Ελλάδα πριν μας βρει η κρίση.
Αλλά εμείς αναλάβαμε όταν πια η κρίση είχε φτάσει στο τελικό της στάδιο.
Και απλά εκδηλώθηκε. Ήρθε ο λογαριασμός όλου του σάπιου συστήματος διακυβέρνησης που σπατάλησε πόρους, διάβρωσε θεσμούς και πήγε την χώρα στα βράχια»… Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά να δει τον Γιώργο να βγαίνει και να τον αποθεώσει. Και τα στελέχη του επιτελείου του, κάνοντας πράξη την σύστασή του για κινηματικές διαδικασίες, δεν δίσταζαν κλείνουν θέσεις στα ψηφοδέλτια, ακόμα και στους γύρω δόμους της Πειραιώς.
Γιώργος Χατζηδημητρίου